Skinfaxi - 01.07.1926, Blaðsíða 13

SKINFAXI
61 '
Jitrikar myndir af því, sem vildi hann sagt hafa. Hann
áfrýjaði málunum til hinna draumgjörnu og spyrjandi,
til þeirra, sem lesið geta milli línanna. Nú læddi hann
inn í hug manna hinni sömu leiðslu, hinni sömu skelf-
ingu, sem sjálfur hafði hann fundið til, er liann vissi
sig á valdi þess ókunna; en um krókaleiðir var farið
ogfrekar vann hann með liljómrænum innblæstri máls-
ins en skynsamlegum fortölum og rökræðum. Versa-
mál Iians minti á Edgar Allan Poe: Ekki kliðmikið,
en straumþungt og hógvært, sem vögguljóð væri. Menn-
segja, að hið óbundna ljóð Rode eigi ætt sína að telja til
J. P. Jakobsens. Má það og vel vera. En frumleiki er
þó nægur, og eigi eru tilfinningar og draumar hins
unga skálds þjófstolið fé.
í skotgröfunum og á blóðvellinum sætti hin enska
götu- og gáskavísa: „It’s a long way“, þeim undarlegu
örlögum að breytast í þunglyndan alvöruóð, án þess
þó að haggað væri staf í ljóðlinu, tón i laginu. Her-
mennirnir gátu frekar horfið á laun með tilfinningar
sínar, heimþrá sina og liugarangur inn í sál þessa létt-
úðga lags, en nolckurs sálmavers.
t „Skyggekunstnerens MeIodi“ mætir hláleg alvara
grátandi gáska á þennan sama hátt, og stefjamálið fell-
ur þétt og með mjúkum linum um efnið, sem klæði
falla að ungum og fögrum konulíkama. Vorástin milli
tveggja unglinga verður honum munntöm; — vorástin,
sem kann huldumál lilýrra, tryggra liandtaka og langra,
þögulla og duldra stunda, þegar augun mætast á laun,
Og þetta lirifsa hin næmu augu skáldsins upp úr flaumi
og götuharki stórbæjarins. Honum fæðast liughrif, er
hann mætir örlögum, veikum og vanburða, um stundar-
sakir á matsöluhúsi í Lundúnaborg. — Minningarnar
verða stórveldi í sál hans. Tárin ætla að brjótast fram:
De svundne Aar, de svundne Aar,
selvom de ilvke er mange,
man bliver stundom saa bange.