Morgunblaðið - 10.10.2008, Blaðsíða 30

30 FÖSTUDAGUR 10. OKTÓBER 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Björg ÞórdísSigurðardóttir
fæddist í Merki í
Borgarfirði eystra
8. júní 1931. Hún
lést á sjúkrahúsinu
á Egilsstöðum að
morgni fimmtu-
dagsins 2. október
síðastliðins. Hún
var dóttir hjónanna
Sigurðar Ein-
arssonar, f. í Höfn í
Borgarf. 5. júlí
1889, d. 7. desem-
ber 1939 og Unu
Kristínar Árnadóttur, f. á Fljóts-
bakka í Eiðaþinghá 16. júní 1867,
d. 21. apríl 1943. Systkini Þórdís-
ar eru: Einar Sigfús, f. 1889, d.
1988, Lilja María, f. 1924, d. 1992,
Jóna Sigurlaug, f. 1925, d. 1979,
Fjóla Fanney, f. 1927, d. 1927,
Guðsteinn Árni, f. 1927, d. 1927,
Fjóla Oddný, f. 1928, Jón Jóhann-
es, f. 1930, d. 2007, Stefán Árni, f.
1932, Fanney Salgerður, f. 1936,
Jónas, f. 1937, d. 1937, og Guðrún
Steinunn Sigurbjörg, f. 1939.
Þórdís giftist 3. október 1956,
Sigursteini Jóhannssyni, f. 3. sept-
ember 1924, d. 11. október 2000.
veturinn og fluttu að Borg vorið
1961, þar sem Þórdís rak gisti-
heimili í tvö ár. Haustið 1963 flutti
svo fjölskyldan í Merki. Íbúðar-
húsið sem fjölskylda Þórdísar
hafði byggt hafði verið end-
urbyggt frá grunni. Í Merki bjó
hún þar til hún vistaðist á Sjúkra-
húsinu Egilsstöðum 1997, vegna
afleiðinga slyss. Þórdís var skipuð
ljósmóðir Borgarfjarðarhrepps
frá og með 1. janúar 1961. Hún
var svo sett ljósmóðir í hálfu starfi
við heilsugæslustöðina á Egils-
stöðum 12. nóv. 1974, með starfs-
stöð á Borgarfirði. Síðan skipuð
ljósmóðir í fullu starfi við heilsu-
gæslustöðina á Borgarfirði eystra,
Egilsstaðaumdæmi. Þórdís starf-
aði sem tengiliður lækna Heilsu-
gæslustöðvarinnar á Egilsstöðum
ásamt að sjá um afgreiðslu lyfja í
Heilsugæslustöðinni á Borgarfirði
til fjölda ára. Eins leysti hún af í
sumarfríum bæði við Fjórðungs-
sjúkrahúsið í Neskaupstað og
Sjúkrahúsið á Egilsstöðum. Þórdís
var fulltrúi sinnar heimabyggðar í
heilbrigðisnefnd svæðisins, eins
starfaði hún í mörg ár sem fulltrúi
og sem formaður sóknarnefndar.
Útför Þórdísar fer fram frá Eg-
ilsstaðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 12.
Jarðsett verður í Bakkagerð-
iskirkjugarði.
Foreldrar hans voru
Bergrún Árnadóttir,
f. 3. október 1896, d.
25. júní 1972 og Jó-
hann Helgason, f. 30.
desember 1891, d. 10
febrúar 1972. Börn
Þórdísar og Sig-
ursteins eru: Unnar
Heimir, kvæntur Sig-
urborgu Sigurð-
ardóttur; Jón Þór,
kvæntur Svövu Her-
dísi Jónsdóttur; Einar
Sigurður, kvæntur
Sigrúnu Birnu Gríms-
dóttur; Grétar Smári, sambýlis-
kona Gunnhildur Imsland. Ömmu-
börnin eru 16, eitt látið og
langömmubörnin 10.
