Morgunblaðið - 24.02.2007, Blaðsíða 46

Morgunblaðið - 24.02.2007, Blaðsíða 46
46 LAUGARDAGUR 24. FEBRÚAR 2007 MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR ✝ AðalheiðurHulda Árnadótt- ir ljósmóðir fæddist á Kringlu í Torfa- lækjarhreppi í Aust- ur-Húnavatnssýslu 28. desember 1917. Hún lést á Fjórð- ungssjúkrahúsinu á Akureyri 14. febr- úar síðastliðinn. Foreldrar hennar voru Árni Björn Kristófersson bóndi frá Köldukinn í Torfalækjarhreppi, f. 29. nóvember 1892, d. 16. októ- ber 1982, og Guðrún Sigurlína Teitsdóttir ljósmóðir frá Kringlu í Torfalækjarhreppi, f. 26. október 1889, d. 17. júní 1978. Systkini Huldu eru Kristófer Guðmundur, f. 1916, d. 2000, Elínborg Ásdís, f. en fluttu til Blönduóss 1997. Dóttir þeirra er Harpa, f. 18. maí 1944, búsett í London. Eiginmaður hennar var Peter Anthony Joseph Bull. Hann lést árið 1986. Sam- býlismaður hennar er Richard Bell. Einnig ólu þau upp dótt- urdóttur sína, Bergþóru Huld, f. 1. september 1967, sambýlismaður er Harald Ragnar Jóhannesson, f. 24. febrúar 1968. Börn þeirra eru Ragnar Andri, f. 4. júlí 1993, Katr- ín Birta, f. 14. október 2000, og Hulda Rún, f. 15. ágúst 2005. Þau eru búsett á Álftanesi. Hulda var í Kvennaskólanum á Blönduósi einn vetur. Eftir það hóf hún nám í Ljósmæðraskóla Ís- lands og lauk þaðan prófi árið 1939. Hulda vann ýmis almenn störf þar til hún tók við stöðu á Heilsugæslustöðinni á Skaga- strönd 1967 þar sem hún starfaði í um 20 ár. Útför Huldu verður gerð frá Blönduóskirkju í dag og hefst at- höfnin klukkan 13.30. 1920, d. 1979, Teitný Birna, f. 1922, d. 1923, Guðrún Anna Guðmunda, f. 1921, Teitur Birgir, f. 1925, d. 2005, einnig átti hún fóstbróður, Ingvar Karl Sig- tryggsson, f. 1927, d. 1988. Maður Huldu var Friðjón Guðmunds- son málari, f. í Mið- garði í Kolbeins- staðahreppi á Snæfellsnesi 27. júlí 1916, d. 7. janúar 2001. Foreldrar hans voru Guðmundur Þórður Jónasson, bóndi, síðast á Bílduhóli á Skógarströnd á Snæfellsnesi, og Herdís Kristjánsdóttir frá Þverá í Eyjahreppi. Hulda og Friðjón bjuggu lengstum á Skagaströnd Mamma fæddist Frostaveturinn mikla 1917. Sæng litlu stúlkunnar fraus við vegginn en brátt voraði og sumarið kom yfir sæinn, sólskinið ljómaði um bæinn og vafði sér heim- inn og litlu stúlkuna að hjarta. Hún var skírð Aðalheiður Hulda og ólst upp í stórum systkinahópi á Kringlu í Austur-Húnavatnssýslu. Bernsku- minningarnar voru bjartar, m.a. skautaferðir í tunglskini á víðáttu- miklum, glitrandi svellunum. Móðir mín nam við Kvennaskólann á Blönduósi 18 ára að aldri og síðar við Ljósmæðraskóla Íslands. Hún kynntist föður mínum, Friðjóni Guð- mundssyni, er þau bæði voru við störf á Blönduósi. Þar leigði mamma herbergi í fögru hvítu húsi á bökkum Blöndu, sem síðar á ævinni varð þeirra eigið hús, Blöndubyggð númer 4. Mamma og pabbi voru mjög sam- rýnd og komu sér upp fallegu heimili á Skagaströnd, þar sem ég og barna- barnið þeirra, Bergþóra Huld, ól- umst upp með stórum kattahópi. Virðing mömmu og pabba og ást á dýrum lét engan ósnortinn og verða þau okkur fyrirmynd um ókomna tíð um hvernig á að umgangast málleys- ingja þannig að þeir verði okkar bestu vinir. Mamma var mjög listræn og iðin og árum saman sendi hún lit- ríka handunna álfa sem hún bjó til úr steinum, sem hún tíndi upp af strönd- inni, og aðra skrautmuni til Englands til styrktar dýrum í neyð. Þau lúta höfði í dag. Árið 1967 tók mamma við starfi sem héraðshjúkrunarkona við Heilsugæslustöðina á Skagaströnd. Þar starfaði hún í um 