Morgunblaðið - 28.07.2006, Blaðsíða 39

tilsvörum. Hann bjó yfir næmum
skilningi á íslensku máli og blæ-
brigðum tungunnar. Orðaleikir voru
honum mjög að skapi. Væri góðri
orðræðu beint að Árna Heimi tók
hann jafnan áskorun og svaraði svo
eftir var tekið. Hann var meistari
orðræðunnar og lyfti oftar en ekki á
hærra plan með orðfimi sinni.
Árni Heimir Jónsson var einstak-
lega skemmtilegur maður sem
kryddaði og auðgaði líf samferða-
manna sinna. Slíkir menn eru salt
jarðar.
Við hjónin tregum lát góðs vinar.
Vottum við foreldrum Árna Heimis,
systkinum og ástvinum öllum okkar
dýpstu samúð.
Rúnar Mogensen,
Diljá Gunnarsdóttir.
Sólin býr sig undir að rísa yfir
Hestfjall og árroðinn gyllir austur-
loftið. Hvítá niðar í eyrum, kýrnar
ekki komnar í Heiðina og stóri súr-
heysturninn á Oddgeirshólum stöð-
ugur á vaktinni. Árni Heimir í byrg-
inu og tálfuglarnir í túninu. Þannig
voru þessir góðu morgnar, haust eft-
ir haust. Hvort sem gæsin kom eða
ekki. Sólin kemur upp og slær
bjarma vestur á Ingólfsfjall, rjúpa
ropar í móanum og hinir fuglarnir
eru allt um kring. Árni Heimir með
byssuna, nesti og kaffi á brúsa. Með
nestinu eru íhaldið, Samfylkingin og
valdir Framsóknarmenn afgreiddir í
nokkrum orðum. Aðrar fylkingar og
kennaraforystan fá stundum að
fljóta með.
Árni Heimir var hugmyndaríkur
og glaðsinna, en samt var iðulega
kyrrlát værð yfir honum. Hann var
réttsýnn og um leið stífur á meining-
unni, prinsipp voru til þess að fara
eftir þeim. Þess vegna voru honum
falin ýmis verk, þar sem vingulshátt-
ur átti ekki við.
Hugmyndaauðgi hans birtist með-
al annars í veiðiskapnum, en þar
beitti hann eða reyndi að beita ný-
stárlegum aðferðum. Ugglaust hafa
aðrir fengið svipaðar hugmyndir
annars staðar, en efast má um að
aðrir, alsjáandi, hafi gengið við blind-
rastaf til rjúpna. Það gerði Árni
Heimir með ágætum árangri. Hann
var þá eitthvað ósáttur við hagla-
byssuna og ákvað að prófa lítinn riff-
il. Það er talsverð íþrótt að skjóta
frístandandi af riffli, svo Árni varð
sér úti um blindrastaf, með haki, og
notaði hann sem eins konar statíf.
Þetta svínvirkaði. Þegar gerði
slyddu og settist á glerið á kíkinum,
þá benti hann veiðifélaganum á
bráðina með stafnum. Það virkaði
líka. Svo hélt hann fjölskyldu sinni
og vinum dýrlegar veislur. Árna
Heimi er þökkuð samfylgdin, ferð-
irnar verða ekki fleiri, en sólin mun
rísa enn og aftur, yfir Oddgeirshóla
og Selfoss.
Broddi Broddason.
Ég varð þeirra gæfu aðnjótandi að
kynnast Árna Heimi, reyndar ekki
fyrr en eftir að hann veiktist. Ekki
var annað hægt en að dáðst að æðru-
leysi hans gagnvart sjúkdómnum.
Jafnvel eftir að allar fréttir urðu nei-
kvæðar hélt Árni Heimir sínu striki.
