Morgunblaðið - 04.11.2006, Blaðsíða 40
40 LAUGARDAGUR 4. NÓVEMBER 2006 MORGUNBLAÐIÐ
UMRÆÐAN
ALMENN hundaeign á Íslandi
eykst með ári hverju og eru nú
skráðir í ættbók fleiri þúsund
hundar af rúmlega 100 hundateg-
undum hjá Hundaræktarfélagi Ís-
lands. Að sama skapi
fjölgar félagsmönnum,
sem nú telja um 2000
manns.
Undanþága hefur
fengist frá yfirvöldum
einn dag ár hvert fyrir
menn og hunda að
ganga saman niður
Laugaveginn í Reykja-
vík. Nú er sá dagur
runninn upp.
Fjöldi hunda af ólík-
um stærðum og gerð-
um, munu því vera
samankomnir í mið-
bænum í dag. Meðal
annars má sjá hunda sem gegna
mikilvægu starfi innan lögreglunnar
og eru til að mynda ómetanlegir við
leit að fíkniefnum.
Hjálparhundar munu einnig vera
áberandi en þeir starfa sem sjálf-
boðaliðar ásamt eigendum sínum hjá
Rauða krossi Íslands sem heimsókn-
arvinir. Þessir hundar veita mörgum
einstaklingum á öllum aldri mikla
gleði og eru þeim til hjálpar á einn
eða annan hátt.
Allir þessir hundar gegna þó fyrst
og fremst því frábæra hlutverki að
vera besti vinur mannsins, í blíðu og
stríðu.
Hundahald hefur fram til þessa
verið bannað í Reykjavík nema að
fenginni undanþágu. Hafa hundeig-
endur því ávallt átt undir högg að
sækja. Hundaræktarfélag Íslands
hefur í langan tíma barist fyrir
leyfðu hundahaldi á landsvísu. Nýr
borgarstjórnarmeirihluti sem tók
við völdum í borginni
síðastliðið vor stóð við
gefin kosningarloforð
um að breyta sam-
þykkt um hundahald í
Reykjavík og leyfa
hundahald. Vilhjálmur
Þ. Vilhjálmsson, núver-
andi borgarstjóri, taldi
að umhverfið yrði þar
með gert jákvæðara
gagnvart hundahaldi
en að sjálfsögðu yrðu
áfram gerðar sömu
kröfur til hundeigenda
og áður. Því lagði Gísli
Marteinn Baldursson,
formaður nýs Umhverfisráðs
Reykjavíkur, fram til kynningar á
fyrsta fundi umhverfisráðs tillögu að
breytingu á samþykkt um hunda-
hald. Taldi hann að það væri öf-
ugsnúið að búa í borg þar sem
hundahald væri bannað en sjá svo á
hverjum degi fjöldann allan af hund-
um með eigendum sínum. Var þessi
tillaga hans samþykkt einróma í
nefndinni. Þetta kom fram í viðtali
fyrr á árinu, við bæði Vilhjálm og
Gísla Martein, sem birtist í Sámi,
málgagni Hundaræktarfélags Ís-
lands.
Hundaræktarfélag Íslands færir
bestu þakkir til þeirra borgarfull-
trúa sem settu málefni hundeigenda
á stefnuskrá sína og studdu þar með
baráttumál þeirra. Við fáum tæki-
færi í dag og eftirleiðis til að sýna
það og sanna í verki að við erum
traustsins verð og ábyrgir hundeig-
endur.
Félagið býður öllum hundavinum,
hvort heldur þeir eiga hund eða
ekki, að slást í för með okkur í dag.
Lagt verður af stað frá Hlemmi kl.
13 undir stjórn Skólahljómsveitar
Kópavogs. Gengið verður sem leið
liggur niður Laugaveginn. Við mun-
um enda gönguna í Hljómskálagarð-
inum þar sem börn og unglingar í
Íþróttadeild félagsins sýna hunda-
fimi, sem er alhliða íþróttagrein fyr-
ir alla hunda en þar reynir mikið á
samvinnu hunds og stjórnanda. Þá
geta gestir og gangandi fengið að
reyna sína hunda í fiminni.
Hundaræktarfélag Íslands hvetur
til ábyrgs hundahalds. Það gera
hundeigendur meðal annars með því
að hreinsa upp eftir hunda sína og
hafa þá í taumi þar sem við á. Það er
ekki síður mikilvægt að við tökum
tillit til samborgara okkar, sem að-
hyllast einhverra hluta vegna ekki
hunda. Þannig ávinnum við okkur
traust og gagnkvæma virðingu.
Laugavegsganga
Hundaræktarfélags Íslands
Hanna Björk Kristinsdóttir
skrifar um hundahald »HundaræktarfélagÍslands hvetur til
ábyrgs hundahalds.
