Morgunblaðið - 16.11.2006, Blaðsíða 21

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 16. NÓVEMBER 2006 21
MENNING
HILDUR Vala er örugglega far-
sælasta Idol-stjarna okkar, ásamt
Jóni Sigurðssyni, og gefur hér út
sína aðra breiðskífu. Lýtur hún
öðrum lögmálum en sú fyrsta, sem
innihélt tökulög, því hér er ein-
ungis að finna ný frumsamin lög.
Ætla má að sú leið hafi verið far-
in, til að sýna fram á að Hildur
Vala sé annað og meira en karaók-
ísöngvari.
Niðurstaðan úr þessu er þó mið-
ur góð. Fyrsta plata Hildar gekk
upp, þar sem hún virtist þekkja
efnið sem fyrir hana var lagt. Út-
koman því prýðisplata og gott bet-
ur en það, þar sem Hildur stimpl-
aði sig inn sem framúrskarandi
túlkandi á þeim lögum sem þar er
að finna. Þessu er hins vegar ekki
að heilsa hér. Í gegnum þessa
plötu er Hildur óþægilega fjarlæg
því efni sem hún er að vinna úr,
sem skilar sér í vissum tómleika.
Einhverra hluta vegna var sú
leið valin að búa til „haustlega“
plötu, og er innihaldið undir-
strikað með frekar drungalegri
umslagshönnun. Yfirbragð lag-
anna er því dimmt og skuggalegt,
lögin vel flest hæg og þung. Þessi
áferð hentar Hildi hins vegar eng-
an veginn, hún nær ekki að ljá
lögunum þá dýpt sem þau krefj-
ast. Í stuttu máli sagt gengur
platan hreinlega ekki upp, og það
er eins og hún geti ekki ákveðið
hvað hún eigi að vera. Rauðvíns-
og arineldsplata, „alvarleg“ plata,
vinsældaplata?
Gott dæmi um þetta ráðleysi er
lagið „Palli var einn í heiminum“,
sem er lag Valgeirs Guðjónssonar
við texta (kvæði) Þórarins Eld-
járns. Söngkona og hljómsveit ná
ekki saman og það er eins og
Hildur sé að lesa textann í fyrsta
skipti. Tengingin við innihaldið
engin. Ég verð bara að segja
það … lagið er barasta hrútleið-
inlegt fyrir vikið. Fleiri hliðstæð
dæmi væri hægt að taka til.
Þess fyrir utan eru lagasmíð-
arnar hér einfaldlega ekki nógu
góðar. Allflest lögin drabba í mið-
ur spennandi millitempói og fara
ekki neitt. Eina lagið sem eitthvað
almennilegt líf er í er lag Otto Ty-
nes, „Draumalandið“.
Það eina sem kemur vel út á
plötunni er undirleikurinn, fag-
mannlegur og vel hæfandi því sem
sóst var eftir. En það eitt dugar
því miður skammt og þessi önnur
plata Hildar Völu er á heildina lit-
ið jafngrámóskuleg og kaldranaleg
og myndirnar sem hana prýða.
Gengur
ekki upp
TÓNLIST
Geisladiskur
Geisladiskur Hildar Völu inniheldur frum-
samin lög eftir ýmsa íslenska höfunda.
Lögin eru eftir þá Sigurð Bjólu, Egil Ólafs-
son, Valgeir Guðjónsson, Svavar Knút
Kristinsson, Pétur Örn Guðmundsson,
Halldór Gylfason, Otto Tynes, Heiðar Örn
Kristjánsson og Jón Ólafsson. Texta eiga
Egill Ólafsson, Svavar Knútur Krist-
insson, Halldór Gylfason, Heiðar Örn
Kristjánsson, Karl Ágúst Úlfsson, Þór-
arinn Eldjárn, Bragi Valdimar Skúlason
og Kristján Hreinsson. Um undirleik sáu
Jón Ólafsson, Stefán Már Magnússon,
Róbert Þórhallsson, Birgir Baldursson og
Kjartan Hákonarson. Upptökustjórn var í
höndum Jóns Ólafssonar.
Hildur Vala – Lalala

Arnar Eggert Thoroddsen
SPURNING: Hvort er ný skífa tríós-
ins Tyft a) rokk, b) djass eða c) ný-
klassík?
