Morgunblaðið - 24.02.2007, Síða 47

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 24. FEBRÚAR 2007 47
minna máttu sín í samfélaginu.
Hulda varð fyrst til að gegna starfi
hjúkrunarfræðings við heilsugæsl-
una á Skagaströnd og þar nutu
margir góðs af umönnun hennar og
velvilja og hún var afar farsæl í starfi
og mikils metin, ekki síst hjá okkur
ungbarnamæðrunum sem gátum
treyst á ráð sem dugðu og góðar leið-
beiningar frá henni.
Árið 1971 kom ég heim frá ársdvöl
í Gautaborg og var að leita að hús-
næði fyrir mig og 6 ára dóttur mína
Önnu Sjöfn og bauðst þá að leigja
íbúð í kjallaranum á Lækjarhvammi
hjá Huldu og Friðjóni „málara“,
manni hennar, og var það mikið happ
fyrir okkur mæðgurnar. Við bjugg-
um hjá þeim í fjögur góð ár og ég
sem einstæð móðir í vaktavinnu gat
verið alveg áhyggjulaus um Önnu
Sjöfn þó ég væri að vinna fram eftir á
kvöldin því hún var alltaf velkomin
upp á loft til Huldu og Friðjóns ef
hún þurfti. Og ekki spillti að Berg-
þóra Huld, ömmustelpan þeirra, kis-
urnar og Anna Sjöfn urðu hinir
mestu mátar. Tveim árum seinna
stækkaði fjölskyldan mín þegar
Gummi bættist í hópinn og við
ákváðum að koma okkur þaki yfir
höfuðið en fórum ekki langt því við
byggðum húsið okkar á næstu lóð
sunnan við Lækjarhvamm, á nýju
byggingarsvæði við Suðurveginn.
Hulda og Friðjón urðu því næstu ná-
grannar okkar í mörg ár eða þar til
þau fluttu á Blönduós. Það voru ófá
skiptin sem við leituðum ráða hjá
þeim sæmdarhjónum og grönnum,
t.d. hvaða plöntur og tré myndu þríf-
ast best í garðinum, hvernig best
væri að halda ánamöðkum á lífi yfir
sumarið til að hafa handbæra í veiði-
túrana, en Friðjón var sérfræðingur
númer eitt í þessum efnum, ráð um
forræktun á kartöflum eða hvernig
best væri að meðhöndla maga-
krampa í litlu rauðhærðu stelpunni
okkar. Við nutum hlýju og vináttu
þeirra hjóna í mörg ár og dáðumst að
hvað þau voru samhent í lífinu og
söknuðum góðra nágranna þegar
þau fluttu, ekki síst Kristbjörg Una.
Um leið og við fjölskyldan í „Lækj-
arhvammi 3“ þökkum Huldu vin-
semd liðinna ára vottum við Hörpu,
Bergþóru Huld og fjölskyldum
þeirra okkar innilegustu samúð.
Þórunn Bernódusdóttir og
fjölskylda.
Mín kæra, góða vinkona, fáein
kveðjuorð að skilnaði. Það kemur í
huga minn endir á gömlu ljóði:
Nú er komið að kveðjustund.
Ég krýp í þessum fagra birkilund
og þrái okkar endurfund …
o.s.frv.
Stundum er erfitt að átta sig á
veruleikanum. Þegar við Ástdís
komum í heimsókn til þín tveimur
dögum áður en þú fórst á spítalann,
þá varstu svo glöð og yndisleg eins
og þú varst alltaf.
Við hefðum ekki trúað því að við
myndum ekki sjá þig aftur. Þetta var
okkar síðasta heimsókn til þín og
okkur leið svo vel hjá þér. Það var
svo gaman og skemmtilegt hjá okk-
ur. Þú varst svo falleg og geislandi
glöð. Ég ætlaði aldrei að geta kvatt
þig. Ég kvaddi þig aftur og aftur. Þú
stóðst þarna í dyrunum geislandi af
kærleika.
Mynd þín og minning er meitluð í
huga minn.