Þórdís missti foreldra sína ung
og tóku eldri systkinin þá við bús-
forráðum og ólst hún upp með
þeim. Eins dvaldi hún hjá Guðnýju
Árnadóttir móðursystur sinni að
Ljótsstöðum og í vist bæði á Þórs-
höfn og á Akureyri . Þórdís og Sig-
ursteinn bjuggu á Ósi þar til Þór-
dís fór til náms við
Ljósmæðraskóla Íslands haustið
1959. Eftir að hún kom frá námi
haustið 1960, dvöldu þau á Ósi um
Sefur þú litli söngfuglinn minn?
Sár var þín dvöl í búri.
Hljóðnuð er rödd og hlátur þinn,
hvergi ég líf og gleðina finn.
Söngfuglinn minn,
fangi í fangabúri.
Leitar þinn hugur í liðna tíð?
Löng var þín dvöl í búri.
Minnist þú flugs um fjöll og hlíð,
flugið var létt og röddin þýð.
Minningin blíð,
fölnar í fangabúri.
Sígur þér ljúfa, svefninn á brá?
Sár var þín dvöl í búri.
Dreymir þig ennþá um dægrin blá,
dýrðina heims og vorsins þrá?
Það var nú þá.
Frjáls ert úr fangabúri.
(J.O.H. Djurhuus)
Elsku mamma mín nú er þinni
þrautagöngu loksins lokið, og þú ert
laus undan þjáningu og oki síðustu
ára.
Eftir sitja ótal minningar um þig
sem eiga það sammerkt að vera
flestar ljúfar og ánægjulegar.
Minningar um konu sem hlífði sér
hvergi í amstri dagsins og setti ætíð
þarfir annarra ofar sínum eigin.
Minningar um konu sem bar ekki
tilfinningar sínar á torg héldur hélt
áfram af þrautseigju við þau verk-
efni sem henni voru falin.
Minningar um konu sem var Móð-
ir með stórum staf og bar velferð
barna sinna og barnabarna ætíð fyr-
ir brjósti.
Minningar um konu sem hafði
ætíð nægan kjark og þrek til að
styðja við aðra, jafnvel þótt hún
sætti sjálf áföllum.
Lífið hefur ekki alltaf farið um þig
mjúkum höndum, samt stóðstu bein
og sterk – meðan stætt var.
Ég vil nota þessa síðustu stund til
að þakka þér allt sem þú gerðir fyrir
mig í gegnum lífið, og allan þann
styrk og þá hjálp sem þú veittir á erf-
iðum stundum.
Ég bið guð að geyma þig.
Þinn sonur
Jón Þór og fjölskylda.
Elsku mamma mín, þín er sárt
saknað og langar mig að kveðja þig
með þessu fallega ljóði.
Guð þig leiði sérhvert sinn
sólarvegi alla.
Verndarengill varstu minn,
vissir mína galla.
Hvar sem ég um foldu fer
finn ég návist þína.
Aldrei skal úr minni mér,
mamma, ég þér týna.
(Jón Sigfinnsson.)
Þinn sonur
Smári.
Á svipstundu
horfin sjálfri sér
og okkur öllum.
Brosið,
málrómur
augun svo undarlega tóm.
Aðeins særður líkami eftir,
hlekkjaður við lífið.
Svo sárt, svo sárt.
Hvers vegna?
Engin svör.
Til hvers?
Ekki það sem hún vildi.
Óskaði að fá að lifa með reisn
sitt líf á enda.
Hver ræður?
Ekkert svar.
Engin framtíð,
fortíðin að mestu horfin.
Engin nútíð,
ekkert,
Hvers vegna?
Engin svör.
Líða illa á sál og líkama,
geta ekki tjáð sig rétt,
lokaðar dyr,
hvers vegna?
Engin svör.
Þú sem gafst henni stund, hafðu
þökk.
Þú sem annaðist hana, hafðu þökk.
Minning þín er ljós í lífi mínu,
elsku tengdamamma.
Þín
Sigurborg.