Hér var kominn maður sem ætlaði
svo greinilega að deyja lifandi – ekki
á neinn annan hátt. Það var sama
hvort það sneri að því að njóta þess
að fá sér nautasteik eða skipuleggja
kaup á steikarhnífum fyrir næstu
steik. Eða undirbúa kaup á nýrri
tölvu til að geta klippt myndirnar
sínar á dvd-diska. Það var alltaf
framtíð. Árni Heimir var samt ekki í
neinni afneitun. Þegar upp kom um-
ræða um að hugsanlega yrði boðað til
alþingiskosninga í kjölfar sveitar-
stjórnakosninganna kættist Árni
Heimir, ekki vegna þess að ríkis-
stjórnin félli heldur vegna þess að þá
fengi hann að kjósa einu sinni enn.
Þetta var stuttu fyrir kosningarnar í
vor og hann þá löngu búinn að kjósa
utankjörfundar til öryggis. Það er
ekki alltaf mikið réttlæti í þessum
heimi og það er ekki auðvelt að sætta
sig við að maður með jafn ríka rétt-
lætiskennd og Árni Heimir sé fallinn
frá. Hann lét ekki deigan síga þegar
kom að réttlætismálum og barðist
gegn óréttlætinu með því meðal ann-
ars að skrifa öllum þingmönnum og
vekja athygli Sjónvarpsins á því
óskammfeilna óréttlæti að skatt-
leggja styrki úr sjúkrasjóðum. Og
þótt það sé ekki enn búið að leiðrétta
þetta óréttlæti þá mun barátta Árna
Heimis bera árangur. Maður sem
var með hjartað á réttum stað á skil-
ið að það gerist fyrr en seinna.
G. Pétur Matthíasson.
„Saxbautinn er lentur,“ var sagt í
símann, Árni Heimir var sem sagt
kominn til Akureyrar og boðaði kær-
komna heimsókn. Þannig gat hann
gert grín að sjálfum sér með því að
vitna í spaugilegt atvik frá líffræði-
kennaranámskeiði austur á landi.
Það er sjaldgæfur eiginleiki að geta
gert grín að sjálfum sér, en þannig
var Árni Heimir þegar vel lá á hon-
um. Ekki voru jólakortin síðri, þá gat
hann t.d. sent myndir af sjálfum sér í
sjóstakk í fangbrögðum við stóra
flyðru eða í makindum á axlabönd-
unum heima á Kárastígnum.
Árni Heimir naut kennslunnar
eins og góðir kennarar geta gert og
vann auk þess gott starf fyrir samtök
kennara. Hann var baráttumaður
hvort sem um venjulega veiðibráð
var að ræða eða annað. Nú síðast
vakti hann fárveikur þjóðarathygli
fyrir atlögu sína að skattlagningu
bótagreiðslna úr sjúkrasjóðum stétt-
arfélaga. Vonandi tekur einhver góð-
ur maður það sanngirnismál upp á
sína arma.
Árni Heimir var einstakur maður
sem lifir áfram í minningu vina sinna
sem munu væntanlega oft vitna til
hans á komandi tímum. Ég votta for-
eldrum, öllum ættingjum hans og
vinum samúð mína.
Þórir Haraldsson.
Þökk fyrir lipran og þýðan óð,
þökk fyrir hvassa tungu,
þökk fyrir bæði þyrna og rós,
þökk frá þeim djörfu ungu!
Jónas Guðlaugsson (1887–1916).
Útskriftarárgangur Mennta-
skólans í Reykjavík árið 2005.
Hinn 19. júlí síðastliðinn bárust
mér slæmar fréttir. Árni Heimir,
einn besti kennari sem ég hef haft á
skólagöngu minni var fallinn frá.
Skammt var síðan ég hafði séð hann í
Kastljósi þar sem hann, þrátt fyrir
mikil veikindi, horfði björtum augum
fram á við og hin einskæra jákvæðni
sem einkenndi hann kom bersýni-
lega í ljós. Árni Heimir var einstak-
lega góður og skemmtilegur maður
og það fundu nemendur hans og
leyfðu sér kannski að vera kumpán-
legri við hann fyrir vikið.
