Morgunblaðið - 19.10.2008, Blaðsíða 14

14 Viðtal
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 19. OKTÓBER 2008
Á vefsíðu Farmers Market má
finna upplýsingar um íslensku
ullina, en íslenska sauðkindin
kom með landnámsmönnum til Ís-
lands fyrir rúmlega 1.100 árum og
hefur ekki blandast sem neinu nemur
öðrum sauðfjárkynjum:
„Því hefur íslenska sauðkindin haft
góðan tíma til að þróa náttúrulega vörn
gegn óblíðum náttúruöflum og óútreikn-
anlegri veðráttu landsins. Sérkenni ís-
lenskrar ullar eru þau að hún skiptist í
tvær hárgerðir, tog og þel, ásamt fjöl-
breyttum náttúrulegum litum. Togið er
langt, fremur gróft, oft gljáandi og
vatnsfráhrindandi. Þelið er stutt, fínt,
mjúkt og einangrandi. Vegna þessara eig-
inleika hefur ullin nokkra sérstöðu miðað
við erlenda ull.
Íslenska ullin er því sérstaklega ákjós-
anlegt, náttúrulegt hráefni í hlýjar, léttar
og vatnsfráhrindandi flíkur sem henta
hvort heldur
sem er í úti-
vist eða
borgarlíf.“
Og með fylgja
þvottaleiðbeiningar:
„Þvoið flíkina ein-
ungis í höndum í yl-
volgu vatni (30°C).
Nuddið flíkina
hvorki né vindið
heldur kreistið úr
henni vatnið. Að
lokum má setja
flíkina í þeytivindu
í u.þ.b. ½ mínútu.
Leggið flíkina til
þerris og sléttið hana í
viðeigandi mál. Athugið
að oft er nóg að viðra ull-
arflík vel í stað þess að
þvo hana.“
ári síðar þannig að hún þurfti að sjá systur
sinni og móður farborða. Þær lentu í sprengju-
árásum og matur og lyf voru af skornum
skammti. Slík skilyrði eru sem betur fer fram-
andi Íslendingum. Hér þarf enginn að búa við
hungur, ólæsi eða skort á lyfjum. Kannski eru
á því örfáar undantekningar og við verðum að
vera vakandi fyrir þeim – fólk má ekki detta í
gegnum öryggisnetið.“
Hún þagnar. Ljósmyndarinn bíður þol-
inmóður.
„Þetta hafði bara safnast upp! Ég varð að
vekja máls á þessu!“
Fellur ekki rokið
Svo hefst myndtakan á ný.
– Þú talaðir heldur ekki tungumálið þegar þú
komst hingað í kuldann á norðurhjaranum.
„Því er nú ekki saman að jafna, íbúðirnar eru
kyntar og mér er sama um kuldann. En mér
fellur hinsvegar ekki rokið.“
– Er rokið svona mikið?
„Jafnvel Sámur tekur eftir því!“
svarar Dorrit undrandi.
– Er ekki bara rok á Bessastöð-
Eftir Pétur Blöndal |pebl@mbl.is
Ljósmyndir Kristinn Ingvarsson | kring@mbl.is
H
efurðu talað við forsetaskrif-
stofuna?“ er spurningin sem
mætir mér frá Dorrit Moussa-
ieff á Bessastöðum. Ég hristi
höfuðið en hún tekur það ekki
gilt.
„Blessaður, taktu ekkert mark á þeim. Þú
mátt spyrja mig að hverju sem er,“ segir hún
brosandi. Þannig er Dorrit. Ekki fer á milli
mála að hún fer sínar eigin leiðir og margir sem
þekkja til þeirra hjóna, hennar og Ólafs Ragn-
ars Grímssonar, hafa gaman af kerskninni á
milli þeirra.
Nokkrum mínútum síðar situr hún fyrir með
hundinum Sámi á grasflötinni við Bessastaði,
kjassar hann og ærslast með honum. Hún
klæðist einni af sínum mörgu lopapeysum eins
og hún gerir við mörg tækifæri. Þegar þau
koma inn aftur fær hún ekki orða bundist – og
ljósmyndarinn verður að bíða.
„Ég veit að fólk hefur áhyggjur af starfi sínu
og er órólegt, atburðarásin undanfarna daga
hefur verið mörgum áfall en við þurfum að
sækja styrkinn innra með okkur. Við eigum að
þakka guði á hverjum degi fyrir það sem við
höfum. Við munum sýna heiminum hversu
fljótt við náum okkur á strik, það verður ekki
auðvelt, en uppbyggingarstarfið þarf að hefj-
ast. Einn lykillinn að því er ferðamennska. All-
ir ferðamenn sem koma til landsins þurfa að
segja: „Vá! Maturinn er dásamlegur, loftið
hreint, fólkið frábært, séð var um allar okkar
þarfir, ef við veiktumst fengum við lækn-
isaðstoð, ef við villtumst var okkur sagt til veg-
ar, símtölum var svarað – og við keyptum fal-
lega lopapeysu!“
Hún þagnar stutta stund.