Hún amma mín er dáin og fór ég
að hugsa til baka til þess tíma sem
hún var heilbrigð eða áður en hún
lenti í slysinu. Ég man eftir henni
sem glæsilegri konu, alltaf í fínum
fötum sem hún saumaði jafnvel sjálf,
hárið vel tilhaft og oftar en ekki bar
hún fallega skartgripi. Þegar við fór-
um í heimsókn til hennar og afa í
Merki var eins og stórhöfðingjar
væru mættir í heimsókn því borð og
bekkir svignuðu undan kræsingum.
Ég er mjög stolt af því að hafa átt
hana fyrir ömmu og þegar mér er
sagt að ég líkist henni.
Elsku amma, ég kveð þig nú og
vona að þér líði vel þar sem þú ert
núna.
Þín
Ída Björg.
Elsku Dísa amma mín.
Ég man ekki eftir þér nema niðri á
sjúkrahúsi, en þar áttum við mamma
oft góðar stundir með þér. Þá sér-
staklega man ég eftir jólaheimsókn-
unum okkar til þín, þá var alltaf rosa-
lega gaman, þú varst alltaf hress og
reyttir af þér brandarana.
Þú varst mjög veik núna síðasta
mánuðinn og ég er viss um að þér líð-
ur mjög vel núna, komin til afa aftur
og ég veit að hann hugsar vel um þig.
Þegar ég sé tvær stjörnur saman á
himninum næst er ég viss um að það
verðið þið tvö.
Þá horfði Guð á garðinn sinn
hann greindi auðan reit
og sá þitt andlit ofurþreytt
er yfir jörð hann leit.
Þig örmum vafði hann undurblítt
og upp þér lyfti nær
í garði Drottins dýrlegt er
því djásnin bestu hann fær.
Hann vissi hve þín þraut var þung
hve þjáningin var hörð
þú gengir aldrei aftur heil
með okkur hér á jörð.
Hann sá að erfið yrði leið
og engin von um grið.
Með líknarorðum lukti brá
og ljúfan gaf þér frið.
Þótt sárt í huga sakni þín
og syrgi vinur hver
við heim til Guðs er heldur þú
í hjarta fylgjum þér
(Höf. ók.)
Blessuð veri minning þín, elsku
amma.
Aðalheiður Björt.
Nú hefur hún elsku amma mín
loksins fengið friðinn.
Amma mín í Merki var yndisleg
kona sem vildi allt fyrir mann gera.
Með bros á vör og mjúka lykt af filt-
erslausum Camel tók hún opnum
örmum á móti gestum í dyrunum á
Merki og leiddi að svingandi tertu-
hlaðborði. Endilega fáið ykkur
meira, þetta er svo gott í kroppinn,
var hún vön að segja.
Amma sem ég man eftir er Dísa í
Merki á rauða bílnum á fleygiferð í
öðrum gír, amma í eldhúsinu að elda
eitthvað í brúnni sósu eða amma að
hreinsa beðin í garðinum. Amma og
afi í Merki voru mér góð og ég á
margar minningar um þau sem ég
geymi í hjarta mér.
En ég man líka eftir ömmu á
sjúkrahúsinu á Egilsstöðum eftir
slysið. Ég heimsótti hana oft og
stundum náðum við að eiga stund
þar sem hún vissi af mér. Þær minn-
ingar eru mér dýrmætar. En þegar
ljóst var hún myndi ekki ná bata
urðu sporin sífellt þyngri. Eftir að ég
flutti suður var ávallt erfitt að koma
austur og sjá hana liggjandi þarna
hjálparvana. Þessa sjálfstæðu
sterku konu sem hafði helgað líf sitt
að hjálpa öðrum, konu sem aldrei
vildi vera upp á aðra komin. En
svona er lífið og lítið við því að gera.
Aðeins góður guð getur hjálpað okk-
ur að skilja hvers vegna hún amma
mín þurfti að ganga þessa þrautar-
göngu. Ég er feginn að hún þarf ekki
lengur að kveljast og að hún hefur
loks fengið hvíldina sem hún svo
þráði. Ég þakka guði fyrir stundina
sem við áttum saman síðast og ég
veit að hún kveið ekki ferðinni sem
hún átti fyrir höndum.
