Skinfaxi - 01.04.1939, Blaðsíða 25

SKINFAXI
25
ekki getur taniið sér meinlausar og mannbætandi
skemmtanir, er dauðadæmd. Það er aðeins eilt ráð, sem
dugar, og það er siðabót.
Ég trúi á táp og þrek þjóðar minnar og ég lilakka til
að lieyra um afrek ungmennafélaganna á þessu sviði
næstu árin. Ég veit, að þau eiga svo mikið af góðum
vilja til umbóta í þessum efnum.
Ungmennafélagar telja það skyldu sína að færa
skemmtanalífið i það liorf, .að það sé menntandi og
mannbætandi og þjóðin þurfi ekki að skammast sin
fyrir gleði sína.
Þessi starfsemi liefir tvær hliðar. Onnur er starfið
innbyrðis, kröfurnar til sjálfs sín og uppfylling jjeirra.
Með öruggu bindindi vilja ungmennafélagar temja sér
að taka engum sáttum við böl bræðra sinna. Það er
íika i samræmi við hið forna heilræði, að rétta Djöflin-
um aldrei litlafingur. Það er líka nauðsynlegt þeim,
sem vill vinna fyrir áhugamál, að hafa hreinan skjöld
sjálfur, ])vi að andstæðingarnir leita liöggstaðar á per-
sónu hans. Persónulegar ávirðingar mannsins skaða
áhugamál lians. Það er staðreynd. Auk ])ess er það
dæmið og dagfarið, sem yfirleitt er áhrifamest i bind-
indisstarfsemi. Hið talaða orð getur vakið hugsun og
verið lil hvatningar, en það er aðeins hið drýgða dæmi,
sem brýtur vaíd drykkjutízkunnar. Og fyrsta skilvrði
lil að sigra er að vera beill og stefnu sinni trúr.
Hin hlið bindindisstarfseminnar snýr úf á við. Hún
kemur fram i kröfum til annarra. Ungmennafélagar
vilja setja mönnum tvo kosli. Að semja sig að liáttum
sjðaðra manna, þegar þeir koma á almenna skemmti-
síaði, eða koma þangað alls ekki. Þessari kröfu vilja
þeir vinna fylgi. Þeir vilja gera ])að ríkjandi skoðun,
að enginn liafi rétt til að skennnta sér á þann bátt, að
aðrir hafi tjón af. Þegar sú skoðun er orðin rikjandi,
þá geta börnin horft á gleði systkina sinna, án þess að
verða verri ntenn af.