Morgunblaðið - 10.02.2007, Side 46

46 LAUGARDAGUR 10. FEBRÚAR 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Garðar Vigfús-son fæddist á
Húsatóftum á Skeið-
um 14. apríl 1927.
Hann lést á heimili
sínu 3. febrúar síð-
astliðinn. Hann var
elstur 12 barna
hjónanna Þórunnar
Jónsdóttur frá
Hlemmiskeiði, f. 28.
september 1905, d.
13. janúar 2001, og
Vigfúsar Þorsteins-
sonar á Húsatóftum,
f. 14. ágúst 1894, d.
3. febr. 1974. Systkini Garðars eru
Sigríður, f. 28. ágúst 1928, d. 6. júní
1959, gift Gunnari Guðmundssyni,
f. 1925, d. 1. janúar 1983, þau áttu
tvö börn; Vilborg, f. 9. nóv. 1929,
gift Sigurði K. Árnasyni, f. 1925,
þau eiga sjö börn; Inga Guðrún, f.
22. des. 1933, gift Andrési Bjarna-
syni, f. 1934. Þau eiga þrjú börn;
Alda Jóna, f. 7. febr. 1935, var gift
Páli Zophoníassyni, f. 1933 (þau
skildu), þau eiga fjögur börn; Þor-
steinn, f. 7. febr. 1935, hans kona er
Steinunn Finnbogadóttir, f. 1924;
Guðjón, f. 15. júní 1936, kvæntur
Valgerði Auðunsdóttur, f. 1947,
þau eiga þrjú börn; Hjördís, f. 5.
nóv. 1938, gift Jóni Guðmundssyni,
f. 1936, þau eiga fjögur börn; Jó-
hanna, f. 3. apríl 1942, gift Guð-
mundi T. Gíslasyni, f. 1946, d. 31.
þórsdóttir, f. 1987. 4) Sigríður, f. 9.
júní 1963, gift Steinþóri Guðjóns-
syni, f. 1962. Þau eiga þrjú börn,
Helenu, f. 1984, Guðjón Garðar, f.
1988, og Bjarka f. 1994. 5) Davíð, f.
18. maí 1965, kvæntur Hrafnhildi
Jónsdóttur, f. 1968. Þau eiga þrjú
börn, Unu Dögg, f. 1990, Davíð
Óskar, f. 1992, og Elmu Dís, f. 1997.
Þá átti Garðar dóttur, fyrir hjóna-
band: 6) Helgu, f. 14. ágúst 1955,
með Magneu Árnadóttur, og einnig
á Elín dóttur: 7) Hugrúnu, f. 1954,
fósturdóttur Garðars.
Garðar og Elín hófu búskap á
Húsatóftum 1957 og bjuggu þar
alla tíð, fyrst á neðstu hæðinni í
eldra húsinu en byggðu síðan ný-
býli á Húsatóftum III. Garðar ólst
upp á Húsatóftum, gekk í barna-
skóla og unglingaskóla í Braut-
arholti og fór síðar á bændaskólann
á Hólum og lauk búfræðiprófi það-
an 1949.
Garðar var elstur systkina sinna
og vann búi foreldra sinna mikið og
vel, alveg frá barnsaldri og þar til
hann stofnaði sitt heimili. Síðan var
aðalvinna hans við byggingar.
Hann var ekki menntaður smiður,
en hafði aflað sér góðrar þekk-
ingar og reynslu á því sviði og eins
var hann góður múrari.
Fljótlega eftir að sæðingastöðin í
Laugardælum var stofnuð fór hann
til starfa þar og vann þar fram yfir
sjötugt.
Útför Garðars verður gerð frá
Skálholtskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13. Jarðsett verður
á Ólafsvöllum.
jan. 2003, þau eiga
þrjár dætur; Stefanía,
f. 3. desember 1945,
gift Þorkeli Hjörleifs-
syni, f. 1945, þau eiga
þrjár dætur; Þorgeir,
f. 29. ágúst 1948; og
Jón Vigfússon, f. 29.
