Morgunblaðið - 10.10.2008, Blaðsíða 31

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 10. OKTÓBER 2008 31
✝ Svavar FanndalTorfason meist-
ari í rafvélavirkjun
fæddist í Hvítadal í
Saurbæ í Dalasýslu
25. september 1933.
Hann lést á Land-
spítalanum 28. sept-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Sigurður Torfi
Sigurðsson frá Bæ
á Fellsströnd, bóndi
í Hvítadal og Guð-
rún Valfríður Sig-
urðardóttir frá
Stóra-Fjarðarhorni í Stranda-
sýslu, og var hann næst yngstur
sjö barna þeirra. Systkini Svav-
ars voru Sigvaldi, f. 1922, d.
1998, Sigurkarl, f. 1924, d. 1997,
Sigurjón, f. 1926, d. 2000, Guð-
björg, f. 1929, d. 2006, Sigurrós,
f. 1929, d. 2003 og Sighvatur, f.
1936, d. 2004.
Eiginkona Svavars er Sólbjört
Gestsdóttir, f. í Flatey á Breiða-
firði 11.2. 1934. Foreldrar henn-
ar voru Jakobína Helga Jak-
obsdóttir, f. 1902, d. 1987 og
Arilíus Gestur Sólbjartsson út-
vegsbóndi í Hrappsey í Breiða-
firði, f. 1901, d. 1991. Börn Sól-
bjartar eru: 1) Gestur Már, f.
1950, kvæntur El-
ínu Helgu Guð-
mundsdóttur, börn
þeirra eru Sólbjört
Sigríður, Gunnar
Már, Snæbjört og
Bergdís Eyland. 2)
Ingólfur, f. 1956,
kvæntur Sigríði
Guðjónsdóttur,
börn Guðjón Örn,
Sævar Örn og Arn-
ar Örn, 3) Ástmar,
f. 1957, d. 2006,
kvæntist Guðrúnu
Björgu Sigurbjörns-
dóttur, börn Ingólfur, Álfheiður,
f. 1985, d. 1997 og Björn. 4) Jó-
hanna Rósa, f. 1962, gift Jóni Vil-
hjálmssyni, börn Svavar, Erna
Dís og Vilhjálmur.
Dóttir Svavars er Hólmfríður
Fanndal, f. 20.11. 1961, var gift
Guðmundi Stefánssyni, f. 1957, d.
1997, börn þeirra Kristbjörg, f.
1983, Guðmundur Smári, f. 1990
og Ólafur Freyr, f. 1994.
Svavar starfaði alla ævi við
rafvélavirkjun og rak Rafvéla-
verkstæði Svavars Fanndal þar
til hann fór á eftirlaun.
Útför Svavars fer fram frá Ví-
dalínskirkju í Garðabæ í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.
Elsku hjartans pabbi minn.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Guð geymi þig. Þín dóttir,
Hólmfríður.
Kynni mín af Svavari Fanndal hóf-
ust fyrir tuttugu árum síðan er við
Rósa stjúpdóttir hans hófum búskap
okkar. Þegar ég sá hann fyrst kann-
aðist ég strax við ættarsvipinn með
þungum brúnum og þreknu vaxtar-
lagi. Stutt var í glettnina og orðhepp-
inn var hann oft í tilsvörum. Hann
hafði gaman af ljóðum og oft fór
hann með ljóð þjóðskáldanna en
einnig gat hann sjálfur verið hag-
mæltur eins og hann átti ættir til.
Um miðja síðustu öld flutti Svavar
úr heimahögum í Dölunum til höf-
uðborgarsvæðisins eins og svo
margir á þeim tíma. Rætur hans
voru samt alltaf í sveitinni og bar
hann hag dreifbýlisins fyrir brjósti
eins og svo margir af hans kynslóð.
