Réttur - 01.01.1981, Qupperneq 35

ana fyrir börn og aldraða, lán til ein-
staklinga með sérþarfir og Ián til
orkusparandi breytinga á húsnæði.
Eins og áður er getið er Byggingar-
sjóður verkamanna stórefldur og ráð
fyrir því gert að hann fjármagni
a.m.k. 1/3 hluta af árlegri íbúðar-
þörf landsmanna. Samkvæmt lögun-
um teljast félagslegar ibúðir vera
íbúðir í verkamannabústöðum, sem
byggðar eru eða keyptar á vegum
stjórnar verkamannabústaða og ætl-
aðar til sölu handa láglaunafólki, og
leiguíbúðir sem byggðar eru eða
keyptar af sveitarfélögum og ætlaðar
eru til útleigu við hóflegum kjörum
handa láglaunafólki. Ætlunin er að
skapa grundvöll til þess að reisa ár-
lega 600 slíkar íbúðir þegar fram í
sækir, 400 á þessu ári, 500 á næsta
ári og 600 árið 1983 og eftirleiðis.
í lögunum eru ítarleg ákvæði um
útrýmingu heilsuspillandi húsnæðis
og er þar sú skylda lögð á herðar
sveitarfélögum að kanna á fjögurra
ára fresti hvort í notkun séu í sveitar-
félaginu íbúðir sem talist geta heilsu-
spillandi. Komi slíkt í ljós er sveitar-
stjórninni skylt að hafa forgöngu um
úrbætur.
Ýmis önnur nýmæli eru i lögun-
um, m.a. um skipulag Húsnæðis-
stofnunar, um vaxtamál og verð-
tryggingu, um sameiningu allra
byggingarfélaga verkamanna og al-
þýðu undir eina stjórn, um nýja
verðtryggingu og vexti á skyldu-
sparnað, þannig að nú má fullyrða
að hvergi sé sparifé betur ávaxtað en
í skyldusparnaðarkerfinu.
Loks skal á það minnt að lögin
gera ráð fyrir því að Húsnæðisstofn-
un hafi forystu um stefnumótun í
húsnæðismálum.
Hér að framan hafa verið upptalin nokkur
helstu félagsleg réttindamál sem ríkisvaldið
hefur beitt sér fyrir á undanförnum tveim-
þrem árum. Ýmislegt er þó ótalið enn. Fer
varla á milli mála að á þessum skamma tíma
hefur verið gerð byltingarkennt átak í félags-
málalöggjöf og réttindamálum launafólks.
Eins og eðlilegt er og kunnugt, hefur Al-
þýðubandalagið haft afgerandi forystu um
þessi mál. Reynsla síðustu ára á því að sýna
og sanna að með samstilltu átaki faglegrar
og pólitískrar hreyfingar er hægt að sækja
fram með þvílíkum þunga að hvert vígi
ójafnaðar á fætur öðru falli, þar til því
marki verður náð að allir njóti sömu virðing-
ar, mannréttinda og möguleika í landi
okkar.
Eftirmáli
Upphaflega var ætlun mín að rekja
hér þróun félagsmálalöggjafar á íslandi
undanfarna áratugi, sérstaklega með til-
liti til þeirrar baráttu sem verkalýðshreyf-
ingin varð að heyja við afturhaldið fyrir
hverjum áfanga sem náðist. Plássins
vegna verður þeim hugleiðingum frestað
að sinni, en verða vonandi birtar í „Rétti”
áður en langt um líður. En rétt er að hafa
í huga að allir sigrar hreyfingarinnar á
þessu sviði á umliðnum áratugum þykja
nú sjálfsögð mannréttindi af flestum, en
fjandskapur andstæðinganna fyrr og
síðar geymist á spjöldum sögunnar.
Hollt er að hafa hann í huga þegar rifj-
aður er upp árangur 2ja sl. ára, eins og
hér hefur verið gert.
35