Morgunblaðið - 29.04.2007, Blaðsíða 70

70 SUNNUDAGUR 29. APRÍL 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
E
ngin tíð ársins er
eins vel löguð til
þess að vekja oss
til umhugsunar,
sem hið friðsæla
vor; það varpar ljósi yfir vort
innra líf. – Já, jafnvel hið sorg-
mædda hjarta styrkist, og hin
örmagna sál, sem ísgráir þoku-
bólstrar vantrúar og vonleysis
umkringja, fær endurnæring og
svölun.
Vorið, – aðeins við að heyra
þetta nafn færist líf í oss og
hjörtu vor fyllast af gleði. – Vor-
ið, þegar allt það, sem legið hef-
ur í dvala vetrarins, endurlífg-
ast. Frost og hel missir völd sín.
Frjáls rennur áin eftir farveg
sínum og óhindraður hoppar litli
lækurinn hæð af hæð niður eftir
hlíðinni. Skógarnir, engin og
túnin, allt gænkar, og hin fjöl-
breyttu, fögru smáblóm sitja
sem perlur á hinum algræna
sumarskrúða fósturjarðarinnar.
Vorfuglarnir syngja, sólin stígur
hærra á himinbraut sinni, og
blessaðar, björtu vornæturnar
eru komnar …
Vorið hefur margan fagran
boðskap að færa oss, aðeins vér
kynnum að lesa hinar dularfullu
rúnir þess. Sjálfur hefur guð í
orði sínu kennt oss, hvernig vér
eigum að virða fyrir oss grös ak-
ursins og fugla himinsins, þar
sem hann segir, að jafnvel ekki
hinn skrautlegi konungur Sal-
ómon hafi verið svo fagurlega
klæddur sem eitt af blómum
jarðarinnar: „Þannig skrýðir
guð grösin á jörðunni, sem í dag
standa, en á morgun verður í
ofn kastað. Hversu miklu frem-
ur mun hann ekki klæða yður,
þér trúarveikir!“
Jú, sannarlega! Þú kæra vor,
sem færir oss ljósið, lífið og un-
aðsfagra vorfuglasönginn. Þú
gefur oss hugboð um:
„þjóðvorið fagra, sem frelsi
vort skal
með fögnuði leiða’ yfir vegi.“
Þú minnir oss á ennþá æðra
vor, – vorið síþráða, sem oss öll-
um er búið á landi lifenda. Betur
vér iðkuðum með ástundun allt,
sem gott er og göfugt, svo vér
yrðum aðnjótandi þessa sæl-
unnar og friðarins eilífa, alfull-
komna vors.
En því miður skjóta ekki öll
sáðkorn frjóöngum, sem nái að
vaxa, og ekki ná allir blóm-
knappar að breiða út fínu, fal-
legu blöðin sín. Nei, ótölulegur
fjöldi slíkra nýgræðinga fölnar
og deyr – nær, að því er oss
virðist, ekki ákvörðun sinni.
Hretviðri og harðar óvinahendur
eru skuld í slíku.
Alveg eins er því varið með
mannlífið. Hversu lítið trúir hin
eldfjöruga æska, hin unga
óspillta sál, að til sé í heiminum
öll sú ódyggð, mannvonzka og
öfund, sem þar í raun og veru
finnst …
Vér þekkjum vel, hve oft hið
góða, sem guð sáði í hjarta hins
unga, er drepið, áður en það
nær að þroskast. Hinir ungu,
sem enn ekki þekkja vondar
hugrenningar, varast ekki hinar
deyðandi eiturörfar, sem svo oft
koma frá tungum þeirra, sem
gera sér að vana að ófrægja
náunga sinn með ýmiskonar
óvandaðri orðmælgi. Allt þetta,
og svo fjölda margt fleira, starf-
ar sí og æ deyðandi á hið unga
og veika á akri guðs hér á jörð-
unni. En betur, að sem flestir
gætu sagt með skáldinu:
„Syngjandi fuglinn burt flýgur
flugglaður himninum mót,
illviljuð eiturkind hnígur
aflvana meiðar að rót.“
… Lærum að þekkja þýðingu
vors lífs í ljósi kristindómsins.
Gerum oss hugljúft að lifa sem
líkast honum, sem lifði og leið
fyrir oss, af kærleik til
vor ... Látum vorið kenna oss að
lyfta huga og sál, við og við, upp
frá erfiði og áhyggjum daglega
lífsins, til hins háleita – him-
neska. Vér erum hér sáðplöntur
í akri guðs, og eigum síðar að
gróðursetjast í hinum eilífa ald-
ingarði, og þar er oss ætlað að
ná eilífri, alsælli fullkomnun …
Vorið minnir oss einnig á, að
vér sáum í andlegum skilningi.
