Morgunblaðið - 04.11.2006, Blaðsíða 53

að þú prjónaðir hverja spjörina á
fætur annarri handa öllum. Ég sé
þig fyrir mér sitjandi í stólnum með
prjónana uppi við með rjóðar kinn-
ar og brosir til mín. Takk fyrir allt
sem þú hefur gefið mér og kennt.
Elsku amma mín, ég elska þig af
öllu hjarta og bið að heilsa honum
afa Dóra.
Þín
Inga Berglind.
Mig langar að minnast hennar
Völu minnar með nokkrum orðum.
Ég heimsótti hana nokkrum dögum
áður en hún lést og átti með henni
og dætrum hennar ágæta stund
sem oftar. Reyndar er það svo að
það er vart hægt að minnast hennar
öðruvísi en minnast Dóra líka, svo
samofin eru þau í huga mér. Ég var
hjá þeim hjónum í heimilishjálp um
tíma og tók fljótlega ástfóstri við
þau, enda voru þau mér afskaplega
góð. Reyndar lít ég svo á að þau hafi
eiginlega ættleitt mig, enda sögðu
þau oft að ég væri eins og ein af
dætrunum. Eftir að ég hætti í heim-
ilishjálp og fór að vinna á öðrum
vettvangi hélt ég áfram að heim-
sækja þau og njóta samvistanna.
Dóri dó í fyrrasumar og saknaði
Vala hans mikið.
Elsku Vala mín, nú ertu laus við
sjúkdómsstríðið og þið Dóri saman
á ný. Guð geymi þig og leiði á sínum
vegum.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem)
Fjölskyldunni sendi ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur og bið
Guð að styrkja þau í sorginni.
Móeiður Ágústsdóttir.
Fyrir átta árum fluttum við fjöl-
skyldan til Eyrarbakka. Við vorum
nýkomin úr námi og fórum nú að
fóta okkur í nýjum kringumstæð-
um. Fljótlega eftir að Valdi var far-
inn að gera sig heimakominn á
staðnum sagði hann mér að ná-
grannar okkar væru búnir að bjóða
okkur í kaffi. Mér leist svona og
svona á að fara að heimsækja fólk
sem ég þekkti ekki neitt en lét mig
hafa það að fylgja honum. Þar með
hófust kynni okkar Völu og Dóra í
Sunnutúni. Kynni sem þróuðust í
djúpstæða vináttu, væntumþykju
og virðingu.
Upp frá þessum degi fór ég að
venja komur mínar til þeirra og oft-
ast með aðra eða báðar stelpurnar
með mér. Við Vala sátum í herberg-
inu þar sem hún heklaði eða prjón-
aði. Dóri kom með kaffi og sat oft
hjá okkur og festi kögur á sjölin
hennar Völu. Við ræddum um
heima og geima og fljótlega varð
Vala trúnaðarvinkona mín þar sem
engar stórar ákvarðanir voru tekn-
ar án þess að þær væru ræddar við
hana og oftast var Dóri með í ráð-
um. Það gerði mér óskaplega gott
að eignast vinkonu sem var orðin
svona fullorðin og hafði reynt ým-
islegt í lífinu. Það var líka gott að
kynnast því að þrátt fyrir aldurinn
voru ennþá langanir og markmið í
lífinu hvort sem það var að safna
sér nýju stelli eða annað dýpra.
Þegar Vala og Dóri fluttu á Selfoss
söknuðum við þeirra mikið. Það var
ekki lengur hægt að henda sér í
skóna og hlaupa yfir eins og áður.
Við komum stundum við þar, en
ekki nærri eins oft og við hefðum
viljað.
Vala tók mjög nærri sér þegar
Dóri lést fyrir rúmu ári og sagði
mér stundum að hún vildi helst fara
með honum, söknuðurinn var svo
mikill enda voru þau búin að vera
gift svo lengi. Þessa dagana hugga
ég mig við að ósk þín, Vala mín, hafi
nú ræst.
Kæru systkini og fjölskyldur. Við
fengum að heyra margar sögur af
ykkur og afkomendum ykkar sem
foreldrar ykkar voru svo óskaplega
stolt af með réttu. Missir ykkar er
mikill, stóra fjölskylda, enda hafið
þið átt svo óumræðilega góða að.