Honum varð enda tíðrætt um stjórn-
mál og fannst mikil afturför þegar
einmenningskjördæmin voru lögð af
enda væru tengsl stjórnmálamanna
við fólkið ekki til staðar lengur.
Svavar kom til Reykjavíkur til að
afla sér menntunar og útskrifaðist
hann sem rafvirki og rafvélavirki frá
Iðnskólanum í Reykjavík og síðar
aflaði hann sér meistararéttinda.
Eftir nám starfaði hann hjá Sam-
vinnuhreyfingunni og vann meðal
annars við að leggja rafmagn í hús í
dreifbýlinu þegar unnið var að raf-
væðingu sveitanna. Hann átti marg-
ar góðar minningar frá þeim árum
og hafði gaman af að segja sögur frá
því tímabili. Síðar stofnaði hann raf-
vélaverkstæði sem hann rak áratug-
um saman við góðan orðstír.
Svavar kynntist Sólbjörtu fyrir
um fjórum áratugum og byggðu þau
sér fallegt heimili í Garðbæ. Þar er
snyrtimennskan til fyrirmyndar og á
sumrin mætti maður Svavari yfir-
leitt úti í garði enda var grasið alltaf
svo vel slegið að það náði því varla
nokkurn tíma að teygja sig meira en
einn cm upp á móti sólu. Barnabörn-
in hændust að Svavari og glettni
hans kætti þau oft. Á jóladag koma
fjölskyldan saman í Garðabænum
þar sem Sólbjört hafði ætíð útbúið
dýrindis mat en Svavar hafði mestar
áhyggjur af því að það væri allt of lít-
ill matur. Þegar allir höfðu tekið vel
til matar síns var svo mikið eftir að
Svavar sá fram á að borða afgangana
næstu vikurnar. Þegar einhver í fjöl-
skyldunni þurfti á aðstoð að halda
við bílaviðgerðir var leitað til Svav-
ars og ætíð brást hann fljótt við og
kippti því sem um var að ræða í lag.
Þegar upp komu bilanir utan hans
sviðs var hann fljótur að hafa sam-
band við kunningja sína á bifreiða-
verkstæðunum í kring og fá þá til að
hjálpa viðkomandi með hraði.
Hin seinni ár var Svavar heima-
kær og vildi vita af okkur öllum í
öruggu skjóli. Það var hlýlegt að
heyra hann hringja og athuga hvort
ekki væri allt í lagi hjá okkur, hann
hafði ekki heyrt í okkur svo lengi eða
veðrið var vont og hann hafði því
áhyggjur af okkur. Nú þegar Svavar
er fallinn frá verður hans sárt sakn-
að en eftir sitja minningar um marg-
ar góðar stundir.
Jón Vilhjálmsson.
Elsku afi minn.
Þegar ég fór upp á spítala og sá
þig liggja þarna svona veikan komu
upp blendnar tilfinningar. Þegar ég
hugsaði um allar stundirnar sem ég
eyddi hjá ykkur ömmu í Garða-
bænum hlýnaði mér um hjartarætur
en um leið varð ég svo sorgmædd að
þær verða ekki fleiri. Það var alltaf
svo gott að koma til ykkar ömmu
enda var það nánast annað heimili
okkar Svavars bróður míns þegar við
vorum lítil.
Margar góðar stundir áttum við
saman og verður mér hugsað til
hversu gaman mér fannst að heim-
sækja þig á verkstæðið þitt á
Skemmuveginum. Þar sveifluðum
við Svavar okkur í köðlunum og var
toppurinn á tilverunni þegar þú
fórst með okkur upp á kaffistofu og
gafst okkur kleinur.
En það er eitt sem við munum
alltaf eiga saman, ég og þú. Það var
þegar amma var búin að elda
hrossakjöt í matinn og ég settist hjá
þér og sagði við þig: „Afi, má ég
borða þetta gula,“ sem ég kallaði fit-
una – kom þá bros á þig og deildum
við saman fitunni.
