Skinfaxi - 01.04.1939, Blaðsíða 42

12
SKFNFAXI
en undirstaða l>ess væri áliuginn, eins og áður er sagt.
Oft er það, sem menn ná ekki settu takniarki þólt
viijinn sé góður, og þcir, sem djarfastar Jiafa fyrirætl-
anirnar, verða líka oftast fyrir flestum vonbrigðunum.
Enda verða þeir, sem liáar kröfur g'era, jafnan að vera
við því búnir, að slá þurfi af þeim.
Ekki er mér kunnugt um, að live miklu leyti Blöndal
liefir talið árangurinn af viðleitni sinni samsvara til-
gangi sínum og' takmarki. En allir skólamenn vita, að
ckki verða öll frækorn að blómi, og að jarðvegurinn er
sumstaðar lítl ræktanlegur. En hafi Blöndal ekki náð
fullnægjandi árangri af starfi sínu, hvernig skyldi þá
vera árangurinn af starfi flestra annarra kennara? —
Hins vegar get eg vel hugsað, að liann hefði viljað kom-
ast enn lengra, því að það er einkenni allra þeirra, sem
meslan hafa áhugann og ötulast beita kröftunum.
Hann kenndi mest i fyrirlestrum. Að vísu höfðum
við, nemendur lians, l>ækur við að styðjast í flestum
námsgreinum lians, en oft voru þær lagðar til hliðar í
líennslustundunum og námsefnið rætt á víðara og frjáls-
ara grundvelli en í bókunum. Hann var mælskumaður
og rakti efnið með orðgnótt og fjöri. Stundum beitti
hann kímni og hafði spaugsyrði á reiðum höndum;
stundum talaði hann af djúpri alvöru. Oft logaði hinn
Iieilagi eldur fegurstu hugsjóna i orðum lians, og oft
sló hann á streng hinna viðkvæmustu tilfinninga. Orð
hans voru alltaf sannfærandi, kennslustundir hans
undantekningarlaust skemmtilegar, mai-gar áhrifarik-
ar og sumar ógleymanlegar. Það bar oft við, að við sát-
um og hlustuðum hrifin og agndofa. í slíkum stundum
fannst okkur hugurinn opnast fyrir nýjum skilningi;
það var eins og ósýnilegir hlekkir lamandi hleypidóma
röknuðu af sál okkar og við eygðum framundan feg-
urra og frjálsara líf, en okkur hafði dreymt um áður.
I slíkum stundum urðu til nýjar fyrirætlanir og nýjar
vopir.