Á morgnana geng ég meðfram
Blöndu og renni augunum yfir ána,
yfir að blessuðu húsinu þínu. Þarna
stendur það svo þögult og fallegt í
kyrrðinni. Það er oft svo fögur sjón
þegar sólin skín á vatnið og öll húsin
endurspeglast í Blöndu. Svo kemur
tómleikinn og hellist yfir sálartetrið,
en þá er ekkert annað að gera en að
líta til baka og gleðjast við yndisleg-
ar minningar. Ég þakka svo mikið og
vel öll árin. Fyrst þegar við hittumst
bjugguð þið hjónin á Skagaströnd og
ég hjá móður minni í Kambakoti, en
síðan er liðin meira en hálf öld.
Elsku Hulda, hjartans þökk fyrir
hlýjuna, kærleikann og gleðina. Ég
vona að þú verðir ekki langt undan
þegar ég kem.
Ég bið Guð og góðar vættir að
vaka og blessa þig.
Guðrún Erlendsdóttir,
Sæbóli, Blönduósi.
Elsku besta Soffa.
Þetta verður víst síð-
asta bréfið mitt til þín.
Það er svo erfitt að
þurfa að kveðja þig, þú
varst mér svo mikið. Þú heillaðir mig
gjörsamlega upp úr skónum þegar ég
var lítil stelpa og kom í mína fyrstu
heimsókn til þín til Ameríku. Þvílíkt
ævintýri, ég gleymi aldrei prins-
essurúminu sem ég fékk að sofa í,
Gunnari Stefáni frænda og öllu
dótinu hans uppi á háalofti, hundin-
um ykkar, húsinu, býflugnabúinu í
garðinum og þarna varst þú flottasta
og besta frænkan í öllum heiminum.
Eftir þessa heimsókn myndaðist
ólýsanlegt samband á milli okkar. Ég
fór ég að skrifa þér bréf og alltaf fékk
ég svar til baka. Alltaf mundir þú eft-
ir afmælinu mínu. Alltaf sendir þú
jólapakka og alltaf hittu gjafirnar í
mark. Alltaf hafðir þú áhuga á því
sem ég var að gera, hvort sem það
var námið, áhugamálin, fjölskyldan
eða vinnan. Þú hefur fylgt mér í
gegnum árin og verið mér stoð og
stytta þó svo að þú byggir langt í
burtu. Við áttum svo sannarlega allt
of fáar samverustundir frænka, en
Soffía Guðrún Wathne
✝ Soffía GuðrúnHafstein
Wathne fæddist á
Akureyri 21. febr-
úar 1921. Hún and-
aðist í New York 7.
febrúar síðastliðinn
og var útför hennar
gerð frá Dómkirkj-
unni 21. febrúar.
þær sem við áttum
saman voru góðar og
ógleymanlegar. Það
var yndislegt að heim-
sækja þig til New
York. Við áttum frá-
bæran dag saman í Be-
verly Hills. Þá sagðir
þú mér svo margar
skemmtilegar sögur af
uppeldisárunum þín-
um á Húsavík, frá
ömmu, langömmu og
afa. Þú hafðir alltaf
samband þegar þú
komst heim til Íslands,
það var svo gott að sjá þig, fá knús og
tala við þig. Þú gafst þér alltaf tíma
fyrir mig, tíma til að sjá heimilið mitt,
dýralæknastofuna og alltaf fylgdistu
vel með strákunum mínum. Ég met
það mikils. Lífið verður vissulega
tómlegra án þín frænka, en ég veit að
þú munt halda áfram að fylgja mér.
Þúsund kossar til himnaríkis, þín
Þórunn Lára (Tóta).
Hún Soffía Guðrún Wathne eða
Soffa var einstök manneskja. Ljósið
sem ætíð var í kringum hana var
þannig að það bæði græddi og gaf
manni styrk þegar manni leið illa eða
þegar erfileikar steðjuðu að.
Þannig var það næstum því guðleg
reynsla að finna þessa hlýju frá ljós-
inu hennar Soffu enda er ég viss um
að til hennar leituðu margir án þess
að vita af hverju, eins og barn leitar
ástar, hungraður maður matar,
hnuggin maður trúarinnar. Hennar
hjarta var alltaf opið, faðmur hennar
gefandi, brosið fallegt og augun geisl-
uðu af lífsgleði og bjartsýni.
