Réttur - 01.07.1978, Blaðsíða 24

hvorki á herskóla né í rauða hernum, og
ekki heldur kostaður af Moskvastjórn-
inni, hann vann fyrir sér í verksmiðju.
Þá er sagt að hann hafi verið sendur til
Spánar, en sannleikurinn er sá, að hann
ætlaði sér alls ekki að fara til Spánar í
vetur seint í nóvember, er hann fór til
Kaupmannahafnar, en brást þar atvinnu-
von, en þaðan fór hann svo til Spánar
seint í desember 1937, en ekki í fyrra-
haust eins og Mogginn vill vera láta, en
um það vissi enginn hvorki hér á landi né
annars staðar, nema ég ein. Að öðru leyti
læt ég ósvarað öllum þeim illgimislegu
árásum, sem gerðar eru á son minn í
sorpgrein þessari, því ritstjóri Þjóðviljans
hefur svarað þeim á viðeigandi hátt og
kann ég honum þakkir fyrir. Eu það orð-
bragð, sem greinarhöfundur lætur sér
sæma að viðhafa dæmir hann sjálfan,
slíkt gæti enginn látið frá sér fara nema
sá einn, sem gersneyddur er allri mann-
úð og sómatilfinningu; af slíkum er ekki
liægt að búast við samúð með þeim sem
þjást og líða, né viðurkenningu á hinu
fórnfúsa og óeigingjarna starfi þeirra,
sem nú fórna lífi sínu í þarfir réttlætis
og mannúðar, með því að reyna að hefta
framgang villimennsku fasismans. En svo
blygðunarlaust er Morgunblaðið og fas-
ismadýrkendur þess, að það skammast sín
ekki fyrir að ráðast á mannorð þess manns
sem hefur sýnt að hann þorir að ganga í
berhögg við ógnir fasismans, vitandi það,
að hann hefur ekkert upp úr því sjálfur,
annað en ofsóknir, örkuml eða dauða.
Ég ætla að leggja það undir dóm góðra
manna hvor málsaðilinn hefur betri mál-
stað að verja, níðskrifarar Morgunblaðs-
ins eða Hallgrímur Hallgrímsson."
Sigríður Björnsdóttir.
Tímabilið 1939—41, „þjóðstjórnar“-
tíminn, var eitthvert harðvítugasta tíma-
skeið sem verkalýðshreyfingin og íslensk-
ir sósíalistar hafa lifað. Fékk Hallgrímur
brátt að kenna á því og grimmd yfirvalda
liér, jiótt sloppið liafi hann lifandi undan
kúlnahríð spönsku fasistanna.
Þegar breskir hermenn voru settir til
að brjóta á bak aftur verkfall Dagsbrún-
ar með verkfallsbrotum í janúar 1941 og
dreifibréfið fræga var gefið út til bresku
hermannanna til að skora á þá að láta
ekki nota sig til verkfallsbrota, var Hall-
grímur einn þeirra 7 verkamanna, er
tekinn var fastur. Komu þeir Eggert Þor-
bjarnarson og hann sér j)á saman um að
segjast hafa skrifað bréfið, þótt þeir
liefðu alls ekki gert það, en vildu með
því að taka þetta á sig hindra allar frek
ari aðgerðir gagnvart Sósíalistaflokknuni
og verkalýðshreyfingunni.6
Hlutu þeir í hæstarétti 15 mánaða
fangelsi og missi borgaralegra réttinda.
Pétur Magnússon, síðar ráðherra, var
verjandi þeirra og sagði í varnarræðu
sinni m. a. þessi eftirtektarverðu orð: „Sú
stjórn, sem lætur dæma þessa menn, er
landráðastjórn.“
Og nú var ekki sýnd nein miskunn,
eins og tíðkast hér, jiegar fínir glæpa-
menn eiga í hlut, jafnvel þótt drýgt hafi
liin verstu verk.
Þeir Hallgrími og Eggert, Ásgeiri Pét-
urssyni og Eðvarði Sigurðssyni, sem allir
höfðu lilotið þunga fangelsisdóma, var
neitað um frest á framkvæmd dómsins,
svo þeir gætu heimsótt fjölskyldur sínar
og gert ráðstafanir viðvíkjandi heimilum
sínum. Voru þeir fluttir beint á Litla-
Hraun 26. mars 1941 og áttu þar illan að-
búnað.
Kona Hallgríms var Oddný Pétursdótt-
168