Morgunblaðið - 24.02.2007, Síða 49

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 24. FEBRÚAR 2007 49
✝ Karl Júlíussonfæddist á Karls-
stöðum í Arnarfirði
6. febrúar 1933.
Hann andaðist á
Heilbrigðisstofnun
Suðurnesja 16. febr-
úar síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Júlíus Pálsson,
bóndi á Karls-
stöðum, f. 29. nóv-
ember 1886, d. 20.
apríl 1974, og Ragn-
hildur Jónsdóttir,
húsfreyja á Karls-
stöðum, f. 13. september 1897, d.
26. apríl 1973. Systkini Karls eru:
Einar Vilhjálmur, f. 1925, d. 1999,
Jón, f. 1926, d. 1998, Ragnar, f.
1928, Guðlaug Anna, f. 1930, Ást-
hildur, f. 1932, Olga Þorbjörg, f.
1934, Dagmar, f. 1938, d. 2004, og
Borghildur, f. 1940.
Karl var í sambúð með Magneu
Ingu Tryggvadóttur og eignaðist
með henni soninn Pál Tryggva, f.
16. janúar 1968. Þau slitu sam-
vistir. Páll Tryggvi er í sambúð
með Finndísi Fjólu Birgisdóttur
og á með henni tvær dætur. Ronju
Rán, f. 2004, og Ylfu Dröfn, f.
2006.
Eftirlifandi sam-
býliskona Karls er
Sigrún Guðmunds-
dóttir. Foreldrar
hennar voru Guð-
mundur Óskar
Helgason, bóndi á
Hólmakoti á Mýr-
um, f. 1912, d. 2000,
og Gréta Gunn-
hildur Sigurð-
ardóttir, húsfreyja á
Hólmakoti, f. 1907,
d. 1994. Synir Karls
og Sigrúnar eru:
Guðmundur Grétar,
kennari, f. 30. október 1980, Sig-
urður Rúnar, nemi, f. 10. nóv-
ember 1985, og Jón Júlíus, nemi,
f. 31. ágúst 1987.
Karl vann til sjávar og sveita
alla sína tíð. Fyrri hluta ævi sinn-
ar vann hann á Vestfjörðum, að-
allega í Arnarfirði og Dýrafirði
en síðar á Mýrum og í Borg-
arfirði. Einnig var Karl á vertíð-
um fyrir sunnan. Síðustu 22 árin
bjó Karl í Grindavík þar sem hann
stundaði fjárbúskap ásamt því að
vinna í fiskverkun.
Útför Karls verður gerð frá
Grindavíkurkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Jæja, pabbi minn, núna hefurðu
fengið hvíldina sem þú þráðir. Síð-
ustu mánuðir voru afskaplega erf-
iðir fyrir þig. En það var alveg ótrú-
legt að fylgjast með þér, hvað þú
barðist hetjulega og hversu sterkur
þú varst. Þær hrósuðu þér allavega
mikið stelpurnar á D-deildinni fyrir
það hversu duglegur þú varst og
þær töluðu um að þær hefðu ekki
séð svona sterkan mann áður.
Dugnaðurinn var líka fyrir hendi
hjá þér allan tímann. Þú gekkst með
mér gangana á deildinni í nánast
hvert einasta skipti sem ég kom til
þín, jafnvel þótt þú ættir erfitt með
það. Þú varst mikill göngugarpur
þegar þú varst yngri og þú hélst því
nafni á lofti allt til enda.
Eitt af því sem einkenndi þig var
að þú varst alltaf tilbúinn að gefa og
hjálpa þeim sem voru í vandræðum
eða minna máttu sín. Mér er minn-
isstætt frá í vetur þegar þú fréttir af
einstæðri móður sem hafði misst allt
sitt í bruna. Þó svo að þú værir fár-
veikur sjálfur hringdir þú í hana og
bauðst henni húsaskjól og peninga.
Ég man jafnframt þegar þú gekkst
með mér um ganga sjúkradeildar-
innar og þú tókst með þér namm-
iskálina. Þú bauðst starfsfólki, sjúk-
lingum og aðstandendum þeirra að
fá sér nammi. Þér þótti svo gaman
að gefa. Þú tókst alltaf mikið af
myndum og hafðir mikið gaman af
að sýna fólki myndir og segja því frá
sögu myndanna.