Allt hið góða og fagra sem vér
gerum, allar freistingar sem vér
sigrumst á, allt vort stríð, allar
sorgir vorar og þjáningar – allt
er þetta geymt hjá guði; vér
höfum sáð því þar …
Ráðgáta er allt vort líf … En
á bak við allt hið óskiljanlega og
órannsakanlega skín hin skæra
sól alvizkunnar – guðs hönd
setti oss hér. Vér erum hans
börn og hann hefur sagt: „Svo
miklu sem himinninn er hærri
en jörðin, svo miklu hærri eru
mínir vegir yðrum vegum og
mínar hugsanir yðrum hugs-
unum.“
Felum oss hans forsjá og allt
vort ráð. Byrjum ekki á því að
leita hamingju vorrar út um alla
heima og geima, heldur í voru
eigin hjarta …
Nokkrar
vorhugsanir
Ljósmynd/Sigurður Ægisson
sigurdur.aegisson@kirkjan.is
Sumardagurinn
fyrsti er nýlega
kominn og dagur
umhverfisins var í
síðustu viku. Ef
grannt er skoðað
eru þeir að eðli til
nátengdir. Sig-
urður Ægisson
birtir hér af því
tilefni part úr
grein eftir „J. H.“,
sem árið 1903 kom
á prenti í blaðinu Fræ-
korninu.
HUGVEKJA
✝ Guðbjörg ElínDaníelsdóttir
fæddist í Reykjavík
7. desember 1945.
Hún lést á Landspít-
alanum við Hring-
braut þriðjudaginn
3. apríl síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Guðbjörg Elín
Guðbrandsdóttir, f.
6. september 1902,
d. 3. apríl 1992 og
Daníel Franklín
Gíslason, f. 25. apríl
1909, d. 5. janúar
1997. Guðbjörg Elín var eina barn
Valsson, f. 20. desember 1976. Börn
þeirra; Daníel Bjartmar, f. 18.9.
1996, Guðbjörg Birta, f. 28.6. 2000
og Emilía Steinunn, f. 26.12. 2004.
Eftir barnaskólaárin í Landakoti
tekur Kvennaskólinn við. Að loknu
námi í Kvennaskólanum í Reykja-
vík 1962 tók hún til starfa hjá Út-
vegsbanka Íslands og vann þar sem
gjaldkeri þar til hún fluttist til
Kaupmannahafnar í lok árs 1965.
Þar starfaði hún í Privatbanken til
1966 og var síðan ritari og gjald-
keri hjá Flugfélagi Íslands og Flug-
leiðum til 1985 að undanskildum
árunum 1975–1978, var þá búsett í
Caracas í Venezuela þar sem Árni
var við störf. Árið 1985 er flutt
heim til Reykjavíkur og þá vann
hún sem sölufulltrúi hjá Flug-
leiðum til ársins 2000. Eftir það
húsmóðir.
Útför Guðbjargar fór fram í
kyrrþey að ósk hinnar látnu.
foreldra sinna.
Hinn 28. desember
1965 giftist Guðbjörg
Elín Árna Þórólfssyni
arkitekt, f. 12. sept-
ember 1944. For-
eldrar hans voru
Fríða Guðrún Árna-
dóttir, f. 26. desember
1919, d. 3. maí 2001
og Þórólfur Beck, f. 5.
apríl 1915, d. 22. des-
ember 1996. Dóttir
Guðbjargar Elínar og
Árna er Arna Björk,
f. 19. júní 1978, sam-
býlismaður Sigurður Bjartmar
Hún Guðbjörg Elín frænka mín
hefur nú lokið sinni lífsgöngu langt
um aldur fram eftir erfiða baráttu
við krabbamein sem hún greindist
með fyrir nokkrum mánuðum síðan.
Ég hef þekkt hana frá barnæsku,
mæður okkar voru systur og um
tíma áttum við heima í sama húsi. Ég
man hana fyrst sem fallega litla
stelpu sem var einkabarn foreldra
sinna og augasteinn og ólst upp við
mikið ástríki á heimili þeirra í Sörla-
skjólinu. Ég man hana líka sem
glæsilega unga stúlku og snemma
hitti hún draumaprinsinn sinn hann
Árna. Saman fluttu þau til Kaup-
mannahafnar og þar stofnuðu þau
sitt fyrsta heimili. Við vorum mörg
ættmennin, bæði eldri og yngri sem
nutum frábærrar gestrisni þeirra á
Hafnarárunum og alltaf var komið
við hjá þeim ef leið lá þar um. Oft
voru foreldrar þeirra beggja stödd
hjá þeim, en milli foreldra Guðbjarg-
ar Elínar, þeirra Guðbjargar og
Daníels, og Fríðu og Þórólfs, for-
eldra Árna, mynduðust sterk vin-
áttubönd, og oft fóru þau öll saman í
ferðalög vítt og breitt um heiminn.