Hanna Björk
Kristinsdóttir
Höfundur er skrifstofustjóri Hunda-
ræktarfélags Íslands - www.hrfi.is
HVALVEIÐAR eru fullveld-
isréttur okkar sem sjálfstæðrar
þjóðar, en það er ekki mikilvægasta
ástæða hvalveiða. Aðalástæðu tel
ég margar ískyggilegar aðvaranir
um fæðuskortur í vistkerfi sjávar
sem kann að hafa skapast vegna
hvalveiðibannsins.
Sú pattstaða sem ríkt hefur í
hvalveiðimálum, er að
hluta afleiðing af
valdaframsali Alþingis
til yfirþjóðlegra stofn-
ana eins og Alþjóða-
hvalveiðiráðsins. Af-
leiðingarnar virðast
offjölgun hvala og
fæðuskortur í hafinu.
Spiklag á þeim hrefn-
um sem veiðst hafa sl.
fjögur ár var minna en
helmingur af því sem
áður var, auk þess
sem magainnihald í
þessum 6–10 tonna
dýrum var nánast ekkert í mörgum
tilfellum. Nýjustu fréttir af Lang-
reyðum eru að sú fyrsta hafi verið
mjög horuð og kýrnar sem veiðst
hafa virðast geldar, en það kann að
vera vegna fæðuskorts.
Á Langanesi voru sl. vor um 20
þúsund rytur, en fyrir fáum árum
um 80 þúsund. Varp sjófugla mis-
fórst víða sl. vor vegna fæðuskorts
og dauði svartfugla undanfarna vet-
ur er allt alvarlegar vísbendingar
um fæðuskort. Lítið fannst af sand-
síli í sumar enda sílið eðlilega upp-
étið – nema hvað! Þegar svo farið
er að „rannsaka hvað sé að hjá
sandsílinu“ við þessar aðstæður,
veit maður ekki hvort á að hlægja
eða gráta.
Loðna hefur breytt göngu-
mynstri að öllum líkindum vegna
fæðuskorts. Erfiðara hefur reynst
að veiða loðnu, síld, kolmunna og
fleiri fisktegundir sem virðast
styggjast og dreifast í fæðuleit. Þá
vex kostnaður útgerða við veiðar.
Botnlægir fiskistofnar eins og
þorskur, ýsa og fl. hafa veiðst best
á línu, en vaxtarhraði er fallandi og
dánartíðni (sjálfdauði) virðist hafa
aukist óeðlilega hjá nýkynþroska
þorski. Hafrannsóknarstofnun hef-
ur undir óeðlilegum þrýstingi sér-
fræðinga á vegum Alþjóða- haf-
rannsóknarráðsins, – gefið þá
skýringu að brottfall nýkynþroska
þorsks hafi verið „ofmat“ á áður
mældum þorski. Sá þorskur hafði
mælst vera til árum saman en var
svo allt í einu úrskurð-
aður „ofmetinn“ – eins
og fræg 600 þúsund
tonn árin 1999–2002.
Slíkar blekkingar
reiknaðar út með
stærðfræðivillu, –
standast engan vegin.
Röng greining ráð-
gjafa „ofmat“ í stað
fæðuskorts, villir um
fyrir stjórnvöldum og
útgerðarfyrirtækjum
sem kann að leiða
þessa aðila á háskaleg-
ar villigötur um hvert
vandamálið er – en ég tel allt benda
til að það sé fæðuskortur.
Nýlegan samning um kolmunna-
veiðar tel ég vart standast lagalega.
Það skortir beinar heimildir Al-
þingis. Tilgreindur samningur sam-
rýmist því vart stjórnskipun lýð-
veldisins. Umræddur samningur
styðst þar að auki ekki við líf-
fræðilegar staðreyndir því fæðu-
skortur er í hafinu. Minnkun á sókn
í kolmunna úr 2.500 þúsund tonn í
1.700 þúsund tonn, þýðir minni
tekjur útgerða auk þess sem friðun
á 800 þúsund tonnum af kolmunna í
stað veiði, – innifelur aukna eft-
irspurn í fæðu um 5,6 milljónum
tonna á ári, fæðu sem ekki virðist
til! Allar staðreyndir bentu til að
óbreytt sókn væri eðlileg. Ég tel
þennan samning talandi dæmi um
að sams konar þrýstingur liggi í
loftinu hjá Alþjóða-hafrannsókn-
arráðinu eins og Alþjóða hval-
veiðiráðið beitti. Allt „samráð“ með
bindandi samningagerð getur leitt
okkur í sömu ógöngurnar í fisk-
veiðistjórnun eins og við lentum í
með hvalveiðarnar.