ágúst 1948. Vigfús
Þór Gunnarsson, f.
31. maí 1958, sonur
Sigríðar systur hans,
ólst einnig upp sem
einn úr hópnum.
Garðar kvæntist
Elínu Ingvarsdóttur
frá Hvítárbakka, f. 9. maí 1933.
Hún var dóttir hjónanna Jónínu
Ragnheiðar Kristjánsdóttur, f. 30.
ágúst 1890, d. 26. des. 1974, og
Ingvars Jóhannssonar, f. 11. mars
1897, d. 23. apríl 1983 á Hvít-
árbakka. Börn Garðars og Elínar
eru: 1) Ingvar, f. 29. jan. 1958. Dótt-
ir hans er Bryndís Ósk, f. 1988.
Móðir hennar er Rósa Þorleifs-
dóttir. 2) Vigfús, f. 1. maí 1959,
kona hans er Pascale Cécile Darri-
cau, f. 1967. Dætur þeirra eru Katr-
ín, f. 2000, og Matthildur, f. 2002. 3)
Unnar, f. 15. maí 1962, kona hans
er Elínborg Harðardóttir, f. 1966.
Þau eiga einn son, Garðar, f. 1997.
Unnar á einnig son, Sigurð Þráin, f.
1986, með Berglindi Sigurð-
ardóttur og fósturdóttir hans og
dóttir Elínborgar er Sandra Stein-
Pabbi dáinn. Það getur ekki verið.
Heilsuhraustur alla tíð og að mínu
mati engan veginn tilbúinn að kveðja.
Hann sem ég gat alltaf leitað til. Í
hjarta mér finn ég að íþróttaiðkun
mín gladdi hann mikið. Ég sem
íþróttamaður hefði ekki getað fengið
betri föður. Frá fyrstu tíð var pabbi
alltaf á hliðarlínunni mér til stuðn-
ings og voru þau ófá mótin sem hann
fylgdi mér á. Ef líkja ætti íþrótta-
áhuga hans við trjágrein væri hún
kvistalaus og bein.
Pabbi aflaði sér réttinda til dóm-
gæslu. Var hann sæmdur gullmerki
Frjálsíþróttasambands Íslands fyrir
störf sín á þeim vettvangi.
Dæmi um íþróttaáhuga pabba, við
vorum að taka upp rófur og heyrum í
útvarpinu að Mac Wilkins (þekktur
kringlukastari) ætlaði að keppa á
Laugardalsvelli eftir tvo tíma. Að
heiman tók einn og hálfan tíma að
keyra í bæinn. Vindur var mikill (er
það hagstætt fyrir kringlukastara.)
Verður pabba að orði að í þessum
vindi gæti Wilkins kastað nálægt
heimsmeti. Eigum við ekki að drífa
okkur í bæinn? Auðvitað rukum við
að stað í vinnugallanum og náðum í
tæka tíð. Að vísu var síðan logn í
bænum og engin urðu heimsmetin.
Íþróttaáhugi pabba minnkaði ekki
með aldrinum, hafði hann t.d. fært í
dagbók sína öll úrslit og hálfleikstöl-
ur landsliðsins á HM í handbolta.
Eins var hann spenntur að fylgjast
með framförum Davíðs barnabarns
síns í spjótkasti, enda við báðir sam-
mála um að hann væri mikið efni.
Það gleður mig líka að pabba auðn-
aðist að sjá heimildarmyndina um
Jón Pál Sigmarsson fullgerða, þar
sem Garðar nafni og barnabarn hans
leikur Jón Pál í æsku. Ég er þakk-
látur fyrir að sonur minn Sigurður
Þráinn varð þeirrar gæfu njótandi í
æsku að vera mikið með pabba og
mömmu og njóta barngæsku hans
sem var óendanlega mikil.