Bíðum við – Hilmar Jensson er
margreyndur djassgítarleikari, einn af
stofnendum Tilraunaeldhússins, og á
að baki plötur sem heita nöfnum eins
og Kjár, Kerfill og Dofinn. Jú! Allt (og
ekkert) af ofantöldu! En þetta eru
engin tíðindi: Hilmar hefur verið að
splæsa allskyns tónlist saman í árarað-
ir, og í leiðinni hafa hundruð fólks
gengið út af tormeltum tónleikum
hans og samverkamannanna.
Vísun upphafslagsins „Led Tyftel-
in“ í Led Zeppelin gefur til kynna að
þar sé á ferðinni rokk í þyngri kant-
inum, og því er erfitt að neita. Yfir gít-
arriff í torræðri takttegund og einfald-
an trommuleik þenur Andrew
D’Angelo altósaxafóninn. Gítarinn og
saxafónninn leiðast hluta leiðarinnar
en á köflum fær D’Angelo frjálsar
hendur; á meðan leikur Hilmar sér
kannski að því að mata magnarann á
endurómi og Black misþyrmir pák-
unum.
Laglínur saxafóns og gítars haldast
raunar ansi oft í hendur á plötunni,
sérstaklega í hrynjandinni, og þegar
Hilmar beinir gítartónunum í gegnum
tónbilsskæli (þýðing á „octaver“ –
betra orð óskast) hljómar fáheyrð ein-
röddun sem ljáir sumum laganna all-
sérstakan hljóm. Hljómur þessi er í
senn einfaldur og flókinn, því þó að
einungis sé að heyra eina rödd auk
trommanna eru línurnar oft flóknari
en svo að maður rauli þær nema eftir
að hafa lagt þær rækilega á minnið.
Gítar og saxafónn elta hvor annan oft
um nokkurra takta bil, skipta svo liði,
og taka höndum saman að nýju stuttu
síðar. Þetta er sérstaklega áberandi í
einu besta lagi plötunnar, „Ain’t No
Waltz,“ en á við um mörg fleiri.
Þó að spunakaflar séu ekkert fleiri
eða lengri en skrifaðir kaflar á plöt-
unni, þá líður manni engu að síður eins
og spuninn sé hér í aðalhlutverki sök-
um þess hversu ólagrænar línur Hilm-
ars eru. Inn á milli eru hreinræktuð
spunaverk, t.d. hið óreiðukennda
„Tumble Bugs“ og „Flutter,“ einn af
hápunktum disksins. Önnur hefjast á
spunaköflum áður en haldið er yfir að
nótnablaðinu, t.d. „International Fo-
ur“ og „Ouch.“ Lögin eiga flest sam-
merkt að vera fremur hávær og tor-
melt og að eiga ekki við alla. Eina
beinlínis „fallega“ lagið á plötunni er
ballaðan „Sezt niður“.
Gítarhljómur er oft ansi grófur,
sama gildir um óheflaðan tréblást-
ursleikinn, auk þess sem rafhljóð eru
oft gróf og bjöguð. Því hefði eflaust
komið betur út að skíta trommuhljóm-
inn aðeins út og færa trommurnar nær
hljóðheimi hinna hljóðfæranna, en þær
hljóma oft „óeðlilega eðlilega“ í sam-
anburði við önnur hljóðfæri.
Krafturinn sem býr í mörgum þess-
ara laga brýst ábyggilega fram með
mögnuðum hætti á tónleikum (ef
marka má tónleika annarra sveita
sömu meðlima, t.d. AlasNoAxis) og því
er ekki vitlaust að kynna sér Meg
Nem Sa fyrirfram og búa sig þannig
undir vetnissprenginguna sem á sér
stað á sviði. Platan er ofar öðru skrán-
ing á þeim viðburði þegar þrír af-
burðatónlistarmenn koma saman, en
mun ekki rata oft í spilarann nema
sem eins konar gestaþraut handa þeim
allra klárustu.
Vetnissprengja, gestaþraut
TÓNLIST
Geisladiskur
Geisladiskur Tyft. Flest laganna eru eftir
Hilmar Jensson. Andrew D’Angelo og Jim
Black eiga sitthvort lagið og eitt saman.
Tvö laganna eru eftir Hilmar, Andrew og
Jim, og eitt þeirra eftir Himar og Jim.
Hilmar leikur á gítar, Andrew á altósaxa-
fón, bassaklarínettu og rafhljóð, og Jim
leikur á trommur og rafhljóð.
Platan var tekin upp af Valgeiri Sigurðs-
syni, Andy Taub hljóðblandaði og Gene
Paul hljómjafnaði. Skirl Records gefa út.
13 lög, 44:06.