Það er þó ein minning sem stend-
ur mest upp úr. Það var þegar við
vorum hjá ykkur ein jólin og þú seg-
ir við okkur Svavar að jólagjöfin
okkar sé inni í gróðurhúsi. Við hlup-
um af stað spennt og rákum upp óp
þegar við sáum tvö BMX-hjól þar.
Það sem við vorum ánægð með þessi
hjól og stendur þessi jólagjöf enn
þann dag í dag upp úr.
Ég vildi að ég hefði sagt þér að þó
að þú sért fósturafi minn hef ég aldr-
ei litið á þig öðrum augum en sem
alvöruafa minn og leyfi ég mér að
tala fyrir hönd okkar allra frænd-
systkinanna að þú hefur alltaf látið
okkur líða eins og við værum þín eig-
in.
Ég vil þakka þér fyrir allar ynd-
islegu stundirnar sem við höfum átt
saman og góðar minningar sem ég
mun geyma að eilífu. Ég kveð þig,
elsku afi minn, með söknuð í hjarta.
Þín
Erna Dís.
Kæri afi.
Ég sakna þín mikið og mun alltaf
gera. Ég er alltaf að hugsa um þegar
ég kom í heimsóknir til ykkar ömmu
í Garðabæinn og líka þegar þú varst
með verkstæðið á Smiðjuvegi. Ég
man eftir því þegar ég sagði stund-
um: „Vá, hvað þetta er flott,“ eða
annað sem var líkt því.
Núna mun þig vanta í jólaboðið
sem þið amma hafið alltaf haldið á
jóladag, en ég vona að amma muni
halda þeim áfram. Ég man líka eftir
hetjusögunum þínum, t.d. þegar þú
varst að segja mér og Sævari hve
góður þú varst alltaf í fótbolta í
sveitinni í gamla daga, og vannst alla
leiki. Í sumar þegar ég kom hjólandi
til ykkar ömmu, þegar Ólympíuleik-
arnir í Peking voru, þá var alveg
skelfilegt að sjá hve veikur þú varst,
mjög, mjög veikur, en mér datt samt
ekki krabbamein í hug.
Það var gott að ég kom og ætlaði
að horfa á Ríkið með ömmu einn
föstudaginn og þá varst þú heima og
í fríi frá spítalanum. Þetta var í síð-
asta skipti sem ég hitti þig. Eins og
þú veist þá mun ég alltaf sakna þín,
en ég veit að þú ert kominn á betri
stað í himnaríki. Skilaðu þúsund
kveðjum til Ástmars og Álfheiðar.
Blessuð sé minning þín og hvíldu
alltaf í friði.
Arnar Örn Ingólfsson.
Svavar Fanndal
Torfason
Þegar ég hugsa um þig rifj-
ast upp gamlar minningar
sem ég gleymi aldrei, eins og
allar hetjusögurnar úr fót-
boltanum og hversu töff er
að vera snoðaður. Ég gleymi
aldrei þegar maður fór í
heimsókn til þín þá rigndi yf-
ir mann bröndurunum. Það
var alltaf gaman að tala við
þig um pólitík því þú varst
aldrei neitt fyrir íhaldið, þér
þótti það vitleysa.
Sævar.
HINSTA KVEÐJA
✝ Marta GunnlaugGuðmundsdóttir
fæddist á Bæ á Sel-
strönd 6. júlí 1917.
Hún lést á hjúkr-
unarheimilinu Víð-
inesi laugardaginn
4. október síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru Vigdís Sig-
ríður
Guðmundsdóttir og
Guðmundur Magn-
ússon frá Hólmavík.
Marta átti átta
systkini og fjögur lifa systur sína.
Marta giftist 1. febrúar 1935
Haraldi Hafsteini Guðjónssyni frá
Hólmavík, f. 11. mars 1913, d. 27.
febrúar 1999. Marta og Haraldur
eignuðust 12 börn en misstu tvö
ung, dreng og stúlku. Tíu eru á lífi.
