Morgunblaðið - 20.05.2006, Page 56

56 LAUGARDAGUR 20. MAÍ 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Jón HermannPálsson fæddist
í Hjallanesi í Land-
sveit 27. nóvember
1926. Hann lést á
hjúkrunarheimilinu
Lundi 13. maí síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru hjónin
Halldóra Oddsdótt-
ir, f. í Lunansholti í
Landsveit 29. jan-
úar 1891, d. 10. júlí
1971, og Páll Þórar-
inn Jónsson, f. í
Holtsmúla í Land-
sveit 1. september 1893, d. 2.
febrúar 1951. Systkini Hermanns
eru: 1) Oddrún Inga, f. 22. ágúst
1922, d. 22. mars 2004, maki Sig-
urður Þórir Ágústsson, f. 7. des.
1922, d. 1. maí 1975. 2) Elsa Dó-
róthea, f. 19. ágúst 1924, maki
Magnús Kjartansson, f. 5. júní
1924. 3) Ingólfur, f. 1. september
1925, d. 29. október 1984, maki
Jónína Salný Stefánsdóttir, f. 3.
nóvember 1928. 4) Auðbjörg
Fjóla, f. 25. maí 1928, maki Krist-
inn Ingólfur Jóns-
son, f. 23. apríl
1923, d. 17. febrúar
1979. 5) Oddur Ár-
mann, f. 28. desem-
ber 1932, maki
Gógó Engilberts, f.
21. október 1936.
Hermann ólst upp
hjá foreldrum sín-
um í Hjallanesi og
vann við bú þeirra
fram til 1950. Hann
starfaði hjá Vega-
gerð ríkisins í um
50 ár, lengst af sem
veghefilsstjóri. Frá árinu 1966
stundaði hann samhliða starfi
sínu hjá Vegagerðinni fjárbúskap
á jörð sinni Lunansholti II í Land-
sveit og var þar einnig með trjá-
rækt hin síðari ár. Hermann
byggði sér hús á Hellu á Rang-
árvöllum og bjó þar til ársins
2000, þegar hann flutti í Hjalla-
nes í kjölfar Suðurlandsskjálfta.
Útför Hermanns verður gerð
frá Skarðskirkju í Landsveit í dag
og hefst athöfnin klukkan 11.
Elsku bróðir minn og vinur.
Nú ert þú loks frjáls og laus
undan þjáningum og vonbrigðum
síðustu þriggja mánaða. Mjaðmar-
aðgerðinni sem átti að taka 4–5
daga fylgdu afleiðingar, þú fékkst
blóðtappa í höfuð, lamaðist, misstir
málið og svo marga aðra kvilla. Nú
ert þú laus við allar þrautir og
mamma og pabbi umvefja þig hlýj-
um móður- og föðurfaðmi. Ég
þakka þér alla hlýju og ástúð sem
þú hafur alltaf sýnt mér, það voru
stór búin sem við áttum heima
þegar við vorum börn í leik með
leggi og kjálka, sem við notuðum
fyrir kindur og hross. Ég kveð þig,
elsku bróðir, með þessum línum.
Guð sá að þú varst þreyttur
og þrótt var ekki að fá,
því setti hann þig í faðm sér
og sagði: „Dvel mér hjá“.
Harmþrungin við horfðum
þig hverfa á annan stað,
hve heitt sem við þér unnum
ei hindrað gátum það.
Hjarta, úr gulli hannað,
hætt var nú að slá
og vinnulúnar hendur
verki horfnar frá.
Guð sundur hjörtu kremur
því sanna okkur vill hann
til sín hann aðeins nemur
sinn allra besta mann.
(Þýtt Á.Kr.Þ.)
Söknuðurinn er sár en minningin
lifir.
Fjóla Pálsdóttir.
Það er með trega og söknuði
sem við kveðjum kæran frænda.
Hermann frændi hefur alla tíð
verið samofinn mínu lífi, bæði í
uppvextinum og einnig á fullorð-
insárum, hluti af nánustu fjöl-
skyldu. Mér hefur verið sagt að
fyrsta bílferðin mín hafi verið í
Landrover-jeppanum hans, sem
hann eignaðist í kringum miðja
síðustu öld. Fyrsta ferðin til fjalla
var líka í þeirri bifreið, þá var ég
orðin aðeins stærri og farin að
muna. Hann þekkti flestalla slóða á
Landmanna- og Rangárvallaafrétt-
um, hafði vísast tekið þátt í að
leggja þá flesta, ryðja brautir fyrir
þá sem á eftir komu, það var ævi-
starfið hans að ryðja brautir og
slétta vegi svo samferðamenn
mættu njóta. Nokkrum sinnum
fórum við með frænda til fjalla og
þar var hann sannarlega í essinu
sínu og ómetanlegt var að njóta
leiðsagnar hans og fræðslu á þeim
slóðum. Veiðivatnasvæðið og frið-
land að fjallabaki voru í sérstöku
uppáhaldi, og þrátt fyrir þreytu
var alltaf hýrt yfir frænda þegar
hann kom til baka úr vorleiðangri
við lagfæringu slóðanna á þessum
svæðum.