Elsku amma, Guð blessi minningu
þína og geymi.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Unnar Geir.
Elsku amma mín.
Nú ertu farin frá okkur á betri
stað þar sem afi hefur tekið á móti
þér. Mikið er ég glaður að hafa feng-
ið að eiga svona yndislega ömmu. Þú
og afi tókuð mig til ykkar í fóstur í
rúmlega eitt ár þegar ég var um 9
ára gamall. Þar fékk ég að kynnast
hvernig er að vera í sveit og var þessi
tími alveg ótrúlega skemmtilegur.
Flest sumur eftir var ég hjá ykkur í
Merki. Mér fannst ég alltaf pínu
uppáhalds og gat leitað til ykkar afa
með flest allt. Þú varst mér svo miklu
meira heldur en bara amma og leið-
inlegt finnst mér að öll barnabörnin
hafi ekki fengið að kynnast eins þér
eins og við eldri. Því mér fannst þú
besta amma í heiminum og hann afi
alveg ótrúlegur og veit ég því að nú
er aldeilis gaman hjá ykkur. Hann
afi stóð sig alveg eins og hetja þegar
þú slasaðist og reyndi hann að eyða
öllum þeim tíma sem hann gat hjá
þér. Hann afi kom og náði í þig á end-
anum eins og þú vildir.
Ég elska þig, amma mín, og takk
fyrir allt sem þú gerðir fyrir mig. Þú
ert æðisleg og minning mín um þig
mun lifa endalaust.
Þinn
Sigursteinn (Diddi litli í Merki).
Elsku Dísa, nú kveðjumst við, ég
kveð þig með trega og söknuði.
Ég man þegar ég kom fyrst í
Merki 15-16 ára gömul, þá trúlofuð
Sigga. Þið tókuð mjög vel á móti
mér. Þú, elsku Dísa, reyndist mér
eins og móðir, kenndir mér að steikja
kleinur og baka. Að koma í Merki var
að koma heim.
Ég man þegar þú ákvaðst allt í
einu að sauma á mig buxnadragt.
Umræðan og stundirnar sem við átt-
um þá eru mér mikils virði, eins og
þegar við vorum að koma með
krakkana, þá var kátt í bæ, eins og
var alltaf þegar við komum, og alltaf
fóru krakkarnir með eitthvað með
sér heim sem þú hafðir saumað á
þau.
Ég á ekki til þau orð sem þakka
þér, Dísa mín, fyrir allt sem þú hefur
gert fyrir mig og börnin mín, þó sér-
staklega fyrir hann Didda minn, þú
varst honum svo miklu meira en
amma, og mér varstu miklu meira en
tengdamóðir, og hvað þú varst góð
og þolinmóð við Svövu Hrund og
Stefán Helga, vildir allt fyrir þau
gera. Eins var það þegar þið hjónin
heimsóttu mig í Skagafjörðinn, þeg-
ar þú eina nóttina þegar allir aðrir
voru sofnaðir, steiktir kleinur fyrir
mig, samtalið sem við áttum þá
gleymist aldrei, Dísa mín.
Elsku Dísa, þú lifir áfram í huga
mínum og hjarta. Blessuð sé minn-
ing þín.
Ég minnist þín og sakna
er sólin hærra stígur
og sumarblómin vakna
eg aldrei gleymi þér.
Þú býrð í minni vitund
sem verndari þess hlýja
og vörður alls þess nýja
sem göfgar vorsins sál.
Þann dag, er fyrst við hittumst,
var harpa dagsins slegin,
af hjarta var eg feginn
að eignast þig sem vin.
(Stefán Ágúst Kristjánsson.)
Ég votta aðstandendum mína
dýpstu samúð, þó sérstaklega Sigga
og fjölskyldu, börnunum mínum
þeim Didda, Svövu og Stefáni,
Unnari Heimi og fjölskyldu, Jón Þóri
og fjölskyldu, Grétari Smára og fjöl-
skyldu.