Þau eru, í aldursröð: 1) Lára, var
gift Baldri Magnússyni, d. 1967,
þau áttu fimm börn, en fyrir átti
Lára einn son. M. II Sigurður E.
Sigurðsson, þau eiga einn son, fyrir
átti Sigurður þrjá syni. 2) Hilmar,
kvæntur Helgu Jónsdóttur, þau
eiga þrjú börn. 3) Ragnar Ingi,
kvæntur Rósu Sveinsdóttur, d.
2007, þau áttu fjögur
börn. 4) Guðjón,
kvæntur Nínu Leifs-
dóttur Schjetne, þau
eiga fimm börn. 5) Kol-
finna Snæbjörg, hún á
fimm syni. 6) Frið-
þjófur, kvæntur Sigríði
Hauksdóttur, d. 1989,
þau áttu fimm börn. M.
II Sigríður Ármanns-
dóttir, hún á þrjú börn
af fyrra hjónabandi. 7)
Guðmundur Birgir,
kvæntur Margréti Jó-
hannsdóttur, þau eiga tvö börn. 8)
Garðar, kvæntur Sólveigu Ástvalds-
dóttur, þau eiga þrjú börn, fyrir átti
Sólveig eina dóttur.
9) Helga, var gift Engelhart
Björnssyni. Hún á þrjár dætur. 10)
Jón Sveinbjörn, kvæntur Sigrúnu
Kröyer, þau eiga eina dóttur, fyrir
átti Jón eina dóttur. Lang-
ömmubörn Mörtu eru 77 og langa-
langömmubörn eru 14.
Útför Mörtu fer fram frá Bústaða-
kirkju í dag og hefst athöfnin klukk-
an 15.
Jarðsett verður í Lágafells-
kirkjugarði.
Elsku mamma, takk fyrir allt sem
þú gerðir fyrir mig og fyrir allar sam-
verustundirnar okkar. Eins og þú
hefðir sjálf orðað það: Þetta var salla-
fínt!
Þín dóttir
Helga.
Elsku amma, við munum alla tíð
minnast þín sem yndislegrar mann-
eskju og duglegrar kjarnakonu sem
við lítum upp til og dáumst að. Þú
varst einstök á allan hátt.
Við vitum að afi tekur vel á móti
þér.
Berglind, Jóhanna og Eva.
Mig langar með fáum orðum að
minnast ömmu minnar, Mörtu Gunn-
laugar Guðmundsdóttur, sem lést 4.
október sl. södd lífdaga. Þegar ég læt
hugann reika um liðna tíma þá kemur
fyrst upp í hugann vorið sem ég var
með ömmu og afa í Kaldbaksvík, á
grásleppuvertíð. Þetta var ljúfur og
góður tími. Við vorum þarna þrjú,
fjarri öllu og öllum, og þá kynntist ég
afa og ömmu vel.
Amma var hörkudugleg kona sem
gekk í öll verk. Ég man aldrei eftir
ömmu öðruvísi en að vera að gera
eitthvað, ef ekki að elda mat eða baka
þá eitthvað annað að snudda. Ég
undraðist oft kraftinn í henni þegar
við vorum fyrir norðan. Amma sá um
allt, fór upp í vatn og veiddi í matinn,
eldaði og vaskaði upp og ekki var við
það komandi að það mætti hjálpa
henni við það. Þegar inniverkunum
var lokið sigtaði hún hrognin, hreins-
aði úr netunum og jafnvel þegar við
afi komum að landi þá mætti hún og
landaði aflanum með okkur. Já, hún
amma mín var hörkukona.
Það reyndi á hana í lífinu, sorgin
knúði dyra en uppskera hennar í
þessu lífi og gleðiefnin sem því fylgdu
voru líka mörg. Afi og amma eign-
uðust 12 börn og komust 10 þeirra á
legg. Allt er þetta mannkostafólk,
sem erft hefur dugnað hennar og
vinnusemi.