Milli mín og Soffu var djúpur vin-
skapur sem einkenndist af mikilli
virðingu minni gagnvart henni en ég
neita því ekki að hún hafði nokk gam-
an af kauða sökum sameiginlegs
áhugamáls okkar beggja en það var
pólitíkin. Soffa var rammpólitísk og
einn af traustustu sjálfstæðismönn-
um sem ég hef kynnst. Hún var tals-
maður hinnar þjóðlegu umbótastefnu
Sjálfstæðisflokksins þar sem lyndis-
einkunn flokksins einkenndist af
samfélaglegri ábyrgð einstaklings-
ins, atvinnufrelsi, kristnum gildum
og síðast en ekki síst festu í öryggis-
málum með samstarfi vestrænna lýð-
ræðisríkja. Oft þegar allir voru farnir
að sofa sátum við tvö eftir við snark-
andi arineld og ræddum pólitík og
var þessi samræða mér mikill skóli.
Soffa var saga 20. aldarinnar holdi
klædd vegna náinna persónulegra
tengsla við flesta ráðamenn íslenskra
stjórnmála allt til dagsins í dag. Hún
hafði djúpa réttlætiskennd og heið-
arleikinn var henni mikilvægastur.
Þannig vildi hún að stjórnmálamenn
störfuðu og um þetta áttu stjórnmál
að snúast. Orðræða mín við Soffu er
ekki búin og hún mun aldrei þagna
því það er einfaldlega allt of mikið af
henni í hjarta mínu. Rödd hennar og
skoðanir verða partur af mínu dag-
lega lífi þangað til við hittumst aftur í
ljósinu.
Allir sem þekktu Soffu minnast
hennar sem einstakrar manneskju
sem gaf og bað aldrei um neitt í stað-
inn. Það að koma heim til hennar í
Rye var einstök upplifun enda gest-
risnin og höfðingsskapurinn meiri en
orð fá lýst.
Ef einhver kunni að taka á móti
gestum á konunglega vísu þá var það
Soffa enda var húsið hennar „Höll
sumarlandsins“ einstakt og hún
drottning í ríki sínu.
Þakklæti og virðing er mér efst í
huga þegar ég geng til kveðjustundar
Soffu. Hún gekk móður minni í móð-
urstað og átti stærstan hlut í því að
gera hana að einni af yndislegustu
manneskjum sem ganga á þessari
jörð. Hún tók henni Oddnýju minni
opnum örmum sem um eigin dóttur
væri um að ræða og börnum okkar
Þórunni Soffíu, nöfnu sinni, og Fann-
ari Alexander var hún besta amma í
heimi. Tvö lítil hjörtu sakna nú ömmu
sinnar mjög mikið og spyrja spurn-
inga sem einungis algóður guð getur
svarað. Sú sérstaka vinátta sem
skapaðist milli Soffu ömmu og Þór-
unnar Soffíu dóttur okkar var af þeim
sérstaka toga sem maður reynir ekki
að skilja né skipta sér af. Þetta var
heilagt samband og veit ég að það
veganesti sem Soffa gaf litlu dóttur
okkar mun leiða hana til farsældar og
hamingju í lífinu.
Fyrir mig sjálfan get ég einungis
sagt að ég mun ávallt geyma visku
hennar í huga mínum og reyna að
nota hana mér og öðrum til fram-
dráttar. Ljós hennar mun ávallt vera
mér leiðandi og hitinn frá því ylja
mér á erfiðum tímum.
Elsku Þórunn, Bergljót, Soffía og
Gunnar Stefán. Megi algóður guð
styrkja ykkur nú þegar Soffa okkar
er farin til himna.
Soffía Guðrún Wathne var ekki
bara einstök kona, höfðingi, falleg,
fræðari og græðari. Hennar mun ég
alltaf sakna. Soffa var einn af mínu
bestu vinum.
Jón Kristinn Snæhólm.
Jóhanna mín, það var gaman að
kynnast þér og það var líka gaman
að koma á þitt eigið heimili í Ási. Ég
og Munda vorum saman. Ég vona að
þú sért búin að fá hvíldina Jóhanna
mín.
Ég votta aðstandendum samúð
mína.