Þú varst afskaplega barngóður
maður og börn hændust að þér. Þú
gafst þér alltaf tíma fyrir börnin. Að
leika við þau og segja þeim sögur.
Það var líka svo með okkur bræður.
Alltaf hafðirðu tíma fyrir okkur og
varst tilbúinn að hjálpa ef á þurfti að
halda.
Ég man að það voru oft ókunnug
börn utan úr bæ sem vöndu komur
sínar til þín til að skoða kindurnar
þínar. Kindurnar þínar voru þér
mikið. Þú hugsaðir um þær af svo
mikilli alúð. Þú varst alltaf vanur að
tala við þær og varst mikið með
þeim þegar þær voru hýstar. Þetta
þótti þér það skemmtilegasta, að
hugsa um kindurnar þínar. Árlega
komu krakkar úr skólum Grindavík-
urbæjar til að skoða lömbin þín á
vorin. Það þótti þeim afskaplega
spennandi og þú varst ekki síður
stoltur að fá sýna þeim lömbin þín.
Þú fékkst svo sendar heim teikn-
ingar af lömbunum frá krökkunum
og það þótti þér geysilega skemmti-
legt. Þú lagðir mikið upp úr því að
eiga fallegar kindur í hinum ýmsu
litum.
Þú varst afskaplega mannblendin
persóna og hélst góðu sambandi við
fólk sem þú hafðir kynnst á lífsferl-
inum. Mikill sprelligosi og hafðir
gaman af því að gantast í fólki. Þú
varst jafnframt afskaplega hrein-
skilinn maður, kannski stundum
fullhreinskilinn, og olli það stundum
árekstrum.
Húsið þitt, Garðhús, var þér
einkar hugleikið. Þér tókst með
dugnaði og nægjusemi að eignast
allt þetta hús. Það var þinn vilji að
húsið yrði gert fínt fyrir 100 ára af-
mælið og munum við ganga í það
verk.
Þinn sonur,
Guðmundur Grétar.
Mig langar að kveðja með fáein-
um orðum gamlan fjölskylduvin
okkar, Sigurð Karl Júlíusson eða
Kalla eins og hann hefur ætíð heitið
í okkar huga.
Hverf ég fyrst til haustsins 1955
vestur í Dýrafirði þegar Gulli á
Granda kom með Kalla að Lamba-
dal því Kalli ætlaði að hjálpa föður
mínum að stinga út úr fjárhúsunum.
Kalli hafði verið hjá Gulla og Imbu á
Tjaldanesi undanfarin ár í vinnu-
mennsku.
Við fyrstu kynni var Kalli mikil
nýlunda fyrir okkur systkinin í
Innri Lambadal. Hann varð fljótt
meiri félagi og vinur okkar systk-
inanna en við áttum að venjast af
óskyldu fullorðnu fólki. Sérstaklega
urðu yngri systkini mín hænd að
honum sem og ég. Í bernsku minni
kom Kalli og fór eins og algengt var
með ungt farandverkafólk þess tíma
en alltaf var hann hjá okkur milli
slíkra vinnutarna. Innréttaði hann
fyrir sig litla herbergiskytru í gamla
járnklædda torfbænum sem við
bjuggum í í Lambadal. Ég man að
Kalli fræddi okkur um tröll og
drauga, nokkuð sem við höfðum
ekki haft kynni af til þess tíma. Stóð
Kalla greinilega mikil ógn af þeim
skepnum og smátt og smátt varð
okkur ljóst að hann hafði mátt þola
stríðni, harðræði, hrekki og ógnanir
á uppvaxtarárum sínum í Arnar-
firði. Setti þetta mark á manninn,
þannig að hann rakst ekki í hvaða
hópi sem var og var oft óþarflega
tortrygginn á samtíðarfólk sitt.
