Skinfaxi - 01.11.1940, Blaðsíða 7

SKINFAXI
87
framkomu vora og lífsstefnu við það, að heimta aftur
til fulls það, sem glatazt liefir af frelsi voru og sjálf-
siæði. Yér megum ekki svo mikið sem liugsa til þess,
að koma úr eldraun þeirri, sem nú erum vér í, minna
en sjálfstætt riki og engu erlendu valdi háð né tengt.
Stjórn Brelaveldis hefir lieitið oss því, að láta her
sinn liverfa liéðan til fulls, jafnskjótt og lokið er styrj-
öldinni. Heit þetta her oss að taka fullgilt og efalaust,
sleppa aldrei sjónar af því og ganga ríkt eftir refja-
lausum efndum þess. Jafnframt verðum vér að gæta
þess fullkomlega, l)æði sem einstakir íslendingar og
sem þjóðarheild, að liafa enga þá veilu í framkomu
vorri, er torveldað geti frelsisheimt vora, né léð erlend-
um frelsisskerðöndum fangs eða höggstaðar á oss, livort
sem hrezkir ern eða annarra þjóða. Vér megum aldrei,
einstakir né allir saman, selja sæmd vora og þjóðar-
metnað neinu verði, hvorki fé, vingan, veizlukosti,
skemmtun né öðrum gæðum. Svo mælti einn sigui'veg-
ari fornaldar, að auðsigruð væri hver horg, þar sem
asni klyfjaður gulli kæmist inn um borgarhliðið. Víst
lciðir hrezka heimsveldið ldyfjaasna með her sínum
ekki klyfjaðan gulli að visu, en pundsnótum og papp-
irskrónum. Svo er að sjá á ýmsu, að sumir kaupahéðn-
ar lands vors líti fullt svo fast á gjaldmiðilsblöð þessi
sem á íslenzkan þjóðarmetnað. 1 því liggur ósmá hætta,
sem gefa her fullan gaum.
Mjög ríður á, að öll framkoma vor í garð hins óvel-
komna erlenda setuliðs sé á þá lund, að sæmd vorri og
metnaði megi verða með því sem hezt borgið. Vér eig-
um að koma prúðmannlega fram og djarfmannlega,
en af kulda og algerðu afskiptaleysi í garð hers og her-
manna. Oss her að líta á hermennina — alla sem einn
og einn sem alla — sem eina heild: innrásarher i landi
voru. Vér getum, því miður, ekki lekið tillit til þeirra
sem mannlegra einstaklinga, svo sem íslenzku eðli er
eiginlegt, né litiö á persónulegar þrautir þeirra. Hver