Réttur - 01.10.1977, Síða 2

arinn 90 kr. er vinstri stjórnin fór frá, — nú 8. febrúar 1978 er hann ákveó-
inn 254 kr., 156% hækkun frá 1974, ránið á sparifé, sjóðum alþýðu og kaupi
löghelgað af ríkisstjórn íhalds og framsóknar.
Verkalýðurinn hefur hinsvegar með harðri baráttu getað hækkað kaupið,
þannig aS hið hækkaða kaup hefur t. d. gert íbúðareigendum í verkalýðs-
stéttfært að borga afborganir sínar. Ella hefði dýrtíðin rænt þá jafnt eignum
sem kaupi.
Nú telur þraskarastéttin efnahagsástandið orðið alveg óþolandi, svo til
alvarlegra ráðstafana verði að grípa nú þegar, — ráðstafana, sem hindri
launastéttir í að svara ránsherferðum hennar með kauphækkunum. Og
hvers konar ráðstafanir kann hún svo að gera, ef hún sleppur í gegnum
kosningarnar?
„Frjáls skráning krónunnar" myndi að líkindum þýða 30—40% gengis-
lækkun hennar til að byrja með, máske um síðir afnám hennar sem sjáif-
stæðrar myntar, máske þreföldun marks eða dollars, eins og 1950, — doll-
arinn í 400—500 kr., ef fordæmið 1950 væri notað. — Skuldasúpan erlendis
yrði þá orðin óbærileg, efnahagssjálfstæðið farið — og „sérfræðingum“
hins „frjálsa viðskiptalífs'1 yrði ekki skotaskuld úr að koma á nógu miklu
atvinnuleysi — eins og í Bandaríkjunum og Vestur-Evrópu (17 miljónir at-
vinnuleysingja), til þess að hræða íslenskar launastéttir frá því að hækka
kaupið í hlutfalli við dýrtíðina, — og ef það ekki dyggði, þá hafa fésýslu-
flokkarnir áður beitt lögum til að hindra verkföll og banna kauphækkanir,
— og gætu gert það enn, er þeir halda völdum.
Satt er að ástandið er orðið óþolandi — fyrir alþýðuna og þjóðina alla.
Óstjórn þurgeisastéttarinnar er að ræna þjóðina efnahagslegu sjálfstæði
og möguleikum almennrar farsældar. Skuld ríkisstjórnarinnar við Seðlabank-
ann var um áramótin 1977—78 um 15 miljarðar króna, en var rúmur einn
miljarður er vinstri stjórnin fór frá. Og skuldir íslands erlendis voru orðnar
128 miljarðar króna fyrir síðustu gengisbeytingu. Mál er að óstjórn ,,hins
frjálsa framtaks" braskinu með þjóðarsjálfstæði og þjóðarheill, linni.
íslensk alþýða verður að horfast í augu við það í komandi kosningum: að
það eru engin þau rán til, engin þau bönn og frelsisskerðing launafólks til,
— sem flokkar burgeisastéttarinnar ekki eru reiðubúnir að grípa til að fram-
kvæma — í nafni frelsisins, þ. e. a. s. arðráns - frelsis síns.
Alþýðan verður að muna að hún hóf sig upp úr fátæktinni og kom á því
bjargálna þjóðfélagi, sem hún hefur búið við og barist í í 35 ár, með því
að brjóta gerðardómslög burgeisastéttarinnar 1942 og hrekja þá flokka frá
völdum, sem nú hefja hættulegustu ránsferðina á hendur henni, auðvitað
undir yfirskyni „frelsis, laga og réttar“.
Febrúar 1978.