Uppeldi okkar systkina var þannig
að aldrei fann ég fyrir bönnum eða
takmörkunum, en gildin voru sterk
samt sem áður. Pabbi og mamma
gáfu okkur mjög hamingjuríka og
góða æsku. Talaði pabbi oft um það
að æskuárin væru þau bestu á ævinni
og börn ættu að fá að njóta þeirra
áhyggjulaus því nógu fljótt byrjaði
lífið að hlaða okkur verkefnum og
skyldum. Hvergi leið pabba betur en í
félagsskap barna.
Það er kannski einkennilegt að
segja það að nú þegar pabbi deyr
svona skyndilega þá átta ég mig á að
þetta er í fyrsta og eina skiptið sem
hann á einhvern hátt tengist því að
mér líði ekki vel. Að sjálfsögðu veit ég
að hann fékk engu þar um ráðið.
Þegar ég skrifa þessar línur lít ég
út um gluggann og býst hálfpartinn
við að pabbi renni í hlað, enda vorum
við á leið til Kanaríeyja hinn 6. febr-
úar. Veit ég að hann hlakkaði mikið
til samverustunda með Garðari syni
mínum og átti margt að bralla þar. Af
þessari ferð verður því miður ekki, en
ferðin í fyrra verður þeim mun verð-
mætari í minningabanka mínum sem
geymir stórar innstæður góðra minn-
inga um pabba minn. Og nú til þín,
pabbi, þú varst ekki bara besti faðir
sem ég hefði getað óskað mér, heldur
líka besti og traustasti vinur sem ég
hef átt.
Kærar þakkir fyrir allt, elsku
pabbi.
Þinn sonur
Unnar.
Að skrifa minningargrein um
pabba er mjög óraunverulegt, hann
var ennþá sterki pabbi minn, eins og
þegar ég var lítil, hann var ennþá sá
sem vissi svo margt.
Í minningunni er æskan eiginlega
bara einn leikur, alltaf nóg um að
vera, oft aukabörn á heimilinu,
frændsystkini okkar. Þá var enn
skemmtilegra, sennilega nóg að gera
hjá mömmu, en aldrei sögðu mamma
og pabbi nei við fleiri börnum.
Ég man vel eftir því þegar kalt var
í veðri og við úti að leika, oft á skaut-
um og okkur orðið kalt á tánum, að þá
var það allt í lagi því við vissum að
þegar við kæmum inn þá myndi pabbi
blása hita í tærnar. Þá settumst við
og pabbi gekk á röðina og blés og
nuddaði hita í fæturna og fór nokkrar
umferðir. Það var mjög notalegt.
Þegar ég var lítil var ég alveg viss
um að það ætti enginn eins skemmti-
legan og góðan pabba og við. Hann
var ekki síður skemmtilegur afi,
barnabörnin sóttu í að vera með afa,
enda var hann alltaf til í að leika eða
lesa fyrir þau á sinn hátt og það var
enginn venjulegur lestur, grettur og
leikræn tjáning fylgdu með. Bækurn-
ar urðu ógleymanlegar fyrir vikið.
Lönguvitleysurnar gátu orðið mjög
langar, eða eins langar og barnið
hafði þol til. Líka var gaman að
syngja og spila á orgelið með afa.
Textum var oft breytt eða bætt við
þá. Gamli gítarinn var tiltækur fyrir
barnabörnin og var hann oft þaninn
svo að foreldrunum þótti stundum
nóg um hávaðann, en pabbi sagði
gjarnan eitthvað á þá leið, nei ekki
láta hann hætta, þetta er bara mjög
gott hjá honum.
Það var líka gaman að fara í kapp-
hlaup við afa úti í hænsnakofa, mark-
miðið var að verða nógu stór til að
geta unnið hann. Afi taldi að það væri
í kringum sex ára aldurinn sem það
næðist.
Pabbi hafði áhuga á mjög mörgu.