Við Valdi, Dóra Gulla og Hallgerð-
ur Freyja í Túni færum ykkur inni-
legar samúðarkveðjur.
Anna.
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 4. NÓVEMBER 2006 53
✝ Gróa JónínaKristinsdóttir
fæddist á Hrol-
laugsstöðum í
Hjaltastaðaþinghá í
Norðurmúlasýslu 7.
apríl 1918. Hún lést
á Heilbrigðis-
stofnun Austur-
lands 26. október
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
hjónin Kristinn
Magnússon, f. á
Hrollaugsstöðum
24.6. 1889, d. 1958,
bóndi þar, og kona hans Dag-
björt Guðríður Jónasdóttir, f. 2.4.
1894 í Fagradal, d. 20.8. 1924.
Alsystkini Gróu voru Einar, f.
starfaði hún á Seyðisfirði en fór
svo til náms í Húsmæðraskól-
anum á Hallormsstað. Þaðan
kom hún með nokkrar trjá-
plöntur sem hún og stjúpa henn-
ar plöntuðu á Hrollaugsstöðum.
Þessi tré lifa þar enn. Seinna var
hún starfandi á Egilsstöðum hjá
Pétri og Elínu sem bjuggu þar.
Því næst réðst hún til starfa á
prestsetrinu Kirkjubæ í Hróars-
tungu. Þar kynntist hún tilvon-
andi eiginmanni sínum Krist-
mundi Bjarnasyni, f. 10.11. 1906,
d. 24.8. 2000. Þau hófu búskap á
Ánastöðum í Hjaltastaðaþinghá
og bjuggu þar frá 1939 til 1966.
Þá fluttu þau í Egilstaði og
bjuggu þar á Laufási 14 til ævi-
loka. Synir þeirra eru: Dagur, f.
14.4. 1940, Bjarni Steinar, f. 14.7.
1943, og Kristinn, f. 14.2. 1954.
Barnabörnin eru sjö og barna-
barnabörnin átta.
Gróa verður jarðsungin frá
Egilsstaðakirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
17.1. 1920, d. 23.3.
1927, og Magna Sól-
veig, f. 15.10. 1922,
d. 30.6. 1933.
Síðari kona Krist-
ins var Friðgerður
Gunnarsdóttir, f.
1909 í Mjóafirði.
Með henni eignaðist
Kristinn synina Ein-
ar, f. 20.11. 1935, og
Gunnar, f. 9.11.
1940, d. 26.8. 1973.
Gróa fór ung að
vinna utan heimilis.
Um 15 ára varð hún
aðstoðarstúlka í mötuneyti brú-
arsmiða við Selfljótsbrú og tók
svo við því starfi um stund þegar
ráðskonan veiktist. Því næst
Okkar elskulega amma, nú ertu
farin frá okkur. Eftir stendur minn-
ingin um þig svo skýr í hugskoti okk-
ar. Alltaf mætti okkur þín einskæra
glaðværð og hlýja þegar við litum til
þín í kaffi í Laufásinn einu sinni sem
oftar. Að sjálfsögðu voru tíndar á
disk allar bestu kökurnar með
kaffinu sem þú bakaðir auðvitað
sjálf. Lagtertan þín var sú besta í
heimi og ástarpungarnir sem þú
færðir okkur um hver jól voru al-
gjört æði.
Þessar stundir við kaffiborðið hjá
þér og afa meðan hann lifði ein-
kenndust af hlýju og notalegheitum.
Þú hafðir einstakt lag á því að
færa líf í hversdagsleikann. Full af
áhuga á því sem þú varst að gera eða
því sem var að gerast í kringum þig.
Alltaf hafðir þú eitthvað á milli hand-
anna eins og þú orðaðir það sjálf.
Enda eru það alveg ógrynni af prjón-
uðum, hekluðum og útsaumuðum
dúkum, myndum og púðum sem fóru
um þínar hendur.
Sokkapörin sem þú prjónaðir nú í
haust fyrir strákana okkar komu svo
sannarlega að góðum notum.
Hvíl í friði, elsku amma.
Minningin um þig lifir með okkur.