Eitt sinn var skrifað „eitt bros get-
ur dimmu í dagsljós breytt“ og á það
mjög vel við Árna Heimi. Hann hafði
einstakt lag á því að gera kennsluna
skemmtilega og þó að hann gerði
miklar kröfur til nemenda sinna not-
aði hann einnig tímana til þess að
skemmta sér og okkur ekki síður. Ég
veit alla vega að ég hlakkaði alltaf til
kennslustunda hans. Margir muna
eflaust eftir vísunni um njálginn sem
hann notaði samhliða kennslunni um
orma og sníkjudýr. Þegar hann
sýndi okkur þessa vísu vissi hann vel
að þar færi heill tími í grín og gleði en
það var þess virði. Hann fékk okkur
nefnilega til þess að hlæja og það var
einmitt það sem hann vildi.
Árni Heimir gerði sér oft leik að
því að mæta með skemmtileg bindi
og axlabönd í tíma, þannig að maður
tók eftir þeim. Á mörgum voru
teiknimyndir eða dýr og vakti þetta
mikla lukku. Þegar ég var á ferð í
Danmörku fyrir tveimur árum
keypti ég einmitt bindi með teikni-
myndum af svínum sem ég ætlaði
alltaf að gefa honum þegar hann
næði sér af veikindunum. Nú er orðið
ljóst að það tækifæri gefst ekki og
því verður þetta bindi bara minnis-
varði um góðan mann.
Ég þakka fyrir að hafa fengið að
kynnast Árna Heimi og vona að hann
hafi það gott þar sem hann er núna.
Við hittumst vonandi hinum megin.
Samúðarkveðjur sendi ég til fjöl-
skyldu hans, vina og samkennara en
ég veit að minning hans mun lifa hjá
öllum þeim sem þekktu hann.
Ómar Sigurvin, stúdent 2004.
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 28. JÚLÍ 2006 39
MINNINGAR
✝ Guðveig Ingi-björg Konráðs-
dóttir fæddist í
Garðhúsum á
Skagaströnd 23.
nóvember 1923.
Hún lést á hjúkrun-
arheimilinu Grund
19. júlí síðastliðinn.
Móðir hennar var
Ólína Margrét Sig-
urðardóttir, f. á
Hvítanesi í Ögur-
hreppi við Ísafjarð-
ardjúp 4. október
1893, d. 22. maí
1962, dóttir Ólafar Oddsdóttur frá
Laugarbóli í Ögurhreppi og Sig-
urðar Stefánssonar frá Hvítanesi í
Ísafjarðardjúpi. Faðir Guðveigar
var Jón Konráð Klemensson bóndi
á Kurfi og síðar Garðhúsum á
Skagaströnd, f. 1. júní 1889, d. 1.
nóvember 1981, sonur Klemensar
Ólafssonar og Þórunnar Björns-
dóttur Gunnlaugssonar frá Akri.
Voru því móðurættir Ingibjargar
frá Vestfjörðum og Breiðafirði og
föðurættir úr Húnavatnssýslu og
Skagafirði. Systur Ingibjargar
voru: Sigurunn Klemensína, f. 22.
ágúst 1917, d. 18. des. 1997; Sig-
urlína Ólöf, f. 24. júlí 1919, d. 24.
júlí 2004; Sigfríður Pálína, f. 15.
maí 1921, d. 29. ágúst 1975; og
María Guðrún, f. 11. okt. 1930, d.
9. ágúst 2003.
Eiginmaður Ingi-
bjargar var Björg-
úlfur Kristjánsson
Schou Jensen, f. 25.
sept. 1917, d. 3. maí
1991, f. á Haga á
Barðaströnd, sonur
Ólafíu Sigrúnar
Þorláksdóttur og
Kristjáns Schou
Jensen. Ingibjörg
og Björgúlfur
skildu. Börn Ingi-
bjargar voru 11: Ól-
ína Stefanía, f. 5.
apríl 1943, d. 7. júlí
1944; Ólína Ráðhildur, f. 7. júní
1945, d. 28. okt. 1945; Björgólfur
Sigmar, f. 13. apríl 1947; Ólafur
Rúnar, f. 19. júní 1948; Guðni, f. 8.
