Skinfaxi - 01.04.1939, Blaðsíða 27

SKTNFAXI
27
við séum líka margir, sem trúum, að mikil bót yrði að
bannlögum, sem nógu mikill meiri hluti þjóðariiinar
siæði að. Slik lög væru vel framkvæmanleg ef fólkið
gerði sér ljóst, hvílík slysahætta stafar af allri meðferð
áfengis. En sú barátta, sem fram færi í sambandi við
alkvæðagreiðslu um bannmálið, hlyti að vekja umræð-
ur og hugsun, og umhugsun er alltaf hinum góða mál-
stað til liðs. Og ungmennafélagar þrá áiök og baráttu
um þessi mál.
Stundum beyrast raddir um það, að ungmennafélög-
in missi mikils i við það, að vera bindindisfélagsskapur.
Þá er vitnað í „ýmsa góða krafta“, sem séu fúsir að
vinna fyrir „menningarmál“, en vilji ekki játast undir
„skilyrðislaust bindindi“. Það er nokkuð til í þessu. En
nú ætla eg, máli mínu til stuðnings, að vitna i gamla
sögu. Það var i Flóabardaga. Menn Þórðar Kakala voru
að leggja frá orustunni á flótta. Svarthöfði Dufgusson
var orðinn sár og móður, og lagði að skipi Hrafns Odds-
sonar mágs síns og bað liann yfirgefa bardagann með
sér. Hrafn spurði, bvað hann vissi til Þórðar. Svart-
liöfði vissi ekkerl um hann. Þá svarar Hrafn: „Far ])á
sem þig lystir, en liér er nú Ottarr snoþpidangur, bróð-
urbani þinn.“
Ungmennafélagar! Hrafn Oddsson var sönn hetja,
sem fylgdi málum sínum af heilum hug og miklum
drengskap. Hann skal vera okkar fyrirmynd. Þegar
okkur er boðið skiprúm hjá Svartliöfða, til að leggja
frá baráttunni við áfengið, skulum við rólegir svara:
Far sem þig lystir, en hér er nú Óttarr snoppulangur
bróðurbani þinn. Óttarr snoppulangur er vínguðinn, og
hann er bróðurbani svo margra. Við skulum minna á
það, og láta svo hvern gera það, sem drengskapur hans
er til. En sjálfir skulum við halda áfram baráttunni.
Við kjósum okkur erfitt hlutverk, sem er þjóðarnauð-
syn. Á því sigrum við.