Eftir að Kalli hafði verið hjá okk-
ur tvö til þrjú ár keypti hann sér lít-
ið trilluhorn. Fór hann stundum á
bátnum um fjörðinn, til Þingeyrar
og víðar innfjarðar. Einhverjar
bestu bernskuminningar mínar eru
frá samfylgd með Kalla á sjó. Lærði
ég 9-10 ára gamall að fara með bát-
inn og fór í fáein skipti einn með
bátinn eftir að hafa farið með Kalla
til Þingeyrar. Tvö vor vorum við
Kalli og Þórir bróðir í nokkur skipti
á innhluta Dýrafjarðar að dorga fyr-
ir fisk og ég stundum einn. Veiddum
við stundum vel og flöttum aflann í
gamalli sjótótt innan við Lamba-
dalsána. Var ég upp með mér yfir
trausti Kalla til mín varðandi bát-
inn. Man ég hve þungt mér reyndist
er ég var einn að snúa vélinni í gang
og einnig að leggja bátnum við
stjóra við fjöruna. Þá þurfti að
keyra bátinn löturhægt uns hann
kenndi grunns. Hnýta síðan stjóra-
tauminn við bátinn og ýta bátnum til
baka svo hann flyti. Það gátu verið
mikil átök.
Seinna var ég talsvert einn með
Kalla er hann gætti fjárstofns föður
míns í Lambadal, síðasta búskapar-
vetur fjölskyldunnar. Voru húsa-
kynnin þá stundum svöl hjá okkur
Kalla. Síðar hitti ég Kalla er hann
bjó á Grænanesi en þá var fjöl-
skylda mín flutt suður og ég í sveit
hjá öðlingshjónum í fremri Hjarð-
ardal. Þá var Kalli farinn að föndra
nokkuð við skáldskap sem síðar
jókst, Mýrhreppingum til ómældrar
dægrastyttingar. Nokkru síðar (er
ég var í landsprófi á Núpi) kom ég
til Kalla sem þá bjó í Innri-Lamba-
dal. Hafði hann nú þroskað skáld-
skap sinn meira ásamt að leggja
nokkra rækt við framleiðslustörf í
gambratunnu er hann geymdi í
kjallaranum. Komu sveitungar
stundum til að bergja á skáldskap
og heimagerðu öli. Var gerður góð-
ur rómur að. Þann vetur tók Kalli að
sér konu er fylgdi honum nokkur ár.
Ekki var hún Kalla happadráttur og
fóru í hönd ár með miklu basli og
með henni átti hann soninn Pál
Tryggva sem foreldrar mínir ólu
upp. Hefur hann sum lyndisein-
kenni föður síns, er góður við börn
og dýr. Nokkru síðar kynntist Kalli
Sigrúnu, þeirri happaskútu er sigldi
með honum síðan. Fór nú sjór Kalla
að kyrrast, þau fluttu til Grindavík-
ur, settust þar að og ólu upp þrjá
mannvænlega stráka. Með þessu
kveð ég minn gamla vin Kalla og
sendi fjölskyldu hans samúðar-
kveðjur.
Ágúst Guðmundsson.
Ég kynntist Kalla fyrst fyrir um
fimmtíu árum þegar hann kom sem
vinnumaður til fjölskyldu minnar í
Innri Lambadal í Dýrafirði. Kalli
var barngóður og hafði skemmtilega
frásagnargáfu. Börn hændust auð-
veldlega að honum og mikið fannst
mér gaman að sitja í fanginu á hon-
um Kalla og hlýða á ævintýrin
streyma af vörum hans. Ævintýri
sem fjölluðu um prinsa og prins-
essur eða bara frásagnir af krökk-
um sem hann hafði hitt á ferðum
sínum um sveitina. Mér fannst æv-
intýrin hans Kalla einstaklega
skemmtileg og mikill fengur í að fá
hann inn á heimilið.
Kalli var vænsti maður og reynd-
ist okkur vel í sveitinni. Hann var
ljóðelskur og hagmæltur og höfðu
ýmsir gaman af kveðskap hans.
Ljóðin í Skáldu, ljóðabókinni hans
Kalla, vöktu hrifningu okkar systk-
inanna jafnt sem sveitunga.
Þegar fjölskylda mín brá búi og
fluttist til Reykjavíkur nokkrum ár-
um síðar, skildu leiðir í bili og höfð-
um við lítil samskipti næstu árin. Á
þessum árum kynntist Kalli stúlku
og eignaðist með henni son. Það
samband varaði ekki til frambúðar
og nokkrum árum síðar kom Kalli
með tveggja ára son sinn, Pál
Tryggva, á heimili foreldra minna
og bað móður mína að taka dreng-
inn að sér. Palli litli hafði þá verið í
fóstri á ýmsum stöðum og notið mis-
jafnrar umönnunar. Foreldrar mín-
ir tóku hann að sér og var hann hjá
þeim til sextán ára aldurs.