ágúst 1949; Davíð, f. 28. júlí 1950,
maki Guðlaug Björk Bjarnþórs-
dóttir; Sigrún, f. 21. sept. 1951,
maki Jóhannes Árnason; Guðrún
Eygló, f. 18. okt. 1952; Margrét, f.
4. okt. 1954; Konráð Klemens, f.
21. mars 1956; og Sigurður Óli, f.
29. janúar 1959, maki Kristbjörg
Richter. Ömmubörnin eru 25 og
langömmubörnin eru 15.
Guðveig Ingibjörg ólst upp á
Skagaströnd og fluttist rúmlega
tvítug til Reykjavíkur.
Útför Guðveigar Ingibjargar
verður gerð frá Grafarvogskirkju
í dag og hefst athöfnin klukkan
13.
Ó, elsku mamma, höndin þín,
hve hlý hún var og góð.
Þá hélstu litla lófa í
og laukst upp hjartans sjóð.
Glæddir okkar gleði leik,
gældir lokka við.
Við áttum marga yndisstund
svo oft við þína hlið.
Nú hefur Kristur kallað á þig
að koma heim til sín.
Hans ljúfa náð og líknarmund
læknar meinin þín.
Á kveðju stund við krjúpum hljóð
við krossinn helga hans
og biðjum hann að bera þig
til hins bjarta vonar lands.
( Sigurunn Konráðsdóttir.)
Elsku mamma mín, hetjan okkar.
Þú varst besta mamma sem til er.
Alltaf áttir þú brosið blítt og ylríkt.
Það er erfitt og sárt að sætta sig
við að þú skulir vera farin frá okk-
ur, elsku mamma mín. En nú hefur
þú lokið dagsverki þínu hér á jörðu.
Og hafa nú litlu stelpurnar þínar og
aðrir ástvinir tekið fagnandi á móti
þér.
Þú varst mjög trúuð kona og
kenndir okkur börnunum þínum og
barnabörnum að trúin skipti miklu
máli.
Þú hafðir yndi af ljóðum. Þið vor-
uð allar hagmæltar systurnar enda
ekki langt að sækja listagáfurnar,
því bæði amma og afi voru mjög
góðir hagyrðingar.
Þær voru ófáar peysurnar sem
þú prjónaðir á okkur börnin þín og
ef þig vantaði munstur á peysu þá
bjóstu það bara til. Þú saumaðir
líka alltaf á okkur alla kjóla. Þegar
við vorum litlar vorum við allar
þrjár alltaf í alveg eins kjólum.
Þér þótti gaman að dansa gömlu
dansana og það litla sem ég kann í
gömlu dönsunum kenndir þú mér
heima í Langagerðinu þegar ég var
stelpa, og pabbi spilaði undir á
harmonikuna. Það var mikið fjör.
Ég man líka þegar þið vinkon-
urnar voru að spá í bolla og leggja
spil
hvað það var mikið fjör hjá ykkur
við það.
Elsku mamma mín, mikið afskap-
lega erum við börnin þín heppin að
hafa átt þig fyrir móður. Þú varst
alltaf svo blíð og góð og mikill vinur
okkar barnanna þinna.
Elsku mamma mín, nú kveð ég
þig með versinu sem þú kenndir
okkur og bið guð að vaka yfir þér
og okkur öllum börnunum þínum,
barnabörnum, langömmubörnum
og öðrum ástvinum sem kveðja þig
í dag:
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Guð geymi þig, elsku mamma
mín.
Þín dóttir,
Sigrún Björgúlfsdóttir.
Vegir skiptast – allt fer ýmsar leiðir
inn á fyrirheitsins lönd.
Einum lífið armar breiðir,
öðrum dauðinn réttir hönd.
Einum flutt er árdagskveðja,
öðrum sungið dánarlag.
Allt þó saman hnýtt sem keðja
krossför ein með sama brag.
Veikt og sterkt í streng er undið.