20 ár. Hún unni starfinu og fólkinu sem leitaði til hennar og fólkið unni henni. Það var hennar hjartans mál að hjúkra öðr- um, mönnum og dýrum. Þegar heilsu pabba tók að hraka fluttu þau til Blönduóss og keyptu húsið bjarta á Blöndubökkum þar sem þau endurlifðu tilhugalífið á ný. Eftir að pabbi dó lokuðust dyr en aðrar dyr opnuðust og þrátt fyrir hinn mikla missi hélt mamma áfram að njóta lífsins með tryggum og góð- um vinahópi sem bauð henni í langar og skemmtilegar bílferðir um æsku- stöðvar hennar og víðar. Í húsinu var alltaf líf og fjör, ekki síst þegar ljósá- lfarnir hennar þrír, ömmubörnin, sneru öllu við með ærslum og gleði. Mamma var ennþá með síðasta köttinn okkar, hana Dúllu, sem var orðin yfir 20 ára gömul. Hún varð fyrir þeirri sorg að missa Dúllu rétt fyrir jólin. Mamma kvaddi svo sjálf og fór til pabba á Valetínusardag, rómantíska deginum sem er tákn um rauðar rósir, hjörtu og ást. Elsku mamma mín, pabbi og Dúlla litla taka á móti þér og þið munuð ganga saman yfir Regnbogabrúna til fundar við öll hin, til staðarins fagra þar sem þið munuð aldrei þurfa að verða aðskilin framar. Elsku mamma, þakka þér fyrir alla skemmtunina, ást og umhyggju sem þú veittir mér. Sjáumst á ný. Þín Harpa. Amma hefur kvatt í bili. Einstök manneskja með hlýjasta hjarta sem hægt var að hugsa sér. Hún var lífs- glöð og kát og hrókur alls fagnaðar hvar sem hún kom. Hafði frábæran húmor. Alltaf svo falleg og flott, elsk- aði að punta sig með perlum og pallí- ettum. Það var alltaf gott að koma í litla húsið á Blöndubyggðinni og það kom ekkert á óvart þótt tekið væri á móti manni með lambalæri og öllu tilheyr- andi þótt klukkan væri ellefu að kvöldi. Húsið hennar var alltaf fullt af gleði og tónlist. Þau voru ófá dans- sporin sem litlu ömmustelpurnar tóku með langömmu í takt við Kánt- rýútvarpið og þá var hækkað í botn. Hún spilaði sjálf á píanó, byrjaði á því eftir að hún varð áttræð. Hún var sko engri lík. Hún unni öllu sem lifði og hrærð- ist, mönnum, dýrum og blómum. Hún naut þess að vera í garðinum sínum á sumrin, tók sig meira að segja til síð- asta sumar og málaði skjólvegg og fór létt með þótt 88 ára væri. Hún var eins og ung stúlka til hins síðasta. Sætasta amma í heimi. Hún kvaddi þennan heim á Valent- ínusardaginn. Þá var kominn tími til að fara til afa. Fram á síðasta dag fékk hún að búa í húsinu sínu við ágæta heilsu og öðruvísi hefði hún ekki viljað hafa það. Það eru margir sem sitja eftir með sorg og söknuð í hjarta, hún var elskuð og dáð kona. Elsku amma, það er svo sárt að sjá á eftir þér. Þú varst svo stór hluti af okkar litlu fjölskyldu og okkur öllum svo óendanlega mikils virði. Við eig- um eftir að sakna þín í fermingunni í vor. Þakka þér fyrir allar góðu stund- irnar, gæsku þína og ást. Kysstu afa frá okkur. Við sjáumst síðar. Þín Bergþóra Huld. Þegar ég hugsa til Huldu þá kem- ur í hugann þessi glaða og yndislega kona sem mér fannst blómstra á efri árum sínum. Ég hitti hana ekki oft í seinni tíð en alltaf breiddi hún út faðminn og knúsaði mig þegar við hittumst. Ég var heimalningur hjá Huldu og Friðjóni enda lít ég á Beggu sem mína bestu vinkonu. Þegar ég fór að hugsa um liðna tíma þá datt mér í hug þegar við Begga fengum að elda og bjóða þeim hjónum í mat, og má segja að það var sama hvað okkur datt í hug, alltaf var það sjálfsagt og tók Hulda þátt í því með gleði og kát- ínu. Elsku Begga mín, þú ert að missa svo mikið en þú átt svo góðar minn- ingar og litla yndislega Huldu sem er