Eftir 20 ára dvöl í Kaupmanna-
höfn fluttu þau Árni og Guðbjörg El-
ín heim til Íslands. Ég held að hún
hafi alltaf saknað Kaupmannahafnar
en aðstæður réðu því að þau ákváðu
að halda heim. Þau voru bæði einka-
börn foreldra sinna sem nú voru tek-
in að eldast. Þau settust að í Sörla-
skjólinu á æskuheimili Guðbjargar
Elínar og þar bjuggu foreldrar henn-
ar í skjóli þeirra til æviloka. Það var
sannarlega aðdáunarvert hvernig
þau Árni og Guðbjörg Elín reyndust
foreldrum sínum ekki síst á síðustu
æviárum þeirra.
Ég minnist margra ánægjulegra
samverustunda með Guðbjörgu El-
ínu frænku minni, bæði úr Sörla-
skjólinu og frá árunum í Kaup-
mannahöfn. Hún var sannur
heimsborgari, hafði víða farið og var
vel heima á mörgum sviðum, víðsýn
og hafði skemmtilegan húmor. Nú í
seinni tíð höfum við nokkur frænd-
systkini af Loftsalaætt hist öðru
hverju og rifjað upp minningar frá
æskuárum og minnst horfinna ætt-
ingja. Þar lét Guðbjörg Elín sig ekki
vanta enda var hún bæði frændrækin
og ættfróð. Sem barn dvaldi hún á
hverju sumri austur á Loftsölum hjá
frændfólki okkar og bast þeim stað
og Mýrdalnum órofa böndum. Eftir
að þau Árni fluttu heim voru þau
virkir þátttakendur í öllum viðburð-
um innan stórfjölskyldunnar og
verður hennar sárt saknað úr þeim
hópi.
Á sama hátt og Guðbjörg Elín var
sólargeislinn í lífi foreldra sinna var
einkadóttirin Arna Björk sólargeisl-
inn í lífi sinna foreldra og ekki var
gleðin minni yfir barnabörnunum
þremur. Hún ljómaði af ánægju og
stolti þegar hún talaði um þau. Hún
talaði líka með mikilli væntumþykju
um hann Árna sinn sem alltaf var
henni styrk stoð.
Árna, Örnu Björk og fjölskyldu
sendi ég innilegar samúðarkveðjur.
Guðbjörg Elín frænka mín var
yndisleg manneskja sem heillaði alla
með fágaðri framkomu og vingjarn-
legu viðmóti. Ég minnist hennar með
innilegu þakklæti fyrir góða og gef-
andi samfylgd,
Veri hún kært kvödd.
Halla Valdimarsdóttir.
Það voru glaðværar ungar stúlkur
sem gengu út í vorið 1962 að loknu
fjögurra ára námi í Kvennaskólan-
um. Fullar eftirvæntingar horfðu
þær mót framtíðinni.
Ein þessara stúlkna var Guðbjörg
Elín Daníelsdóttir. Við vorum níu
skólasystur sem ákváðum þetta ár
að stofna saumaklúbb. Tengsl okkar
voru mismikil. Nokkrar höfðu verið
saman í skátastarfi, aðrar verið
sessunautar og tvær áttu rætur í
sömu sveit.
Saumaklúbburinn er nú 45 ára.
Þrátt fyrir að vera ólíkar og fara
hver sína leiðina í lífinu hefur vin-
áttan haldist óslitin og einlæg þessa
áratugi.
Guðbjörg Elín er sú fyrsta sem
fellur frá og skilur eftir sig stórt
skarð. Strax á unga aldri skar hún
sig úr hópnum. Hún var hávaxin og
tígulleg í fasi með þykkt og fallegt
hár, sett í fléttu sem náði niður í
mitti þegar við munum hana fyrst.
Hún var listræn, flink að teikna og
hefði auðveldlega getað gert mynd-
list að ævistarfi.
Hún var einkabarn og eftirlæti
foreldra sinna. Heimili þeirra í vest-
urbænum í Reykjavík minnti um
margt á hefðarheimili á myndum í
blöðum eða kvikmyndum. Glæsileg
húsgögnin höfðu verið keypt erlend-
is og ólík því sem fólk átti almennt
að venjast. Þangað var gott að
koma.
Ung að árum kynntist Guðbjörg
Árna Þórólfssyni. Þau gengu í
hjónaband um tvítugt og fluttu til
Kaupmannahafnar þar sem þau
voru við nám og störf í um tuttugu
ár með stuttu hléi í Venesúela. Við
vinkonur Guðbjargar minnumst
notalegra stunda í Höfn á heimili
þeirra sem einkenndist af mikilli
smekkvísi þeirra beggja. Þau hjón
voru höfðingjar heim að sækja, hlý
og elskuleg. Árni er meistarakokkur
og annar eins vandfundinn. Alúð er
lögð við matreiðsluna sjálfa, meðlæti
og vín valið af kostgæfni og allt listi-
lega fram reitt.