Til dæmis garðrækt, öllum pakkan-
um, blómum, trjám og nytjarækt.
Það blómstraði allt hjá honum, gul-
ræturnar og rófurnar langbestar og
blómin fallegust, fannst mér og fleir-
um sem kynntust því.
Ferðalög voru líka ofarlega í huga
pabba. Hann var mjög fróður um
kennileiti og virtist vita eitthvað um
hvern stað sem við komum á og fylgdi
þá gjarnan einhver saga með. Síðari
ár ferðaðist hann töluvert til útlanda.
Það fannst honum mjög gaman, tók
margar myndir, flestar af blómum og
talaði um að það væri nú gaman að
geta ræktað svona hér heima. Ef
hann var svo heppinn að sjá útlensk-
ar beljur tók hann einnig myndir af
þeim. Mér fannst það svolítið skondið
og honum líkt.
Pabbi teiknaði og málaði. Sérstak-
lega gaman fannst honum að teikna
skopmyndir af fólki og vissum at-
burðum tengdum því. Hann var einn-
ig góður penni og hafði fallega rit-
hönd. Við vildum alltaf að hann
skrifaði formála í gestabækur og átti
hann þá til að skrifa eitthvert „bull-
nafn“ undir, ásamt sínu, bara svo fólk
gæti velt því fyrir sér hver þetta væri.
Pabbi hafði alltaf mjög mikinn
áhuga á íþróttum, nánast sama hvaða
íþrótt var um að ræða. Þegar ég
kynntist tilvonandi eiginmanni mín-
um, var ekki verra að hann var góður
sundmaður. Pabbi vissi þá allt um
hans íþróttaferil. Honum fannst hann
reyndar hætta of fljótt að stunda
sundið, því hann ætti meira inni. Þeg-
ar Steinþór byrjaði svo aftur að æfa
varð pabbi spenntur, mætti á sund-
mótin og var mikið stoltur af sínum
manni. Hann synti mikið sjálfur,
2-3svar í viku í mörg ár. Gott fannst
honum að fara í gufuna og pottinn í
góðum félagsskap. Stundum urðu
umræðurnar heitari en potturinn og
hafði hann lúmskt gaman af því.
Ég og fjölskylda mín erum svo
heppin að búa í nágrenni við mömmu
og pabba og hefur það verið okkur
ómetanlegt. Söknuður okkar er sár,
en minningin um pabba mun lifa
sterk, ekki síst í garðinum hans, sem
hann hafði svo mikið yndi af.
Blessuð sé minning þín, elsku
pabbi.
Sigríður.
Þessu símtali mun ég aldrei
gleyma. Sigga systir hringdi og sagði
þessi orð: „Hann pabbi er dáinn.“
Maður vissi að einhvern tímann
kæmi að þessu, en ekki núna. Svona
snöggt. Hann sem var hraustur og
bar aldurinn ótrúlega vel. Eins og ein
systir hans sagði „Sjáðu hvað hann
var mikill töffari,“ þegar hún var að
skoða myndir af honum frá síðasta
jólaboði. Á svona stundu reikar hug-
urinn til bernskuminninga. Ég man
eftir pabba þannig að hann var alltaf
eitthvað að gera. Sýsla í húsinu, garð-
inum eða snyrta rófurnar og öll fé-
lagsstörfin, íþróttirnar, söngurinn og
ungmennafélagið. Ófáar myndir
teiknaði hann sem voru settar upp í
Brautarholti fyrir þorrablót eða
hjónaböll. Frá því ég man eftir mér
starfaði hann sem sæðingamaður,
eða sem frjótæknir á tæknimáli. Þær
voru ófáar ferðirnar sem við krakk-
arnir fórum með honum á bæina. Sér-
staklega ef það var þungt færi og
mikill snjór. Þá voru teknar með
skóflur og keðjur og síðan var brotist
inn á heimreiðarnar og gátu sumir
dagarnir orðið langir. En í minning-
unni voru þetta skemmtilegar ferðir.