Reynsla okkar af Alþjóða-
hvalveiðiráðinu er þekkt og því er
óskiljanlegt að embættismenn skuli
í dag vera á sömu leiðinni – að
„semja“ um hugsanlegt valdaafsal
okkar með einhverju „samráði“ í
fiskveiðistjórn. Við eigum að ríg-
halda í fullveldi okkar um hvað við
veiðum mikið úr sameiginlegum
fiskistofnum – enda samrýmist
annað ekki stjórnskipun lýðveld-
isins.
Vandamálið í hvalveiðimálum og
fiskveiðistjórn er að minna leyti
veiðarnar. Stærsta vandamálið
virðist fæðuskortur, en sérfræð-
ingar nefndra Alþjóðasamtaka fást
ekki til að viðurkenna fæðuskort
sem vandamál. Þeir ríghalda í ónýtt
stærðfræðilíkan sem reiknar sjálf-
virkt „ofmat“ eða „ofveiði“ þegar
fiskur drepst vegna fæðuskorts!
Allt tal um „sjálfbæra nýtingu
fiskistofna“ – eða hvalastofna – er
marklaust tal ef ekki má ræða
fæðuskort í hafinu. Alþjóða-
hvalveiðiráðið og Alþjóða hafrann-
sóknarráðið hefur ítrekað skellt
skollaeyrunum við aðvörunum um
fæðuskort í hafinu. Stjórnun veiða
verður að minnka eftirspurn í fæðu
en ekki öfugt. Síðast en ekki síst
verðum við að tryggja ótvírætt
sjálfsforræði okkar yfir rann-
sóknum, veiðiráðgjöf og hve mikið
við veiðum úr okkar eigin nytja-
stofnum án íhlutunar yfirþjóðlegra
stofnana.
Aðalástæða hvalveiða
Kristinn Pétursson
fjallar um hvalveiðar » Stærsta vandamáliðvirðist fæðuskortur,
en sérfræðingar
nefndra Alþjóðasam-
taka fást ekki til að við-
urkenna fæðuskort sem
vandamál.
Kristinn Pétursson
Höfundur gefur kost á sér í 2.–3. sæti
á framboðslista Sjálfstæðislokksins í
NA kjördæmi.
SKÚLI nokkur Skúlason ritar
grein í Morgunblaðið 28. október
síðastliðinn undir fyrirsögninni
„Íslenska leyniþjónustan“. Grein-
inni er ætlað að sýna fram á að Ís-
lendingum stafi ógn af múslímsk-
um
hryðjuverkamönnum
og því sé leyniþjón-
usta á Íslandi þörf.
Höfundur telur að
múslimar standi að
samsæri um að ráð-
ast á Vesturlandabúa
og geri það í sam-
ræmi við trú sína.
Undirritaður telur á
hinn bóginn að höf-
undi hafi ekki tekist
að sanna samsær-
iskenningu sína.
Höfundur heldur
því fram að „leyni-
þjónustur ýmissa
landa [hafi] komið
upp um samsæri um
hryðjuverkaárásir á
þegnana og aðför að
ríkjandi stjórn-
skipulagi.“ Þetta
sanni m.a. kosti ís-
lenskrar leyniþjón-
ustu. Við vitum að
ónafngreindir leyni-
þjónustumenn halda
þessu iðulega fram
við fjölmiðla. En eru
leyniþjónustur trú-
verðugar heimildir?
Er leyniþjónustum
sem stuðla sjálfar að
hryðjuverkum eða
hylma yfir þá sem frömdu þau,
treystandi til að segja satt um
verk sín?
Á öðrum stað fullyrðir höfundur
að „flest hryðjuverk sem framin
eru í heiminum í dag [eru] framin
af múslimum.“
Engin heimild er að baki þessari
fullyrðingu. Hve margir múslimar
hafa verið fundnir sekir um
hryðjuverk síðan 11. september
2001?
Tveir, fimm, tíu? Voru þeir „al-
vöru“ múslimar? Hvers vegna hafa
bandarísk yfirvöld ekki treyst sér
til að ákæra neinn fyrir aðild að
undirbúningi fjöldamorðanna 11.
september 2001, ekki einu sinni
Osama bin Laden?
Eru það múslimar sem varpa
sprengjum úr flugvélum á íbúða-
svæði í Afganistan, Írak og Líb-
anon og drepa þar þúsundir
manna? Eða eru fjöldamorð á sak-
lausum borgurum ekki skilgreind
sem hryðjuverk, ef þau eru verk
vina vorra?
Höfundur staðhæfir að 19 músl-
imar hafi ráðist með farþegaflug-
vélum á tvíburaturnana og drepið
3000 saklausa borgara.
Höfundur er reyndar ekki einn
um þessa samsæriskenningu. Þessi
samsæriskenning verður þó ekki
að traustri staðreynd með því einu
að þylja hana aftur og aftur. Þótt
fimm ár séu liðin frá 11. sept-
ember 2001, liggur engin sönnun
fyrir um að þessir 19 múslimar
hafi farið um borð í umræddar
flugvélar, rænt þeim og framið
voðaverkin.