Eftir áralangt hjónaband kom
dóttirin Arna Björk inn í líf þeirra,
yndisleg stúlka sem færði með sér
ný verkefni og nýjar áherslur. Þau
ákváðu að flytja til Íslands og búa
dóttur sinni heimili í návist við ömm-
ur og afa, sem tekin voru að eldast
og nutu þess að fá einkadótturina og
soninn heim aftur.
Og saumaklúbburinn hélt áfram
að koma saman. Enn var það sama
tilhlökkunarefnið að fara til Guð-
bjargar þar sem öruggt mátti teljast
að Árni tæki að sér eldamennskuna.
Bróderí og prjónaskapur voru næst-
um fyrir bí og umræðuefni breytt-
ust. Barnabörn voru orðin sérstakt
áhugamál hverrar og einnar og þrír
sólargeislar, börn Örnu Bjarkar og
manns hennar, höfðu bæst við fjöl-
skyldu Guðbjargar og Árna. Þau
bjuggu lengst af öll í sama húsi.
Þau hjón voru samhent um flest
og áttu sömu áhugamál. Þau höfðu
yndi af ferðalögum, áttu á hverju ári
kyrrðardaga í sveitinni hennar Guð-
bjargar og heimsóttu stórborgir til
að njóta menningar og sögu, heim-
sækja söfn og merkisstaði.
Síðustu árin hafa verið Guðbjörgu
og hennar nánustu erfið. Við vinkon-
ur hennar fylgdumst með úr fjarska,
en hefðum stundum viljað vera ná-
lægari. Við dáumst að Árna fyrir
umhyggju hans og þrautseigju og
sendum honum, Örnu Björk og
hennar fjölskyldu einlægar samúð-
arkveðjur. Blessuð sé minning Guð-
bjargar Elínar.
Saumaklúbburinn.
Saumaklúbburinn.
Taktu mig til þín,
tak mig til himna.
Drottinn,
gleymdu syndum mínum,
og umvefðu mig í ljósi þínu.
Eftir lífið,
kemur annað
og betra.
Hjá þér vil ég vera,
og horfa á alla þá,
sem ég elska.
Hvíldin er komin,
langþráð,
en ljúfsár.
Haltu hönd þinni yfir mér,
og blessa mig.
Elsku Guðbjörg, þakka þér fyrir
stundirnar sem ég átti hjá ykkur.
Þakka þér fyrir að hafa tekið mér
vel sem vinkonu hennar Örnu.
Og þakka þér fyrir alla hlýjuna og
vinsemdina sem þið Árni sýnduð
mér.
Það er erfitt að sætta sig við að þú
sért allt í einu horfin okkur, en ég
trúi að betra muni taka við.
Mér þykir óendanlega vænt um
þig og mun alltaf varðveita minn-
inguna um einstaka konu.
Elsku Árni, Arna og fjölskylda.
Ég votta ykkur mína allra dýpstu
samúð og bið Guð að vera með ykk-
ur á erfiðum tímum.
Hugur minn er ávallt hjá ykkur.
Bjart brosið,
glettnu augun,
þykkt liðað hárið.
Vandvirknin,
ákveðnin,
ástin,
umhyggjan.
Þannig munum við muna þig,
elsku Guðbjörg.
Alveg eins og þú varst.
Guðrún Lilja Hólmfríð-
ardóttir og fjölskylda.
Guðbjörg var æskuvinkona eigin-
konu minnar, Ástu B. Þorsteinsdótt-
ur. Þær voru á sínum tíma óaðskilj-
anlegar vinkonurnar þrjár;
Guðbjörg, Ásta og Edda Hjaltested.
Ég sé þær ennþá fyrir mér saman,
fallegar og geislandi, þegar lífið og
framtíðin blasti við þeim. Ásta lést
árið 1998, og nú er Edda ein eftir af
þeim. Ég á von á því að Ásta taki
hjartanlega á móti vinkonu sinni,
Guðbjörgu, er þær nú „hittast fyrir
hinum megin“.
Þegar ég hugsa um það hvernig
manneskja Guðbjörg var, koma í
huga mér orð eins og glæsileg, hátt-
vís, trygglynd, hjartahlý, listfeng,
gáfuð og glettin. Hún var allt þetta
og meira til. Guðbjörg og Addi
(Árni) voru glæsilegt par. Þau giftu
sig milli jóla og nýjárs árið 1965 og
þegar Gullfoss lagði frá bryggju
daginn eftir voru hin ungu brúðhjón
meðal farþega þar um borð á leið til
kóngsins Kaupmannahafnar, þar
Guðbjörg Elín
Daníelsdóttir