Stórt og smátt er saman bundið.
(Einar Ben.)
Elsku mamma. Það hlýtur að
vera gott þegar maður er búinn að
skila sínu dagsverki og vel það, að
fá að sofna frá amstri þessa heims
og vakna á æðri sólarströnd þar
sem ástvinir bíða með opinn faðm-
inn og bjóða þig velkomna.
Nú eruð þið systurnar allar sam-
an komnar á ný. Þú varst síðust til
að kveðja af þeim.
Það er sárt til þess að hugsa að
fá ekki notið nærveru þinnar. Í
minningu minni frá æskuárum
fannst mér heimilið okkar fábrotið
hvað veraldleg gæði snertir en
samt svo auðugt af kærleika. Til
okkar barnanna þinna og síðan til
barnanna okkar. Fyrir mér hefur
þú, elsku mamma mín, alltaf verið
tákn um það blíða og góða.
Og við munum alltaf búa að
þeirri hjartahlýju sem þú gafst
okkur.
Þakka þér fyrir allar góðu minn-
ingarnar sem ég mun ætíð eiga um
þig. Megi algóður Guð varðveita
þig og blessa og alla aðra ástvini
þína sem eiga um sárt að binda í
dag.
Margrét Björgólfsdóttir.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þótt svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert út veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Elsku amma. Takk fyrir allar
stundirnar sem við áttum saman.
Þú varst alltaf svo góð við okkur.
Um leið og þú sást okkur koma
gangandi með foreldrum okkar inn
í sundið á Freyjugötunni þaust þú
upp í skápa til að finna eitthvað
gott í litlu goggana okkar. Ísköld
mjólk og smákökur voru það oftast.
Svo horfðirðu á okkur hlæjandi út
um gluggann, hlaupandi í grasinu
kringum húsið í eltingaleik. Okkur
leið alltaf vel hjá þér og fannst við
vera velkomin.
Megi þér líða sem best og þangað
til við sjáumst aftur megi Guð og
englarnir vaka yfir þér.
Inga Rúna og Guðmundur.
Elsku amma. Núna ertu farin frá
okkur. Þú varst alltaf svo góð við
okkur, barnabörnin þín. Það var
svo gott að koma í heimsókn til þín
á Freyjugötuna, og ekki brást það
að þú dróst fram eitthvað gómsætt
og spennandi fyrir litla munna.
Elsku amma mín, þakka þér fyrir
þær stundir sem við áttum saman,
ég veit að þú passar upp á okkur
öll, þaðan sem þú ert núna.
Þér kæra sendir kveðju
með kvöldstjörnunni blá
það hjarta sem þú átt
en er svo langt þér frá.
Þar mætast okkar augu
þó ei oftar sjáumst hér.
Ó, Guð minn ávallt gæti þín,
ég gleymi aldrei þér.
(Bjarni Þorsteinsson)
Guð geymi þig.
Þín
Sylvía.
GUÐVEIG
INGIBJÖRG
KONRÁÐSDÓTTIR
Alúðarþakkir fyrir auðsýnda samúð og vinarhug
við andlát og útför elskulegs eiginmanns míns,
föður okkar, tengdaföður, afa, langafa og langa-
langafa,
BRYNJÓLFS EYJÓLFSSONAR
fyrrv. vélamiðlara
hjá Vélamiðstöð Reykjavíkurborgar,
Grundargerði 6,
Reykjavík.
Fyrir hönd aðstandenda,
Svanhvít Stella Ólafsdóttir,
Helena Á. Brynjólfsdóttir, Valur Waage,
Ólafur Brynjólfsson, Hrefna Björnsdóttir,
Eyjólfur Brynjólfsson, Steinunn Þórisdóttir,
Kristín Brynjólfsdóttir, Kristján Jónasson,
Sverrir Brynjólfsson, Guðríður Ólafsdóttir,
Dagný Brynjólfsdóttir, Gunnar Óskarsson,
barnabörn, barnabarnabörn
og barnabarnabarnabarn.