Út af starfinu kynntist pabbi flest-
öllum bændum í Flóanum og hrepp-
unum. Man líka eftir að Landmæl-
ingar Íslands höfðu samband við
hann til að láta hann skoða hvort
vegakerfið í Flóanum væri rétt fyrir
nýtt kort sem átti að gefa út. Leið-
rétti hann nokkrar villur hjá þeim.
Svo voru ferðirnar með rófurnar eft-
irminnilegar. Þá var hlaðið í Gypsann
rófum, krökkunum einhvers staðar
troðið inn og haldið til Reykjavíkur,
þar sem hann seldi í búðir sem voru
fastir viðskiptavinir. Yfirleitt var
stoppað úti á Nesi hjá systrum hans.
Þegar ég var að verða eldri var
byggður bílskúr heima með gryfju og
öllu. Þar vorum við Bói bróðir sem
lærðum báðir bifvélavirkjun komnir
með aðstöðu og minntist pabbi oft á
það hvað þessi bílskúr hefði verið
mikið gæfuspor að byggja og get ég
ekki verið meira sammála honum.
Þótt hann hafi ekki verið mikið fyrir
að gera við bíla var hann alltaf nálæg-
ur, kannski að snyrta rófur í poka eða
slá garðinn eða bara að spjalla.
Svona gæti ég skrifað lengi, en
verð svo að minnast á hvað afabörnin
voru honum ofboðslega kær. Hvað
hann entist til að leika við þau, lesa,
spila og bara fíflast í þeim þar sem
hann hló ekki minna en þau.
Enda ég orð mín með því að minn-
ast á sögina hans sem hann spilaði
ótrúlega vel á þó að hann hefði aldrei
lesið nótur. Megi þér líða sem allra
best þar sem þú ert. Bless, bless
pabbi minn.
Davíð (Dassi).
Hinn 3. febrúar vaknaði ég upp við
skelfilegar fréttir. Pabbi var í síman-
um og sagði mér að afi Garðar hefði
orðið bráðkvaddur. Mér fannst þetta
svo óraunverulegt. Að afi Garðar,
sem í raun ól mig upp að miklu leyti,
væri dáinn. Ég var mikið í sveitinni
hjá afa og ömmu þegar ég var lítill og
leit á heimili þeirra sem mitt annað
heimili.
Afi minn, þegar ég hugsa til baka
koma fram í hugann þær mörgu og
góðu minningar sem ég á um þig. Sem
dæmi má nefna gönguferðirnar sem
við fórum oft í til Donda og Nonna á
Brúnavöllum. Það er svo skrýtið að að
þær voru alltaf farnar þegar gott veð-
ur var og himinninn stjörnubjartur.
Þá kenndirðu mér hvernig á að finna
Karlsvagninn og Sjöstjörnuna. Ég
var bara smástrákur þegar þetta var
og enn þann dag í dag kemur þú alltaf
strax upp í hugann þegar ég horfi á
stjörnurnar. Og ég veit að það á alltaf
eftir að vera svoleiðis því þetta voru
svo góðar stundir. Svo ég tali nú ekki
um hversu gaman var að fara með þér
í vinnuna um allar sveitir, fara í bíltúr
í afabíl, fara í rófugarðinn þinn, hjálpa
þér í garðinum, gróðurhúsinu og kíkja
á hænurnar. Þó er þetta bara brot af
öllum þeim minningum sem ég á um
þig. Þú varst alltaf svo góður við okk-
ur krakkana, alltaf til í að fíflast eitt-
hvað með okkur.
Mér gafst aldrei færi á að segja þér
hvað ég varð ofboðslega glaður þegar
þið amma komuð í útskriftarveisluna
mína, því þið voruð eiginlega búin að
afboða komu ykkar. Það mætti kalla
þetta hápunkt dagsins, því mér þykir
svo vænt um ykkur bæði.