Stefán Konráðsson, sendill.
Jóhanna
Stefáns-
dóttir
✝ Jóhanna Stefánsdóttir fæddist27. ágúst 1919. Hún lést á elli-
heimilinu Grund 19. janúar síðast-
liðinn og var útför hennar gerð í
kyrrþey.
Svo leggur þú á höfin blá
og breið
á burt frá mér og óskalöndum þínum,
og stjarna hver, er lýsir þína leið,
er lítill gneisti, er hrökk af strengjum mín-
um.
Þú skilur eftir minningar hjá mér
um marga gleðistund frá liðnum árum,
og alltaf mun ég fagna og þjást með þér
og þú skalt vera mín – í söng og tárum.
Svo kveð ég þig. En er þú minnist mín,
þá mundu, að ég þakka liðna daga.
(Davíð Stefánsson.)
Minningarbrot. Ég er tíu ára göm-
ul. Ferðinni er heitið úr Garðinum að
Ísólfsskála í Grindavík, þar sem ég
fæddist í svefnherberginu hennar
Agnesar ömmu minnar. Þetta var
heilmikið ferðalag í þá daga og þurfti
sterka löngun og áræðni. Í Vogum á
Vatnsleysuströnd bað ég rútubíl-
stjórann að stoppa, en þar beið ég
eftir rútunni, sem kom frá Reykjavík
og var á leið til Grindavíkur. Þegar til
Grindavíkur kom átti ég vísan sama-
stað hjá Jóu frænku í Hjarðarholti,
sem hafði séð um mig fyrsta æviárið
mitt. Morguninn eftir trítlaði stúlkan
eftir götutroðningum upp í fjöllin.
Smá skrekkur fór um mig hjá Mó-
klettunum. Áfram var haldið þar til
Skálinn blasti við ofan af hjallanum.
Gleðin, sem gagntók mig eftir hálfrar
annarrar klukkustundar göngu. Stór,
útbreiddur faðmur hennar Siggu
frænku tók á móti mér: „Gefðu nú
Siggu frænku þinni drjúgan dramb.“
Kossarnir voru gefnir af einlægni.
Inn af fínu stofunni hennar
Agnesar ömmu minnar, sem sneri í
suður, blasti við ævintýraheimur.
Sigrún Rakel
Guðmundsdóttir
✝ Sigrún RakelGuðmundsdóttir
fæddist á Hrauni í
Grindavík 9. maí
1916. Hún lést á
sjúkradeildinni í
Víðihlíð, dval-
arheimili aldraðra,
að morgni 31. des-
ember síðastliðins
og var útför hennar
gerð frá Grindavík-
urkirkju 6. janúar.
Herbergið hennar
Siggu frænku sem hún
hafði til umráða á
sumrin, þegar hún var
í fríi frá skólanum. Því-
líkt undur! Skápur upp
við vegginn, með gler-
hurðum sem höfðu að
geyma alla dýrgripina
hennar Siggu frænku.
Í horninu var grammó-
fónn með trekt upp úr,
sveif var snúið og un-
aðstónar fylltu her-
bergið. Dívan með
plussteppi og útsaum-
uðum púðum, hannyrðalistaverk og
Jesúmyndir prýddu veggina og skinn
var á gólfinu.
Þegar skólastarfinu lauk á vorin
skipti Sigga frænka um hlutverk,
ásamt Völu frænku. Þær gerðust bú-
stýrur á Skálanum. Allt var skúrað,
skrúbbað, viðrað og bankað. Það var
bakað og mallað, því allt varð að vera
komið í þeirra horf áður en gestirnir,
vinirnir, saumaklúbburinn, listmálar-
ar, rithöfundar og kennarar sýndu
sig. Tilstandið var þvílíkt að Agnes
amma mín greip tækifærið og gaf sig
að blómaræktinni, en hún átti hug
hennar allan. Og enginn gestur
kvaddi Skálann án þess að fara út í
„Blómsturgarðinn“ og þiggja blóm-
vönd með ilmandi ranfangi. Þarna
fékk ég fyrirmyndina, upphaf að
draumunum mínum. Ég ætlaði að
verða eins og Sigga frænka, mennta
mig, verða handavinnukennari,
frjáls, sjálfstæð og eignast fallega
hluti eins og Sigga frænka. 16. maí
1948, fermingardagurinn minn, var
stærsti dagur í lífi mínu. Þá renndi í
hlað boddýbíll frá Skálanum með
Siggu frænku í fararbroddi og nú var
hún búin að finna stóru ástina, ljúf-
og prúðmennið Guðstein Einarsson.