Það fór ekki mikið fyrir honum
frænda og ekki var hann hávær, en
það munaði um verkin hans, ef
hann hafði grun um að hjálpar
væri þörf þá var hann mættur. Við
Halli urðum áþreifanlega vör við
þessa einstöku greiðasemi þegar
við fórum út í sumarbústaðabygg-
ingu. Fljótlega var frændi mættur
með hamarinn, og ekki leið langur
tími þar til honum þótti þörf á að
lagfæra akveginn til okkar og óum-
beðinn keyrði hann efni í brautina.
Svo þurfti hlið á girðinguna og
auðvitað smíðaði hann það. Honum
leist vel á að við settum upp við-
arofn, rétti mér fallegan físibelg og
ekki leið á löngu þar til full kerra
af eldivið var komin á svæðið.
Þetta er bara lítið dæmi um hvern-
ig hann var alltaf tilbúinn að leggja
öðrum lið. Hann fylgdist líka af
áhuga með tilburðum okkar við
trjárækt, þar áttum við sameig-
inlegt áhugamál.
Það er margs að minnast og
margt að þakka. Óneitanlega er
tómlegt að keyra í gegnum Lun-
ansholtslandið núna og eiga ekki
von á að sjá þig á ferli við að líta
eftir kindunum þínum eða hlúa að
trjáplöntum, þau hafa verið mörg
sporin þín þar á liðnum árum við
að rækta upp landið og hlúa að
málleysingjum. Þær eru margar
tuggurnar sem klárarnir okkar
hafa þegið frá þér, til þín hafa þeir
alltaf verið jafn velkomnir, jafnt
sumar sem vetur. Kæri frændi,
hjartans þökk fyrir allt sem þú
hefur verið okkur, minningin um
þig mun fylgja okkur um ókomin
ár.
Pálína og Hallgrímur.
Hann Hermann frændi er dáinn.
Með fáum orðum langar okkur
systur að minnast hans.
Frændi tyggjó eins og við syst-
urnar kölluðum hann víst langt
fram eftir aldri fylgdi okkur í
gegnum uppvöxtinn í sveitinni í
Hjallanesi. Seinni part dags kom
Frændi keyrandi í hlað eftir að
hafa lokið vinnudegi sínum á hefl-
inum. Í sveitinni sinnti Frændi
sínu helsta áhugamáli, kindunum
sínum. Við systur biðum þá gjarn-
an eftir honum á hlaðinu og gauk-
aði hann að okkur tyggjóplötum,
þaðan kemur viðurnefnið Frændi
tyggjó. „Frændi áttu tyggjó“
heyrðist sönglað daginn út og inn
og aldrei brást að guli Juicy Fruit
tyggjópakkinn var á sínum stað í
brjóstvasanum. Reyndar taldi
hann okkur líka trú um að amma
Elsa ætti tyggjótré í garðinum hjá
sér í sveitinni, en þar hafði hann
komið fyrir tyggjóplötum til að
stríða okkur. Frændi var alltaf af-
skaplega góður við okkur systurn-
ar og ungar urðum við stoltir eig-
endur kinda sem komu úr eigu
Frænda. Á afmælum okkar biðu
stundum splunkuný og glansandi
hjól á hlaðinu, frá Frænda, allt frá
fyrstu þríhjólunum okkar upp í
torfæru BMX hjólin sem við þeytt-
umst um á þegar á unglingsald-
urinn var komið.
Mikið verður skrítið að koma til
ömmu og afa í Hjallanesi og að
Hermann komi ekki inn og fái sér
bita eða kaffibolla. Hann kunni
mikið af sögum og hafði gaman af
því að segja okkur fréttir úr sveit-
inni, þegar sá gállinn var á honum
og oft var glatt á hjalla.
Í dag kveðjum við kæran frænda
okkar og þökkum honum fyrir þá
miklu góðmennsku sem hann hefur
sýnt okkur í gegnum árin.
Anna Elín, Elsa Dórót-
hea og Kristín Rós.
Gaman er að vaka og vinna,
verkin þörf af hendi inna.
Vel að lýð og landi hlynna,
leiða prýði yfir sveit,
Margan kalinn rækta reit.