Tyft - Meg Nem Sa

Atli Bollason
Á NÝJU plötu Brainpolice er svo
sannarlega ekki kastað til kólf-
unum, því hér er á ferðinni eðal-
rokkdiskur, sem ætti að standast
allar væntingar hins venjulega
rokkara. Jón Björn trommari fer
hamförum á settinu sínu, og stend-
ur sig sérlega
vel í lögum
eins og „Hot
chick & hell
queens“ og
„Thunder-
bird“ , sem
eru að mínu
mati bestu lög plötunnar. Gítar- og
bassaleikur er þéttur og hljómar
vel, og söngvarinn Jenni sýnir á sér
nýjar hliðar. Hann reynir meira á
röddina, fer bæði meira upp og nið-
ur, og við það verður ríkari blæ-
brigðamunur á milli laganna. Einn-
ig er eins og Brainpolice hafi tekið
sig svolítið á í lagasmíðum, því nú
er meiri fjölbreytni í lögum en áð-
ur, án þess þó að þeir hverfi frá
sínum eigin stíl.
Stíllinn á rokkinu sem þeir eru að
spila er alveg undarlega vel til þess
fallinn að keyra bíl við, og í ljósi
þess er bæklingur plötunnar sér-
lega vel heppnaður, en þar má sjá
piltana standa á malbiki eða við
þjóðveginn. Forsíðumynd disksins
er teiknuð og vitnar ágætlega í
gamla hippatíma, með sinni sýru og
„psycadelíu“, og það virka aftur
prýðilega til að lýsa tónlist Brainpo-
lice, sem er einmitt að vitna í þessa
sýruhippatónlist.
Það er augljóslega ekki mikið að
þessum nýja diski, og fengju þeir
að öllum líkindum fullt hús stiga, ef
ekki væri fyrir frekar slappa texta.
Ef textarnir væru betri væri disk-
urinn í heildina mun betri líka. Það
er greinilega það eina sem Brainpo-
lice á eftir að bæta hjá sér, og ef til
vill verður næsta plata hreinlega
fullkomin ef meðlimir leggja aðeins
meiri metnað í textagerð sína. Það
er þó tvímælalaust óhætt að mæla
með Beyond the Wasteland, og fátt
betur til þess fallið að koma blóðinu
á hreyfingu. Toppurinn er svo að
sjá sveitina á tónleikum, og hvet ég
alla til að grípa næsta tækifæri, það
er hin mesta upplifun.
Rokkum í burtu skammdegið
TÓNLIST
Geisladiskur
Geisladiskur Brainpolice, sem ber heitið
Beyond the Wasteland. 11 lög, heild-
artími 48.54 mínútur. Í Brainpolice eru
Jens Ólafsson sem syngur, Hörður Ingi
Stefánsson á bassa, Jón Björn Ríkarðs-
son á trommur og gong og Búi Bendtsen
á gítar. Þórir Baldursson spilar á Ham-
mond-orgel og Rhodes-píanó. Upptökum
stjórnaði Chips K. Um upptökur og hljóð-
blöndun sá Stefan Boman í Sýrlandi í
Hafnarfirði. Masterað af Henriki Jónssyni
í Masters of Audio í Stokkhólmi.Um um-
slag sá Móði. Ljósmyndir í umslagi tók
Gúndi. Sena gefur út 2006. Heimasíða
hljómsveitarinnar er http://www.mys-
pace.com/brainpolice.
Brainpolice – Beyond the Wasteland

Ragnheiður Eiríksdóttir
Jóhann Helgason heldur útgáfu-
tónleika í Salnum í kvöld þar sem
hann kynnir nýútkomna breiðskífu
sína, Söknuð. Tóneikarnir hefjast
kl. 20.
Á Söknuði eru öll þekktustu lög
Jóhanns í nýjum útsetningum Jóns
Ólafssonar sungin af Jóhanni sjálf-
um.
Á plötunni eru nokkur lög sem
Jóhann hefur ekki áður sungið inn
á plötu en hafa notið vinsælda í
flutningi annarra og eitt lag sem
ekki hefur áður heyrst. Jóhanni til
aðstoðar á útgáfuhljómleikunum
verða Guðmundur Pétursson gít-
arleikari, Pálmi Sigurhjartarson
píanóleikari, Friðrik Sturluson
bassaleikari og Jóhann Hjörleifs-
son trommuleikari, en þeir Guð-
mundur, Friðrik og Jóhann léku
einnig undir á plötunni auk Jóns
Ólafssonar.
Útgáfutón-
leikar Jóhanns
Helgasonar