Nöfn þessara manna finnast
ekki á farþegalistunum, enginn sá
þá fara um borð og líkamsleifar
þeirra hafa ekki greinst. Nokkrir
hinna meintu flugræningja gáfu
sig fram lifandi við vestræna fjöl-
miðla, undrandi á að hafa verið
vændir um fjöldamorðin.
Og meðan engin sönnun liggur
fyrir að þeir hafi ferðast með um-
ræddum flugvélum, eru ásakanir
höfundar á hendur múslimum
vegna voðaverkanna 11. september
2001, ómarktækar og ærumeiðandi
sakargiftir.
Til að mikla fyrir lesendum
hryðjuverkaógnina nefnir hann að
„6200 hryðjuverk [hafi] verið fram-
in í heiminum frá 11. september
2001.“ Talan virðist nærri lagi.
Hann skýrir þó ekki hvaða atburð-
ir eru skilgreindir sem „hryðju-
verk“, þ.e. hvað býr að
baki tölunum. Sam-
kvæmt upplýsingum
um fórnarlömb hryðju-
verka sem birtast á
vefsíðu bandaríska ut-
anríkisráðuneytisins,
deyja milli 2000 og
5000 manns á ári í
heiminum af völdum
hryðjuverka. Til sam-
anburðar deyja 10,5
milljón barna í heim-
inum ár hvert af
ástæðum sem unnt
væri að fyrirbyggja að
miklu leyti ef pólitísk-
ur vilji væri fyrir
hendi. Þessi börn eru
að vísu ekki drepin af
yfirlögðu ráði en
stjórnvöld sem eyða
miklu meira fé í svo-
nefnt stríð gegn
meintum hryðjuverka-
mönnum en til að
bjarga lífi milljóna
barna, bera í raun
ábyrgð á þessum
barnadauða. En jafn-
vel þótt tölur um fórn-
arlömb hryðjuverka
verði aðeins bornar við
bein manndráp, kemur
í ljós að af rúmlega
20.000 manndrápum á
ári í Evrópu, deyja aðeins um 50
manns í hryðjuverkum að með-
altali. Hryðjuverkaógnin er því
ekki aðeins ýkt, heldur myndi
varla komast á skrá yfir helstu
meinsemdir sem herja á mann-
kynið. Sá sem heldur því fram að
hryðjuverk séu alvarleg ógn fyrir
þjóðir heims eða fyrir heimsfriðinn
hlýtur annaðhvort að vera heimsk-
ur eða taka þátt í vísvitandi blekk-
ingum í þágu annarlegra mark-
miða.
Ástæða er jafnframt til að ætla
að hluti hinna meintu hryðjuverka
sem fjölmiðlar fjalla um, hafi verið
verk leyniþjónusta sem reyna að
klekkja á fjandsamlegum ríkjum
eða á uppreisnarmönnum, en ekki
verk utangarðshópa.
Slík aðferð einskorðast reyndar
ekki við vestrænar leyniþjónustur:
Leyniþjónustur Rússlands, Alsírs,
Sýrlands, Tyrklands, Ísraels og
annarra ríkja eru einnig grunaðar
um að beita slíkum aðferðum.
Skúli leynir ekki andúð sinni á
múslimum og íslam. Hann heldur
því blákalt fram að „íslamskir
skólar hvetji börn og unglinga til
að drepa hina vantrúuðu“ og að
slíkt sé hin „æðsta dyggð“ íslams.
Eina heimild hans fyrir þessu var
að „margir halda [þessu] fram“.
Forseti Bandaríkjanna, George
W. Bush, varaði menn við fárán-
legum samsæriskenningum um at-
burðina 11. september.
Undirritaður tekur undir þessa
aðvörun og óskar þess að íslenskir
fjölmiðlar hætti að veita boðberum
fáránlegra samsæriskenninga um
þessa atburði, brautargengi.
Þjóðin á rétt á sannleikanum um
þessa atburði og um þá hættu sem
þjóðum heims stafar frá þeim sem
nota hryðjuverkaógnina til að rétt-
læta árásir sínar á önnur ríki, al-
þjóðleg mannrán og afnám grund-
vallarmannréttinda.
Vörumst fárán-
legar samsæris-
kenningar
Elías Davíðsson gerir at-
hugasemd við grein Skúla
Skúlasonar um múslímska
hryðjuverkamenn
Elías
Davíðsson
» Þjóðin á réttá sannleik-
anum um þessa
atburði og um
þá hættu sem
þjóðum heims
stafar frá þeim
sem nota
hryðjuverka-
ógnina til að
réttlæta árásir
sínar á önnur
ríki …
Höfundur er tónskáld og
baráttumaður fyrir mannréttindum.