Reyndu gæfu-gull að spinna úr gæðum
lands og sjóar.
Iðnir finna yndisstundir nógar.
(Páll Ólafsson.)
Að stórum hluta eru bestu minn-
ingar mínar úr barnæsku ferðir
okkar fjölskyldunnar að Hjallanesi
í Landsveit sem oft voru farnar til
að heimsækja ættingjana okkar
þar.
Í huga mínum var þar paradís á
jörð. Frændsystkini mín áttu ketti,
hunda, hesta, folöld, hænur, lömb,
kýr og kálfa. Móttökurnar voru
líka alltaf einstaklega góðar. Það
var gott að koma til ömmu Hall-
dóru, Elsu og Magnúsar bónda og
þeirra barna. Ég man eingöngu
eftir sólskinsstundum í sveitinni
enda hafa sjálfsagt verið valdir
góðviðrisdagar til ferðanna auk
daga þegar þurrkur var og hægt
var að taka til hendinni í heyskap
með heimafólkinu. Minningar um
Hermann föðurbróður minn eru
samofnar öllum þeim góðu minn-
ingum enda var Hjallanes ætíð
hans annað heimili.
Hermann starfaði alla starfsævi
sína, óslitin fimmtíu ár, hjá Vega-
gerð ríkisins. Á fyrstu árunum við
vegavinnu. Síðar varð Hermann
veghefilsstjóri og áratugum saman
heflaði hann vegina í Rangárvalla-
sýslu, inn í virkjanir, á afréttir og
hálendisvegina í Landmannalaugar
og Veiðivötn auk fleiri leiða. Hann
fór fyrstur að vori og undirbjó veg-
ina fyrir lagfæringar svo að bænd-
ur kæmust leiðar sinnar og ferða-
menn til að njóta íslenskra
óbyggða. Hermann byggði sér
glæsilegt hús við Freyvang á Hellu
og bjó þar lengi. Hermann gerðist
bóndi í Lunansholti 2 í Landsveit
árið 1964 og hóf þar fjárbúskap og
skógrækt. Hann var með þeim
fyrstu sem hóf markvissa skóg-
rækt sem var eitt hans aðaláhuga-
mál. Þegar ekið er upp Landveg
má sjá fallegan skógarlund í land-
inu hans. Þar setti hann niður tré
sem upphaflega mörkuðu upphafs-
stafi foreldra hans, Páls Þórarins,
afa og svo ömmu Halldóru. Síðar
stækkaði hann lundinn og hlúði að
trjáplöntunum af mikilli alúð. Árið
1992 var haldið niðjamót þeirra í
sveitinni og þá komu afkomendur
þeirra saman í lundinum og gróð-
ursettu trjáplöntu hver og einn.
En handan þjóðvegarins stendur
fjárhús hans og hlaða. Þar hafði
hann féð sitt. Hann þekkti hverja
skepnu og þær hann. Það var
aðdáunarvert að sjá hann hlú að
skepnunum. Heimsóknir í fjárhús-
ið voru mestu ánægjustundir. Í
Suðurlandsskjálftunum 2000
skemmdist hús Hermanns á Hellu.
Þá reisti Hermann sér timburhús
heima í Hjallanesi og fluttist þang-
að og bjó þar til æviloka. Það hefur
alltaf verið jafnyndislegt að heim-
sækja heimilisfólk í Hjallanesi,
setjast þar inn og eiga notalegt
spjall. Það eru stundir sem geym-
ast vel í minningunni. Hermann
var þá oft kátur og rifjaði upp at-
vik liðins tíma.
Hermann er farinn í hinstu vor-
ferðina sína og við sem eftir stönd-
um munum heiðra minningu hans.
Hann verður jarðsettur í litla fal-
lega kirkjugarðinum í Skarði, hjá
foreldrum og systkinum sínum
sem þar hvíla. Elsku frændfólk og
vinir, ég votta ykkur öllum einlæga
hluttekningu og samúð.
Hjartans kveðjur,
Jóhanna Halldóra Oddsdóttir.
Í ársbyrjun 1973 flúði fjölskylda
okkar til lands eftir að eldgos hafði
brotist út á Heimaey. Við tók bið-
tími eftir húsnæði hjá ættingjum
og vinum. Á þessum tímamótum
kom Hermann inn í líf okkar.
Hæglátur maður með stórt hjarta
skaut yfir okkur skjólshúsi á
Freyvangi 23 á Hellu. Þar hafði
Hermann byggt sér myndarlegt
hús og gróðursett tré í garðinn
sinn, enda áhugamaður um gróður
og garðrækt. Hermann varð frá
þessari stundu einn af fjölskyld-
unni og tók virkan þátt í uppeldinu
með foreldrum okkar. Það var
kærkomin viðbót þar sem Þórhall-
ur faðir okkar var lengst af við
björgunarstörf og endurbyggingu í
Eyjum þennan tíma sem við bjugg-
um á Hellu.