„Þegar mamma var 15 ára rétt fyrir seinna
stríð varð hún að flýja Austurríki og tók skíðin
með sér til Sviss til þess að það liti út fyrir að
hún væri að fara í skíðaferð. Hún ferðaðist ein
til móðurbróður síns, því ekki mátti líta út fyrir
að öll fjölskyldan væri að flýja. Síðan fylgdu
foreldrar hennar á eftir og skildu allar eigur
sínar eftir, þau höfðu búið í Vín og voru vel efn-
uð. Fjölskyldan fékk ekki dvalarleyfi í Sviss og
fór þá til Ísraels. Þar var engin loftræsting og
40 stiga hiti, sem jafnvel ég þoli ekki, og er ég
þó fædd þar. Landið var hálfgerð eyðimörk,
malaría útbreidd og svo talaði móðir mín
ekki orð í tungumálinu. Pabbi hennar lést
um?
„Kannski, ég hef sagt við Ólaf Ragnar að ég
vilji gjarnan búa á öðrum stað á höfuðborg-
arsvæðinu.“
– Ertu viss um að hann hafi tekið eftir því,
var hann ekki að byrja nýtt kjörtímabil?
„Hann tók eftir því,“ svarar Dorrit og kímir.
Svo lýkur myndatökunni og Dorrit gefst loks
svigrúm til að setjast. „Og pönnukökur!“ segir
hún hlýlega við Kristínu Ólafsdóttur ráðskonu
sem færir okkur kaffið í bókastofuna. „Endi-
lega fleiri pönnukökur! Mjög vel steiktar, pínu-
lítið af sítrónu, pínulítið af appelsínu …“
„… og marmelaði,“ botnar Kristín.
– Hvernig líður Ólafi Ragnari?
„Honum líður mjög vel,“ svarar Dorrit.
„Hann vinnur of mikið og svo hefur hann vanið
sig á að borða fullmikið af pönnukökum sem
eru íslenskar og ljúffengar,“ bætir hún við og
hlær. „Hann fékk úrskurð um það fyrir nokkru
að hann þyrfti að fara í hjartaþræðingu. Það
gerðist áður en hrun varð á fjármálamark-
aðnum og kom því ekkert við. En þetta var
ósköp hefðbundin aðgerð, eins og kom fram í
fjölmiðlum. Hann er heilsuhraustur og í mjög
góðu formi.“
Bæði á gömlum bíl
Það vekur athygli blaðamanns að Dorrit tal-
ar íslensku ansi vel og grípur gjarnan til ís-
lenskunnar í samræðum. Þegar ljósmyndarinn
kveður gengur hún úr skugga um að honum sé
fylgt til dyra. „Annars tekurðu vitið með þér úr
húsinu!“
En hennar helsta eftirsjá er að hún tali ís-
lenskuna ekki nógu vel. „Ég hef bara ekki haft
tíma til að ná betri tökum á henni, þegar ég er
hér á Íslandi, þá er ég á kafi í verkefnum og í
London er ég í vinnu. Ég er alls ekki ánægð
með hversu langan tíma íslenskunámið tekur.“
– En þetta er erfitt tungumál! Þú færð ein-
mitt hrós fyrir að vera óhrædd við að tala ís-
lensku og það opinberlega.
„Hvernig getur nokkur sleppt því að læra ís-
lensku sem flytur hingað,“ spyr Dorrit blátt
áfram. „Maður verður að skilja hvað fólk segir
til þess að taka þátt í samræðunum.“
– Ummæli þín féllu vel í kramið hjá þjóðinni:
„Stórasta land í heimi!“
„Þetta voru mjög slæm mismæli. En við
verðum að sýna heiminum hversu stórt Ísland
er. Nú er tækifærið! Höldum samt jarðteng-
ingu og setjum ekki öll eggin í eina körfu. Þetta
er svo ríkt land, af auðlindum og hæfileikum –
Dorrit
Við hátíðleg tækifæri klæðist Dorrit Moussaieff flík sem aldrei fer úr tísku,
íslenskri lopapeysu. Og í viðtali sem átti aðeins að vera um lopapeysur fer
hún um víðan völl og talar um kreppu, þjóðarkarakter og pönnukökur
Dorrit Kristín Ólafsdóttir prjónaði peysuna.
Sámur
Dorrit með hundinum
Sámi og í lopapeysu sem
hún fékk að gjöf úr ís-
lenskri sveit.
TOG OG ÞEL
ÍSLENSKA ULLIN