Færði hún frænku sinni handsmíðað
silfurarmband og peninga að gjöf.
Haustið 1953 var ég að hefja nám
við handavinnukennaraskóla í Kaup-
mannahöfn. Heklan var lögst að
bryggju, Sigga frænka og Guðsteinn
eiginmaður hennar farþegar um
borð. Hvað ég hlakkaði til að hitta
uppáhaldsfrænkuna og fyrirmynd-
ina, segja henni hvað á daga mína
hefði drifið, en ég hafði lagt land und-
ir fót 1952 á lýðháskóla í Svíþjóð. Það
smullu nú margir „drjúgir drambar“
við endurfundina. Ég var boðin um
borð í mat til þeirra hjóna, einnig fór-
um víð saman á flottan skemmtistað,
Valecia. Ég lét í ljósi að mig langaði
að koma heim til íslands um jólin, en
þá hafði ég verið fjarri fjölskyldu
minni í hálft annað ár. Þessi draumur
minn varð að veruleika, þökk sé
Siggu frænku minni, hún efndi til
samskota innan fjölskyldunnar, sem
gerði mér kleift að komast heim í
jólafrí.
1954 var ég er í sumarfríi og í
heimsókn á hreppstjórasetrinu Ysta-
Felli í Grindavík. Mikil eftirvænting
og gleði. Sigga frænka átti von á
barni. Ég var búin að finna einu stóru
ástina í lífi mínu, með hringana okkar
í höndunum sagði ég henni leyndar-
málið mitt. Sigga frænka sagði: „Já,
Bára mín, við eigum það sameigin-
legt eins og svo margt annað að vera
hamingjunnar aðnjótandi.“
Sigga mín, elsku góða frænkan
mín, þú hefur kvatt þessa jarðvist
sem þú naust svo ríkulega, sást og
sigraðir. Með þínum persónutöfrum,
jákvæðni, gjafmildi og skjótu ákvörð-
unum. Þú varst algjör gleðigjafi hvar
sem þú varst, smitandi hlátur þinn og
skemmtilegar uppákomur voru ein-
kenni „klassakonunnar“ hennar
Siggu frænku minnar.
Ég trúi og veit í hjarta mínu að við
hittumst fyrir hinum megin og fyr-
irmyndin mín hún Sigga frænka bíð-
ur með stóra útbreiddan faðminn og
ég gef henni stóran „drjúgan
dramb“. Þín frænka,
Bára Þórarinsdóttir.
Morgunblaðið birtir minningargreinar alla útgáfudagana.
Skil | Greinarnar skal senda í gegnum vefsíðu Morgunblaðsins: mbl.is –
smella á reitinn Senda efni til Morgunblaðsins – þá birtist valkosturinn
Minningargreinar ásamt frekari upplýsingum.
Skilafrestur | Ef birta á minningargrein á útfarardegi verður hún að berast
fyrir hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstudegi ef útför er á mánudegi
eða þriðjudegi). Ef útför hefur farið fram eða grein berst ekki innan hins til-
tekna skilafrests er ekki unnt að lofa ákveðnum birtingardegi. Þar sem pláss
er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein berist áður en skila-
frestur rennur út.
Formáli | Minningargreinum fylgir formáli, sem nánustu aðstandendur
senda inn. Þar koma fram upplýsingar um hvar og hvenær sá, sem fjallað er
um, fæddist, hvar og hvenær hann lést, um foreldra hans, systkini, maka og
börn og loks hvaðan útförin fer fram og klukkan hvað athöfnin hefst. Ætlast
er til að þetta komi aðeins fram í formálanum, sem er feitletraður, en ekki í
minningargreinunum.
Undirskrift | | Minningargreinahöfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín
en ekki stuttnefni undir greinunum.
Minningargreinar