Eydís og Gróa Kristín.
Björkin hefur fellt laufin með sína
fögru haustliti og bíður vetrarins. Sá
tími kemur að hún fellur sjálf en nýj-
ar vaxa í staðinn. Þannig eru rök alls
sem lifir.
Veturinn hafði haldið innreið sína
er mér barst sú frétt hinn 26. októ-
ber að Gróa frænka mín hefði látist
snemma um morguninn á sjúkrahús-
inu á Egilsstöðum. Mikil dugnaðar–
og heiðurskona hafði lokið löngu og
farsælu ævistarfi. Mörg síðustu árin
hafði hún barist við slæman sjúk-
dóm, sykursýki. Þar stóð hún sig
eins og hetja og hélt ótrúlegu starfs-
þreki fram á síðustu ár. Mig langar
nú að draga hér fram nokkrar minn-
ingar um Gróu sem var mér svo góð
frá því að ég var ungur.
Gróa og maður hennar Krist-
mundur bjuggu í mörg á Ánastöðum
í Hjaltastaðaþinghá, en ég fæddist
og ólst upp á næsta bæ, Svínafelli.
Ég man alltaf eftir fyrstu nóttinni
sem ég gisti á Ánastöðum, mun hafa
verið farinn að nálgast unglingsárin
og átti stundum erfitt með að sofna á
kvöldin. Hjá húsfreyjunni á Ánastöð-
um var þetta ekki mikið vandamál.
Baðstofan var tvílyft og var sofið
uppi. Gróa vísaði mér á rúm þar,
opnaði gluggann og sagði mér að
hlusta á niðinn í ánni. Hún sagðist
ætla að dunda svolítið niðri og líta
svo til mín er hún kæmi upp. Ég varð
svo aðeins var við það þegar Gróa
kom og breiddi betur ofan á mig en
svaf svo áfram vært og rótt. Ána-
staðaheimilið var rómað fyrir hversu
samtæk og dugleg þau hjónin voru í
því sem þau tóku sér fyrir hendur.
Gestrisnin var sérstök. Mörg ár leit-
uðum við Kristmundur grenja á vor-
in og þá lagði húsfreyja sig alla fram
við að finna eitthvað gott í nestis-
poka grenjaskyttunnar sem oft lá úti
í þrjá sólarhringa. Ég kynntist vel
drengjunum þeirra þremur sem hafa
erft og tileinkað sér dugnað foreldr-
anna. Seinna brugðu þau hjónin búi
og fluttu í Egilsstaði. Þau bjuggu að
Laufási 14 og þar ríkti sami mynd-
arbragurinn og gestrisnin. Þau hjón-
in héldu lengst af góðri heilsu og
voru sívinnandi. Börn og barnabörn
voru ekki langt undan og aðdáunar-
vert var að fylgjast með samheldni
þessarar stóru fjölskyldu.
Mikið og gott var samstarf Gróu
og yngsta sonarins Kristins. Krist-
inn rekur myndbandaleigu við heim-
ilið og vann Gróa þar oft er sonurinn
var við önnur störf. Kristinn starfar
einnig sem líkkistusmiður og sá
Gróa um að sauma líkklæði og annað
sem tilheyrði kistunum. Gróa hafði
alltaf verið mikil hannyrðakona og
lagði mikla alúð í þennan saumaskap
eins og annað sem hún tók sér fyrir
hendur. Sérstakt var að sjá hve
Kristinn var móður sinni hjálpsamur
er heilsa og kraftar hennar fóru
þverrandi. Gróa frænka mín var öll-
um góð og hjálpsöm til hinstu stund-
ar og þannig mun minning hennar
lifa í huga okkar.
Við, Svandís og fjölskylda okkar
geymum minninguna um góða konu
og þökkum samveruna.
Innilegar samúðarkveðjur send-
um við aðstandendum öllum.
Gunnar A. Guttormsson.
Gróa Jónína
Kristinsdóttir
✝ Gunvor Lang-vad fæddist á
Friðriksbergi í Dan-
mörku 15. maí 1930.
Hún lést í Lyngby
27. október síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Willi-
am Lænkholm dýra-
læknir á Sjálandi og
kona hans Halldóra
Margrét Þórðar-
dóttir Guðjohnsen
frá Húsavík.