alltaf glöð og kát eins og langamma var. Elsku Harpa, Begga, Halli, Ragn- ar Andri, Katrín Birta og Hulda Rún, megi guð styrkja ykkur í sorginni. Guð geymi þig. Vala Rós Ingvarsdóttir. Hulda vinkona mín og samstarfs- kona til margra ára er látin. Hulda var á nítugasta aldursári þegar hún lést, en samt kom andlátsfregnin á óvart. Hulda bar aldurinn alltaf vel. Hún var ungleg í útliti og ung í anda alla tíð. Þannig fannst manni Hulda aldrei vera gömul, þótt árin hennar væru orðin mörg. Ég kynntist Huldu fyrst fyrir tæp- lega þrjátíu árum þegar ég kom sem læknanemi til starfa í Austur-Húna- vatnssýslu. Mér er enn í fersku minni hve hún tók vel á móti byrjandanum, hve þekking hennar og reynsla var góður stuðningur reynslulitlum læknanema í erfiðu læknisstarfi. Góð kynni mín af Huldu og heilbrigðis- þjónustu hennar á Skagaströnd áttu síðar sinn þátt í því að ég valdi að koma aftur til starfa sem læknir í Húnaþingi, þar sem ég starfaði í rúm tíu ár. Hulda starfaði við heilsugæsluna á Skagaströnd í áratugi. Hún vann störf sín alla tíð með aðdáunarverðri trúmennsku og samviskusemi. Hún var á bakvakt við fyrstu hjálp í veik- indum og slysum Skagstrendinga og nærsveitamanna nær alla daga árs- ins. Huldu fannst það skylda sín að veita alltaf aðstoð, hvort sem það var nótt eða dagur. Ég dáðist alltaf að þekkingu henn- ar á fólkinu sínu. Hún þekkti alla sveitunga sína, ættir þeirra og heilsufarssögu. Ég fann líka að Hulda naut ríkulegs trausts sveit- unga sinna fyrir störf sín. Ég minnist Huldu með mikilli hlýju. Það var alltaf gott að vera í ná- vist hennar. Hulda var glaðleg, hafði dillandi hlátur og þægilega nærveru. Hún var góð fagmanneskja í heil- brigðisþjónustunni og hægt var að treysta hennar sjúkdómsmati. Ég minnist þess hve Hulda var alltaf snyrtileg, vel til höfð, og hafði hlutina í röð og reglu bæði heima og á heilsu- gæslustöðinni. Ég minnist þess einn- ig hve hún útbjó okkur læknunum lystilegar veitingar í heimsóknum okkar á Skagaströnd. Það er mikil gæfa að hafa kynnst Huldu, fengið að starfa með henni og kynnast hennar manngæsku og mannlegri reisn. Ég og fjölskylda mín vottum Hörpu, Bergþóru og öll- um ættingjum Huldu okkar dýpstu samúð. Böðvar Örn. Ó borgin mín, þú ert fríðust fjalla, ég fyllist lotningu gagnvart þér og finn, að á mig þú ert að kalla það endurhljómar í hjarta mér. (Kristján Hjartarson) Í dag er til moldar borin Hulda Árnadóttir ljósmóðir. Huldu kynnt- umst við hjónin vel þegar við fluttum ung með lítið barn í kjallarann í Lækjarhvammi til þeirra hjóna Huldu og Friðjóns Guðmundssonar. Það var ekki ónýtt fyrir unga for- eldra að hafa Huldu svona nálægt sér. Hulda var lærð ljósmóðir og starfaði hér á Skagaströnd við heilsu- gæslustöðina þangað til hún lét af störfum fyrir aldurssakir. Hulda var yfirveguð kona, sem gott var að fá ráð hjá, og var hún sjúkrahjálp manna og dýra í hreppn- um. Hún sá um heilsugæslustöðina í orðsins fyllstu merkingu. Starfaði hún þar á daginn og á kvöldin tók hún á móti tímapöntunum til læknanna á stöðinni, ræsting var líka á hennar höndum. Þegar ég hóf störf við heilsugæslustöðina var aftur komið að Huldu að veita ráð og rétta hjálp- arhönd sem hún gerði með bros á vör. Hulda var mannvinur mikill. Að henni hændist fólk, oft fólk sem ekki var með stóran vina- eða frændgarð. Í eldhúsinu var ósjaldan kátt á hjalla. Þar kom fólk saman yfir ný- bakaðri tertu eða pönnukökum og spjallaði, skipulagði vinagreiða og aðstoð hvert við annað og var faðm- lag eða