Kærar þakkir til Boggu, tengda-
dóttur Dísu, fyrir alla þá umhyggju
sem hún sýndi Dísu í veikindum
hennar.
Anna Lísa Wíum.
Nú er hún Dísa mín horfin okkur.
Mig langar að þakka fyrir allar góðar
minningar sem ég á frá henni.
Dísa var falleg kona, geislandi, hlý
og góðum kostum búin. Hún var ljós-
móðir að mennt, en var svo mikið
meira, því á löngu árabili var hún
hjálparhella mín í veikindum manns-
ins míns. Það vakti mér öryggistil-
finningu að fá hana hressa í heim-
sókn og þiggja aðstoð hennar. Sem
ljósmóðir tók hún á móti yngsta
barninu mínu. Við Dísa unnum sam-
an í nefndum á Borgarfirði í mörg ár,
svo samskipti okkar voru mikil á
þeim tíma. Dísa lenti í bílslysi fyrir
mörgum árum og dvaldi eftir það að-
allega á Sjúkrahúsinu á Egilsstöð-
um, allt til dauðadags. Þar var ég í
nágrenni við hana um tíma og heim-
sótti hana oft. Það var gott að hitta
hana, oft var hún hlý og glöð. Við gát-
um ekki setið og rabbað saman eins
og í gamla daga en við náðum oft
tengslum án orða. Dísa var mjög hög
í höndum og gerði margt fallegra
muna. Ég þakka Dísu allt það góða
sem hún gerði fyrir mig.
Innilegar samúðarkveðjur til allra
aðstandenda hennar.
Ásta Jónsdóttir.
Mig langar að minnast Dísu minn-
ar í fáeinum orðum.
Þegar ég hóf búskap aðeins 16 ára
gömul, langt frá minni fjölskyldu,
var Dísa lærifaðir minn. Dísa tók á
móti þremur elstu börnunum mín-
um, en hún var ekki bara ljósmóðir,
heldur svo miklu, miklu meira. Þessi
kona sem var svo klár á mörgum
sviðum kenndi mér að sauma, elda,
baka og margt, margt fleira.
Ég gleymi ekki matrósafötunum
sem hún saumaði á krakkana mína
tvö ár í röð, hvílík snilld! Og svo tókst
henni að láta mig halda að ég hefði
hjálpað til við saumaskapinn. Af óbil-
andi krafti kom þessi kona og hjálp-
aði mér í allskyns uppákomum.
Að fara í göngutúr út í Merki var
alltaf hugljúft. Þar áttu þau Diddi
yndislegt heimili, sem bar vott um
hennar handbragð, utan sem innan.
Ekki var vöntun á bakkelsi og öðrum
góðgjörðum á því heimili.
Þegar ég hugsa til baka, þá skil ég
ekki hvernig hún hafði tíma til að
gera allt sem hún gerði.
Fyrir byggðarlag eins og Borgar-
fjörð, var hennar starf ómetanlegt,
og kannski ekki nóg þakkað.
Kona með sterkar hendur og stórt
hjarta! Ég votta nánustu aðstand-
endum mína innilegustu samúð.
Sólbjört.
Þórdís Sigurðardóttir
✝
Okkar ástkæra móðir, tengdamóðir, amma, lang-
amma og langalangamma,
SVEINSÍNA ODDSDÓTTIR,
Vogartungu 23,
áður á Hlíðarvegi 5,
Kópavogi,
varð bráðkvödd á heimili dóttur sinnar í Los
Angeles í Kaliforníu mánudaginn 6. október.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Sigríður Lúthersdóttir, Sveinn Þórðarson,
Jóhann Lúthersson, Magnea Þorfinnsdóttir,
Hilmar Lúthersson, Kolbrún Guðmundsdóttir,
Reynir Lúthersson,
barnabörn, barnabarnabörn
og barnabarnabarnabörn.