Skinfaxi - 01.04.1939, Blaðsíða 43

SKINFAXI
43
Blöndal koni víða við í samkandi við kennslu sína.
Flest þau málefni, sem efst voru á baugi og almennt er
hugsað um, tók hann til meðferðar á einhvern hátt.
Hann liafði ákveðnar slcoðanir og jafnan var hann
sjálfum sér samkvæmur í viðhorfum sínum til mál-
efnanna, liver sem þau voru. — Eitt þeirra grundvallar-
atriða, sem hann miðaði við, var það, að vera frekar
en að sýnast, og hann gerði sér mikið far um að skýra
gildi þess fyrir okkur nemöndum sínum. Að vera sann-
ur, heill og hreinskilinn voru því skapgerðarkostir,
sem hann mat mjög mikils. Hann talaði máli fegurð-
arinnar og taldi fegurðartilfinninguna einn mikilsverð-
asta eðliskost mannssálarinnar. Sjálfur hafði liann mjög
þroskaða fegurðartilfinningu. Fegurð náttúrunnar, og
sú fegurð, sem hirtist í list málarans eða myndhöggv-
arans og ljóði skáldsins, hreif liann auðveldlega.
Hann talaði máli skyldurækninnar, atorkunnar og ráð-
vendninnar, og ofl benti hann okkur á yfirburði frjáls-
lyndis og víðsýnis i öllum greinum. Hann var trúmað-
ur og leit svo á, að orsök, upphaf og grundvöllur alls
þess, sem hann kallaði „hið dásamlega sköpunarverk“,
væri kærleiksríkt afl alverunnar, sem liefði sérstakan
lilgang með öllum hlutum, og lokatakmark alls lifs
væri þroskunarstig fullkomnunarinnar. Hann henti okk-
ur á samræmi allrar hinnar lifandi náttúru, sein eina
aðalorsök þessarar lífsskoðunar, og harðist móti þeirri
tilgangsleysistilfinningu, sem mörgum, ekki sízt ungum
inönnum, hættir til að falla fvrir.
IV.
Eg var á æskualdri, þegar fundmn okkar Blöndals
har saman i fyrsta sinn. Hað var siðasta haustið, sem
hann var kennari við alþýðuskólann á Eiðmn. Eg kom
þangað til nárns ásamt rösklega 40 öðrum unglingum
víðsvegar að. Við vorum flest nálægt tvítugsaldrinum,
og þó að við værum ekki kornung, vorum við flest fá-