Hinn 15. septem-
ber 1950 giftist
Gunvor Søren Langvad verkfræð-
ingi og fór athöfnin fram í Ord-
rupkirkju. Börn þeirra eru: Kjart-
an, f. 1953, verkfræðingur og
viðskiptafræðingur; Katrine, f.
1954, dýralæknir; Stefan, f. 1956,
viðskiptafræðingur; Birgitte, f.
1961, dýralæknir. Öll eru þau bú-
sett í Danmörku.
Gunvor varð stúdent frá
menntaskólanum í Ordrup 1948
og hélt síðan til
náms í París.
Gunvor og Søren
bjuggu á Íslandi á
árunum 1950–1953
er hann vann við
byggingu Írafoss-
virkjunar og einnig
1958–1960, en þá
vann hann við bygg-
ingu Steingríms-
stöðvar. Heimili
þeirra hefur annars
verið í Kaupmanna-
höfn. 1977–1981
lærði Gunvor og
vann sem læknaritari í Gentofte.
Gunvor átti mörg áhugamál.
Hún spilaði bridge og golf. Á
sumrin stundaði hún laxveiðar á
Íslandi. Einnig hafði hún mikinn
áhuga á bókmenntum, las mikið
og var í umræðuhóp um lestrar-
efnið hverju sinni.
Útför Gunvor verður gerð frá
Lyngbykirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 12.
„Gunvor er dáin.“ Sören var í sím-
anum og djúp sorg í röddinni. Þau
höfðu verið gift í rúma hálfa öld, verið
samrýnd og átt barnaláni að fagna.
Gunvor bjó þeim fallegt og gott heim-
ili, þar sem hógvær gestrisni og hlýja
réð húsum. Engum gat dulist hversu
náin þau voru. Það hefur verið Sören
styrkur í erli athafnamannsins að
eiga traust í Gunvor. Hann hefur sagt
mér, að hún hafi verið með í ráðum og
raunar valið arkitektinn að hinu fal-
lega og framúrstefnulega skrifstofu-
húsi Phil&Sön í Lyngby í Danmörku.
Hún var oft með honum á ferðum
hans heimshorna á milli, en Gunvor
var líka með í för, þótt hún sæti
heima.
Gunvor var mikill Íslandsvinur og
talaði góða íslensku og þau Sören
bæði, enda af íslensku bergi brotin,
komin af Þórði Guðjohnsen kaup-
manni á Húsavík, sem setti svip á um-
hverfi sitt, en heimili hans var mið-
stöð menningar á Húsavík. Þórður
fluttist til Kaupmannahafnar og var
heimili hans þar athvarf Íslendinga,
einkum Þingeyinga. Þangað komu
Einar Benediktsson og Jóhann Sig-
urjónsson.
Unglingur fluttist Sören með for-
eldrum sínum til Íslands eftir að
Þjóðverjar höfðu hertekið Dan-
mörku, en faðir hans, Kay Langvad,
var yfirverkfræðingur við lagningu
hitaveitunnar. Sören var í hópi
þeirra, sem fyrstir útskrifuðust verk-
fræðingar frá Háskóla Íslands. Eftir
það fór hann til Danmerkur, lauk
herskyldunni og hitti Gunvor. Þau
felldu hugi saman, giftust og héldu til
Íslands, en Sören var verkfræðingur
við byggingu Írafossvirkjunar. Og
hér í Reykjavík fæddist frumburður
þeirra, Kjartan, árið 1953. Þau flutt-
ust síðan aftur til Kaupmannahafnar
og höfðu Ísland með í farteskinu.
Heimili þeirra prýða málverk eftir
okkar fremstu listamenn. Íslending-
ar hafa verið þar aufúsugestir. Og
þau hafa með umsvifum sínum,
rausnarskap og áhuga verið tíðir
gestir á Íslandi og látið sig íslensk
málefni varða, verið brautryðjendur
sem verktakar hér á landi og stutt að
verkfræðimenntun við Háskólann og
greitt götu verkfræðinga erlendis.
Um þau hefur verið sagt, að þau séu
íslenskari en nokkur Íslendingur.