Við eigum margar góðar minn-
ingar frá þessum tíma með Her-
manni. Auk þess að taka virkan
þátt í heimilislífinu var Hermann
duglegur að taka okkur systkinin
með í hinar ýmsu ferðir, hvort
heldur var á vegheflinum eða Land
Rovernum L 15. Hermann sagði
okkur margar sögur og oft var
stutt í kímnina.
Elsku Hermann. Takk fyrir allt
það sem þú gafst okkur með nær-
veru þinni.
Takk fyrir hlýhug og vináttu í
garð fjölskyldu okkar. Minning þín
verður ætíð ljós í lífi okkar.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Sb. 1886 V. Briem.)
Megi góður Guð vera með systk-
inum þínum og fjölskyldum þeirra.
Ingibjörg, Bergþóra,
Jón Óskar og Svandís.
Það eru margar ljúfar minningar
sem streyma um huga minn nú
þegar Hermann Pálsson er allur.
Mér og minni fjölskyldu reyndist
hann einstaklega vel alla tíð.
Ég kynntist honum fyrst fyrir
rúmum 30 árum þegar ég flutti að
Hjallanesi. Þá bjó hann á Hellu og
vann hjá Vegagerðinni. Eftir jarð-
skjálftana árið 2000, þar sem húsið
hans skemmdist mikið, falaðist
hann eftir lóð undir lítið hús fyrir
sig hér hjá okkur.
Var það okkur til mikillar
ánægju. Honum þótti líka gott að
vera kominn heim.
Hermann átti harmonikku.
Stundum bárust ljúfir tónar út í
kvöldkyrrðina á lygnum sumar-
kvöldum.
Hermann var einn af þeim sem
lét lítið á sér bera en var alltaf til
staðar ef á þurfti að halda. Hæg-
látur, heiðarlegur, úrræðagóður og
ósérhlífinn. Með ákveðnar skoðanir
á mönnum og máefnum en hafði
þær oftast fyrir sig.
Hann var um margt fróður mað-
ur og fylgdist vel með. Sagði
skemmtilega frá. Hann fylgdist vel
með atferli dýranna og kunni af
því margar sögur, mýsnar í hlöð-
unni voru þar ekki undanskildar.
Þá eins og nú átti hann kind-
urnar sínar í fjárhúsunum við
Landveginn. Á vorin kom hann öll
kvöld eftir vinnu og allar helgar að
líta eftir kindunum sínum. Og að-
stoða við sauðburðinn. Hann var
mikill dýravinur og voru kindur og
hestar í miklu uppáhaldi.
Á sumrin kom hann á kvöldin ef
hann vissi af heyskap og í öllum
sínum frítíma var hann boðinn og
búinn að hjálpa til við búskapinn.
Alltaf tókst að binda og hirða
bagga í hlöðuna handa kindunum
hans. Í minningunni var alltaf gott
veður og fjallahringurinn skartaði
sínu fegursta, þannig var það einn-
ig síðasta sumar þegar ilmandi
taðan var komin í hús.
Hermann hafði mikinn áhuga á
skógrækt og gróðursetti mikið
seinni árin í lundinn sinn. Þegar ég
kom fyrst í lundinn fyrir rúmum 30
árum náðu trén mér vart í hné en
nú týnist maður í skóginum. Her-
mann hafði líka gaman af ferðum
inn á hálendið og veiðiferðir í
Veiðivötn, þar sem hann veiddi
alltaf vel, voru árvissar.
Hann hafði einstakt lag á börn-
um og hændust þau fljótt að hon-
um. Hann var mínum börnum al-
veg einstaklega góður og á stóran
þátt í uppeldi þeirra.
Mér er þakklæti efst í huga nú
þegar komin er kveðjustundin.
Blessuð sé minning Hermanns
Pálssonar.
Elínborg Sváfnisdóttir.
HERMANN
PÁLSSON
Pantanir í síma 562 0200
Á fallegum og notalegum
stað á 5. hæð Perlunnar.
Aðeins 1.350 kr. á mann.
Perlan
ERFIDRYKKJUR
Útfararþjónustan ehf.
Stofnað 1990
Þegar andlát ber að
Alhliða útfararþjónusta í 16 ár
Símar: 567 9110 & 893 8638
www.utfarir.is • utfarir@utfarir.is
Rúnar
Geirmundsson
Sigurður
Rúnarsson
Elís
Rúnarsson