Kalli kom mér oft á óvart því
hann framkvæmdi hluti sem margir
láta sig aðeins dreyma um. Á fimm-
tugsaldri hóf hann sambúð með Sig-
rúnu Guðmundsdóttur og keyptu
þau Garðhús í Grindavík og settust
þar að. Þau innréttuðu þar nokkrar
íbúðir sem þau höfðu annað hvort til
eigin nota eða leigðu út. Í mínum
huga var þarna komin „draumahöll-
in“ úr ævintýrunum hans Kalla. Í
Grindavík undi Kalli hag sínum vel
og þar eignuðust þau Sigrún þrjá
efnilega syni sem Kalli var afskap-
lega stoltur af.
Kalli var félagslyndur og ræktaði
samband sitt við vini og kunningja.
Hann sagði meiningu sína án þess
að hafa áhyggjur af skoðunum ann-
arra og olli það stundum árekstrum.
Við Kalli héldum alltaf sambandi og
spjölluðum öðru hverju saman í
síma. Það gaf mér tækifæri til að
fylgjast með því sem hann var að
fást við hverju sinni.
Bjartsýni var einn af góðum eig-
inleikum Kalla. Hann hafði ánægju
af dýrum, var þeim sérlega góður og
í Garðhúsum var hann svo heppinn
að hafa aðstöðu til að vera með
nokkrar kindur á fóðrum. Hann
hafði næg verkefni og stundum
undraðist ég hve stórhuga hann var
og fylginn sér í því sem hann tók sér
fyrir hendur. Það má segja að loka-
verkefni Kalla hafi verið barátta
hans við krabbameinið. Því verkefni
hafði hann hug á að ljúka á annan
veg en raun varð á.
Ég vil þakka Kalla samfylgdina
og votta Sigrúnu, Gumma, Sigga,
Júlla og Páli Tryggva og fjölskyldu
hans samúð. Minningin um Kalla
mun lifa.
Gunnjóna Una
Guðmundsdóttir.
Ég vil með nokkrum orðum minn-
ast Karls Júlíussonar sem lést hinn
16. febrúar sl. Kalli, eins og hann
var ávallt kallaður, kom í vinnu-
mennsku til foreldra minna að
Innri-Lambadal í Dýrafirði haustið
1955. Þá var ég á þriðja ári og kynni
okkar stóðu æ síðan.
Alltaf var stutt í gamansemina
hjá Kalla við okkur krakkana. Allar
minningar mínar um Kalla taka mið
af kynnum okkar meðan hann var
einn af fjölskyldunni í Innri-Lamba-
dal. Þrátt fyrir misjöfn kjör í æsku,
stríðni og harðræði sumra í hans
garð, eins og hann trúði mér fyrir
seinna á lífsleiðinni, var hann með
eindæmum barngóður. Börn löðuð-
ust að honum og alla tíð sýndi hann
þeim mjög mikið umburðarlyndi og
þolinmæði. Ef kastaðist í kekki á
milli okkar systkinanna eins og svo
oft getur gerst í systkinahópi gat
Kalli ekki á heilum sér tekið fyrr en
allir voru orðnir sáttir.
Þegar ég hugsa til baka þá er
margs að minnast, m.a. að þegar
Kalli var hjá okkur í sveitinni keypti
hann sér skektu. Ef gott var veður
fékk ég stundum að fara með í róður
til að veiða í soðið. Í minningunni
var aflinn rígaþorskur sem var flatt-
ur og saltaður í tóftinni af gamla
naustinu þegar heim var komið.
Kalli fylgdist vel með öllum nýj-
ungum og þegar segulböndin fóru
að koma til sögunnar keypti hann
eitt slíkt og kom með það heim.
Brugðið var á leik og talað var inn á
bandið, síðan hlustað á og haft gam-
an af. Kalli hafði einstakt lag á dýr-
um og umgekkst hann þau af vænt-
umþykju og samviskusemi. Alla tíð
naut hann þess að eiga nokkrar
kindur til að líta eftir.