Einstaka fólk, sem maður hittir á
lífsleiðinni, er þeirrar gerðar, að
manni þykir vænt um það, þegar við
fyrstu kynni. Þannig var Gunvor.
Hún átti innri hlýju, var áhugasöm og
hvetjandi, listræn og gerði að gamni
sínu. Hún var vinur vina sinna og lét
sér annt um þá. Hún var pólitísk og
vissi hvað hún vildi.
Við Kristrún minnumst Gunvorar
með þakklæti og eigum um hana
minningar, sem okkur þykir vænt
um. Það rifjast upp, þegar við komum
í Klinthúsið á Borgundarhólmi fyrsta
skipti. Okkur er kær kvöldstund með
vinum í Lyngby nú í vor. Og svo hitt-
ist hópurinn við Langá í sumar. Það
varpaði skugga á þá sólskinsdaga að
Gunvor veiktist. En hún hafði náð sér
og var glöð og brosandi, þegar við
kvöddumst, með sólargeislann
Magnús við hliðina á sér í bílnum. Við
bjuggumst við að sjást fljótt aftur. En
úr því gat ekki orðið. Síðustu mán-
uðirnir urðu henni erfiðir. Ég hygg
að enginn hafi búist við að hún ætti
svo skammt eftir. Hún lést í svefni á
heimili sínu.
Þungur harmur er kveðinn að
Sören og fjölskyldunni. Söknuðurinn
er djúpur og sár. Guð blessi minningu
Gunvorar Langvad.
Halldór Blöndal.
„Inciterende, varm, lysende“ voru
þau orð á dönsku sem fjölskylda Gun-
vor Langvad lét fylgja henni þegar
ótímabært andlát hennar var til-
kynnt. Hvetjandi, hlý, gefandi. Þessir
eðliseiginleikar voru einmitt aðal
hennar. Hún er svo minnisverð að
hún fer ekki frá okkur sem áttum
hana að, heldur býr áfram innra með
hverjum þeim sem kynntust henni.
Aðeins það að hugsa til hennar hefur
alltaf verið hvatning.
Gunvor Lænkholm Langvad var
fædd og alin upp í Danmörku. Hún
var í móðurætt komin af Guðjohn-
sensfjölskyldunni á Húsavík og átti
þannig í sér marga íslenska þræði.
Hún talaði vel íslensku, enda bjó hún
á Íslandi um fjögurra ára skeið með
manni sínum sem var staðarverk-
fræðingur þegar verið var að reisa
orkustöðina við Írafoss. Hún vissi
jafnan af öllu því helsta sem var að
gerast á Íslandi, las íslensk blöð og
bækur, kom á hverju sumri til Ís-
lands til að hitta vini og fjölskyldu og
veiða lax í gjöfulum ám í Borgarfirð-
inum og til að njóta náttúrunnar. Hún
spurði ætíð ítarlega um hagi í fjöl-
skyldum, framfarir og skólagöngu
barna og barnabarna vina sinna. Hún
vissi svo vel sem er, að fjölskyldan er
meginmálið í tilveru okkar allra.
Gunvor var falleg kona, fíngerð og
kankvís, ætíð björt á svip, með mjúk-
an bjölluhljóm í röddinni. Það var
hverju sinni gleðiefni að vera með
henni, ekki síst að spjalla um bækur.
Hún var góður bókagefandi og naut
þess á móti að fá íslenskar bækur yfir
hafið. Þar á ofan var hún glæsileg og
rausnarleg húsfreyja í ótal fallegum
kvöldboðumá heimili þeirra hjóna í
Lyngby.
Það hefur verið mikil gjöf í lífinu,
sem seint verður fullþökkuð, að eiga
Gunvor og Søren Langvad að vinum.
Ég minnist Gunvor með söknuði,
virðingu og hlýju og votta Søren og
fjölskyldunni allri einlæga samúð
mína.
Vigdís Finnbogadóttir.
Gunvor Langvad
Guðmundur
Jóhannsson
f. 10. 6. 1932
d. 8. 3. 1989
Minning þín lifir
Hvíl í friði
LEGSTEINAR
SteinsmiðjanMOSAIK
Hamarshöfða 4 – sími 587 1960
www.mosaik.is