handaband gjaldmiðillinn og undirskriftin. Hulda var einnig list- vinur mikill og hafði gaman af allri tegund tónlistar. Sama gilti um garðlist því þau hjónin höfðu mikinn áhuga á blóma- og trjárækt og bar garðurinn í Lækjarhvammi þess merki. Þau Hulda og Friðjón reyndust okkur hjónunum og börnum okkar vel, sem við þökkum og geymum með okkur. Hin síðari ár tóku þau sig upp og fluttu inn á Blönduós þar sem þau eyddu ævikvöldinu. Við þökkum samfylgdina og vottum fjöl- skyldu og aðstandendum okkar dýpstu samúð. Guðrún og Gylfi. Það var sumarið 1997 sem þau hjónin Aðalheiður Hulda Árnadóttir og Friðjón Guðmundsson fluttu frá Skagaströnd og inn á Blönduós. Þau settust að á bakkanum við Blöndu innan við ána, nánar tiltekið í hvítu einbýlishúsi í Blöndubyggð 4. Þar bjó Hulda, eins og hún var jafnan kölluð, manni sínum fagurt heimili, sem bar vott um frábæra smekkvísi hennar. Friðjón kenndi þá þegar þess sjúkdóms er hann stríddi við þar til yfir lauk. Hann lést í janúar 2001. Hulda annaðist mann sinn af einstakri alúð og nærgætni, sem svo mjög hafði einkennt öll störf hennar á langri ævi. Hulda lauk ljósmæðranámi frá Ljósmæðraskóla Íslands 1939. Hún hóf ljósmæðrastörf í nokkrum hreppum Austur-Húnavatnssýslu strax að loknu námi. Hún varð heilsugæsluljósmóðir á Skagaströnd 1967, og allt þar til hún hætti störf- um vegna aldurs. Óhætt er að segja að hún hlaut þar einstakar vinsældir, oft unnar við erfiðar aðstæður. Ég þekkti Huldu ekki mikið fyrr en þau komu inn á Blönduós. Friðjón þekkti ég meira. Við höfum sungið saman í blandaða kórnum Björkinni um nokkurra ára skeið, auk þess vann hann sem málari víða hér um sveitir. Eftir að þau hjónin fluttust hér inn eftir kynntumst við Hulda meira. Ég fann betur og betur hve hún var ein- stök kona á margan hátt. Hún var ein af þeim manneskjum sem hafði bætandi áhrif á umhverfi sitt. Hulda var glæsileg kona, alltaf vel til höfð og bar sig vel. Hún hélt fullri reisn allt til loka. Hulda var félagslynd og glaðvær og trúr vinur vina sinna. Hún hafði yndi af góðri tónlist og söng og spilaði sjálf á hljóðfæri. Hún var mikill náttúruunnandi og dýra- vinur. Það var því mikil sorg þegar kisan hennar dó í vetur. Hulda sá úr eldhúsglugganum út á ósa Blöndu. Þar er eins og margir vita mikið fuglalíf og fagurt á vorin. Stundum reka selir þar upp kollinn. Öllu þessu fylgdist Hulda vel með. Ótaldar voru bílferðirnar með þeim vinum hennar Bjarna og Rúnari, lengri og skemmri ferðir til að skoða náttúr- una og fuglalífið. Oft endaði ferðin með því að farið var á eitthvert kaffi- hús í grenndinni. Alltaf var Hulda hrókur alls fagnaðar og hún naut hverrar stundar. Hulda var gestrisin með afbrigðum og kunni vel að taka á móti gestum. Ég var æði oft gestur hennar, og alltaf var sama elskulega, hlýja viðmótið. Sem betur fer þáði hún stundum boð okkar Helgu, og kom yfir á bakkann til okkar með vinum sínum. Það hafa verið okkar bestu og mestu gleðistundir. Sem dæmi um gestrisni Huldu, góðvild og hlýju í garð þeirra er minna máttu sín er það að mörg undanfarin sumur hefur hún boðið til sín vist- mönnum frá Sólheimum í Grímsnesi. Og nú, kæra vinkona, ertu farin yfir móðuna miklu. Við öll, sem þekktum þig best, söknum þín mjög. Mæðgunum Hörpu og Bergþóru Huld vottum við dýpstu samúð og einnig þeim er stóðu henni næst. Sigurjón Guðmundsson. Þær eru margar manneskjurnar sem hafa sterk og mótandi áhrif á líf okkar. Þannig voru Hulda og Friðjón (d. 7. janúar 2001) fyrir mig, strax er ég var