Ég bið þess að birta minninganna
megi milda söknuð og trega ásamt
þeirri trú sem flytur okkur þau boð að
sólin björt upp rennur á bak við
dimma dauðans nótt.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Elsku amma, minning þín mun lifa í
hjörtum okkar.
Halldóra Baldursdóttir.
Marta Gunnlaug
Guðmundsdóttir
Elsku pabbi minn,
núna er ég að kveðja
þig í síðasta sinn.
Það er erfitt að hugsa um liðinn
tíma en minningar koma svo fljótt
og hratt að það er erfitt að festa
þær á blað. Ég man svo vel þegar
við Inga komum í heimsókn til þín
þegar þú bjóst á Kaplaskjólsveg-
inum hjá ömmu og þú áttir bjölluna
þína. Hún var svört sem nóttin
bæði að utan sem innan og okkur
þótti hún rosa flott. Þar til það kom
sumar, en þá varð flotti bíllinn þinn
að mesta bakaraofni í heimi. Og
það var alltaf svo gaman að heim-
sækja þig í símstöðina, þar leyfðir
Sigurjón Ingimarsson
✝ Sigurjón Ingi-marsson sím-
smíðameistari
fæddist í Reykjavík
15. desember 1941.
Hann lést á Land-
spítalanum við
Hringbraut fimmtu-
daginn 25. sept-
ember síðastliðinn
og var jarðsunginn
frá Fossvogskirkju
7. október.
þú okkur að skoða
allt og allir voru svo
góðir við okkur, ég
mun alltaf búa að
þessum minningum
frá barnæsku.
Ég var ekki mikið
hjá þér þegar ég varð
eldri en kom samt til
þín þegar þú fluttir
norður á Skaga-
strönd og Blönduós
og á Hvammstanga
til að þassa Guðjón,
Sirrý og Lillý. Svo
slitnaði svolítið upp
úr sambandi okkar en við höfum
reynt að koma meira sambandi á
eftir að ég varð fullorðin. Eins og
þegar þú bauðst okkur öllum
systkinunum, mökum og börnum í
sumarbústað við Apavatn. Þar var
margt gert sér til gamans, eins og
fela páskaegg í rjóðrinu hjá sum-
arbústaðnum eða þegar þú fékkst
alla til að vekja Sölva á afmæl-
isdaginn hans þarna á Apavatni.
Honum til happs var að hann var
ekki hjartveikur, því hávaðinn og
lætin voru þvílík og þú skemmtir
þér svo vel.
Ég veit að líf þitt hefur ekki ver-
ið neinn dans á rósum, en við höf-
um alltaf getað hlegið og haft gam-
an. Ég er svo ánægð að þú skyldir
vera hjá mér um síðustu jól, ég veit
að þú varst að reyna að minnka
söknuð minn eftir mömmu. Ég met
svo mikils að þú hafir reynt að gera
það fyrir mig, Sigurjón Inga og
Kristínu Lilju. Veikindi þín voru
ekki löng, því núna 2. ágúst varst
þú svo slæmur í baki að það var
farið með þig á sjúkrahús. Ekki
grunaði okkur að þú værir orðinn
svona veikur eins og kom í ljós,
krabbamein, það var sem við hefð-
um verið lostin af eldingu svo hissa
urðum við öll. Barátta þín var hörð
og snögg og þetta tók í allt bara 54
daga. Núna kveð ég þig í síðasta
sinn, elsku pabbi minn, með þessu
ljóði:
En komin eru leiðarlok
og lífsins kerti brunnið
og þín er liðin æviönn
á enda skeiðið runnið.
Í hugann kemur minning mörg,
og myndir horfinna daga,
frá liðnum stundum læðist fram
mörg ljúf og falleg saga.
(Höf. ók.)
Þín dóttir
Katrín (Kata).