En nú kveð ég þig með tárin í aug-
unum, og alltaf skal ég muna þig og
hugsa til þín þegar mér verður litið
upp til stjarnanna.
Bless, þú mikli vinur minn.
Þinn afastrákur,
Sigurður Þráinn Unnarsson.
Afi var mjög góður maður sem vildi
næstum því alltaf gera það sem
barnabörnin vildu.
Við fórum oft í sund þegar ég var
hjá honum í sveitinni. Það var alltaf
gaman í sundi með afa og síðan eftir
sund fórum við oft til Bjarka frænda.
Afi var alltaf til í að spila og borða
endalaust af ís. Og afa fannst gaman
að lesa bókina Geiturnar þrjár fyrir
barnabörnin sín.
Í fyrra þegar við fórum til Kanarí
fannst honnum gaman í míní-golfi og í
sólbaði. Þegar afi gisti hjá mér gerð-
um við virki í stofunni með skjöld og
sjóræningjafána, þá var mjög gaman.
Afi spilaði oft við mig ólsen ólsen og
veiðimann. Hann fór oft með mér í ís-
búðina og tók mig oft með í sveitina.
Þar var alltaf mjög gaman. Ég hjálp-
aði honum í garðinum og fór oft með
honum að sækja rófur og gulrætur.
Þegar ég var með afa leið mér alltaf
mjög vel.
Bless bless, afi minn. Ég mun alltaf
minnast þín.
Þinn afastrákur
Garðar.
Garðar var elstur okkar 12 systk-
inanna og var óneitanlega leiðandi í
hópnum fram eftir aldri. Sem elsti
sonur vann hann á búi pabba og
mömmu mjög mikið og vel, alveg frá
barnsaldri, en síðar var aðalvinna
hans útífrá við byggingar. Hann var
ekki skólagenginn smiður, en hafði
aflað sér góðrar þekkingar og reynslu
á því sviði og eins var hann góður
múrari. Hann byggði t.d. fjósið og
hlöðuna á Húsatóftum. Þegar íbúðar-
húsið á Húsatóftum var byggt vann
hann mikið við það, t.d. múrverkið.
Húsið er byggt 1945–6, svo hann hef-
ur ekki verið gamall þá.
Fljótlega eftir að sæðingastöðin í
Laugardælum var stofnuð fór hann til
starfa þar, og vann þar fram yfir sjö-
tugt.
Garðari féll þetta starf vel, þar sem
hann kynntist svo mörgu og góðu
fólki, sem hefur sýnt honum mikla
ræktarsemi alla tíð.
Honum var margt til lista lagt.
Hann hafði sérstakt yndi af tónlist,
myndlist, íþróttum og leiklist, spilaði
t.d. á böllum með Villunum um tíma
og spilaði þá á gítar og sög. Og ekki
naut hann sín síður við að spila á org-
elið sitt heima. Það eru áreiðanlega
ekki margir á áttræðisaldri sem
kaupa sér vandað rafmagnsorgel og
leita sér lærdóms á það, en það gerði
hann og naut þess.
Hann var mjög góður teiknari og
var kómíkin þá oft ofarlega og sýndu
margar skopmyndir hans þann eigin-
leika hans vel.
Þá hafði hann mjög fallega rithönd
Garðar Vigfússon
✝
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát
GUÐBJARGAR JÓNSDÓTTUR,
Fjölnisvegi 7,
Reykjavík.
.
Jón Hrafnkelsson, Margrét Björnsdóttir,
Ragnheiður Hrafnkelsdóttir, Ívar Valgarðsson,
Sigríður Hrafnkelsdóttir, Lothar Pöpperl,
Stefán Hrafnkelsson, Anna Ólafía Sigurðardóttir,
Hannes Hrafnkelsson, Sigríður Ólína Haraldsdóttir,
Guðrún Hrafnkelsdóttir, Bjarni Hermann Smárason,
barnabörn og aðrir aðstandendur.