ungt barn. Svo vildi til að foreldrar mínir leigðu íbúð í kjallaranum hjá þeim í Lækjarhvammi á Skagaströnd á ár- unum 1957–1958. Ég hef líklega verið rétt að verða eins árs þegar við flutt- um í þetta merkilega hús og við bjuggum þar á annað ár. Það varð mér ljóst þegar ég var tvítug, að þau höfðu haft gríðarlega sterk, jákvæð áhrif á mig sem mann- eskju, með lífsgleði sinni og lífsþrótti. Það var haustið 1976 er ég heim- sótti þau að þetta varð mér ljóst. Þá hafði ég ekki séð þau í fjórtán ár, eða frá því að fjölskylda mín flutti frá Skagaströnd. Þá varð það mér undr- unarefni að sjá mynd af mér uppi á vegg á meðal mynda af fjölskyldunni. Ég veit það einhvern veginn innra með mér að það var kærleikurinn sem var kveiktur í hjörtum okkar allra. Þeirra, fertugra hjónanna, og litlu stelpunnar sem fékk svo oft að koma upp til þeirra. Hún fékk „að kúra stundum á milli“, fékk að hlusta á tónlistina, sem var í hávegum höfð, fékk að dansa með og horfa dreymn- um augum út í loftið. Síðasta sumar, seinni hluta júl- ímánaðar, sá ég Huldu síðast. Þá gisti ég hjá henni eina nótt. Við áttum saman yndislegan sólarhring. Hún var sama lífsglaða manneskjan, orðin 88 ára gömul. Hún spilaði nú fyrir mig á píanóið sem hún byrjaði að læra á þegar hún var 80 ára. Við lökkuðum á okkur neglurnar með rauðu lakki og glimmer yfir og við töluðum líka um dauðann. Hún talaði um hve það væri skrýtið að bráðum myndi hún kannski deyja, enda komin nokkuð nálægt níræðu og eitt sinn skal hver deyja. Það var engan ótta hægt að greina hjá henni, heldur miklu frekar undrun. Þessi einstaka kona lifði lífinu lif- andi til hinztu stundar. Ég þakka Huldu Árnadóttur og Friðjóni Guð- mundssyni hjartanlega fyrir að vera mér fyrirmyndir í að lifa lífinu í gleði og kærleika. Margrét Hákonardóttir. Elsku Hulda, ég gæti skrifað lang- an pistil um hversu frábær kynni mín af þér voru og hve mikilfengleg manneskja þú varst, en þess þarf ekki, það vita allir sem þekktu þig. Þess í stað er mér efst í huga þakk- læti fyrir þann tíma sem okkar kynni stóðu. Takk fyrir móttökurnar, takk fyrir hlýjuna, takk fyrir umhyggjuna, takk fyrir manngæskuna, takk fyrir húm- orinn, takk fyrir gleðina, takk fyrir sögurnar, takk fyrir vísurnar, takk fyrir spilastundirnar, takk fyrir grautinn, takk fyrir veiðina, takk fyr- ir fjölskylduna og takk fyrir þig. Deyr fé, deyja frændur, deyr sjálfur ið sama; en orðstír deyr aldregi, hveim er sér góðan getur. (Úr Hávamálum.) Harald. Elskulegur nágranni minn, til fjölda ára, Hulda Árnadóttir er fallin frá. Mín fyrstu kynni af Huldu voru þegar ég ásamt fleiri unglingum fékk vinnu í páskahrotu í Hólanesfrysti- húsinu. Margt af fullorðna fólkinu var ekki par hrifið af að fá „þessa“ unglinga á vinnustaðinn, flestir nema Hulda sem sá þá um vinnslusalinn. Hún lagði sig sérstaklega fram um að kenna okkur réttu handbrögðin og kom að öllu leyti fram við unglingana sem áhugavert fólk sem vert væri að kynnast og tala við af virðingu. Þetta var ómetanlegt viðmót og ekki síður að hún hvatti okkur til að fara í fram- haldsskóla og læra. Já, svona var Hulda, alltaf að hvetja aðra og hugsa um líðan þeirra sem hún umgekkst. Að mörgu leyti fannst mér hún vera á undan sinni samtíð, virtist oft sjá tækifærin í framtíðinni fyrir duglegt fólk sem vildi leggja svolítið á sig. Henni var annt um annað fólk, unga sem aldna, og hlúði að þeim sem hún umgekkst og ekki síst þeim sem Hulda Árnadóttir
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.