Eftir að við fluttum til Reykjavík-
ur árið 1960 bjó Kalli áfram vestur í
Dýrafirði, en kom alltaf í heimsókn
er hann átti leið suður. Fyrir vestan
kynnist Kalli Magneu Ingu
Tryggvadóttur og áttu þau saman
soninn Pál Tryggva 1968. Ekki ent-
ist sambúð Kalla og Ingu lengi og
árið 1970 kom Kalli með Pál
Tryggva til móður minnar og bað
hana um að taka Pál í fóstur. Hjá
okkur var Páll Tryggvi til sextán
ára aldurs. Páll hafði það frá föður
sínum að hann var mjög barngóður
og átti auðvelt með að laða börn að
sér. Eins var það með væntumþykj-
una gagnvart dýrum.
Upp úr 1975 urðu þáttaskil í lífi
Kalla er hann kynntist Sigrúnu
Guðmundsdóttur frá Hólmakoti á
Mýrum. Varð hún fasti punkturinn í
lífi hans frá fyrstu stundu og stofn-
uðu þau heimili sitt í Grindavík. Þar
eignuðust þau synina Guðmund
Grétar, Sigurð Rúnar og Jón Júlíus.
Hann var stoltur af strákunum sín-
um og oft sagði hann mér frá því
hvað þeir væru að fást við og hvað
þeir ætluðu að verða og hann studdi
þá í hvívetna í leik og starfi.
Í haust er við ræddum saman og
hann sagði mér frá veikindum sín-
um varð mér ljóst að það styttist í
ævikvöldið hjá Kalla. Nú þegar
hann er farinn á ég ekki eftir að
svara í símann og heyra kunnuglega
rödd segja: „Komdu sæll, ég ætlaði
bara að heyra hvernig þið hefðuð
það.“
Með þessum orðum vil ég kveðja
tryggan mann sem var mér kær.
Þórir Örn, Þingeyri.
Karl Júlíusson
Inga bernskuvin-
kona spurði mig
hvort ég vissi að
Guðrún Sigríður væri
dáin, ég vissi það ekki enda ekkert
samband verið milli okkar utan
þess að hafa hist á förnum vegi, en
ekki mörg undanfarin ár, ég bú-
andi þá í öðru bæjarfélagi. Ég
fylltist alltaf gleði að hitta hana,
fannst hún skemmtileg, drífandi.
Höfðum stundum sungið saman í
kór, og ég vissi að Guðrún var þá
barnakennari, taldi að það ætti vel
við hana, ákveðin og hlýleg.
Upphaf okkar kynna var að Inga
þekkti Guðrúnu úr Melaskólanum,
Guðrún Sigríður
Friðbjörnsdóttir
✝ Guðrún Sigríð-ur Friðbjörns-
dóttir fæddist í
Vestmannaeyjum
27. apríl 1944. Hún
lést á heimili sínu í
Reykjavík 15. jan-
úar síðastliðinn og
var jarðsungin frá
Fossvogskapellu 26.
janúar.
þær árinu eldri, og
mál þróuðust þannig
að við stofnuðum fé-
lag sem hét Þrjár
jafnfljótar, en það
var göngufélag, og
var áreiðanlega hug-
mynd síðarnefndu.
Við ætluðum að
ganga mikið, og
halda dagbók um
ferðirnar. Fyrsta
ferðin var þannig að
við gengum frá heim-
ilum okkar vestur í
bæ alla leið að Elliða-
ánum, skoðuðum stífluna, settumst
niður með nestið okkar og
ákváðum nafn félagsins.
Þetta átti vel við mig, ævintýra-
mennska og gönguferðir, það voru
þreyttar en ánægðar 11–12 ára
stelpur sem komu heim til sín
þann dag. Við stöllur vottum að-
standendum og vinum samúð.
Hefði viljað ganga með henni oft-
ar.
Blessuð sé hennar minning.
Norma E. Samúelsd.
LEGSTEINAR
Tilboðsdagar
Allt að 50% afsláttur
af legsteinum og fylgihlutum
Sendum myndalista
MOSAIK Hamarshöfða 4 110 Rvk
sími 587 1960 www.mosaik.is