Skinfaxi - 01.11.1940, Blaðsíða 29

SKINFAXI
109
kannske eins og spor í sandinn, sem hverfur viö næsta öldu-
fa.ll, fyrir sjónum einhverra, en fyrir mér og þér eru þær
eins og- skrifag blaS, sem alltaf er hægt aö lesa, meöan
því er ekki hent í ruslakörfuna.
Manstu lítinn svein, óráSinn, hikandi, ósjálfstæSan, er
hann kemur í fyrsta sinn og litast um þyrstum, forvitnum
unglingsaugum, kannske líkastur því, i byrjun, aö vera
staönaöur, bergnummn, heillaöur, — eitthvaö af þéssu
þrennu, eöa kannske sitt lítiö af hverju — hver veit?
Manstu vaknandi athygli hans, hvernig hún vex og
jmoskast, meö hverjum fundi í félaginu lians, hvernig á-
huginn vex, framaþráin magnast, sporin skýrast og leiöin
upp hliöina smárn saman þokast áfram? Og allt í einu er
sveinninn — eöa meyjan — kominn upp á einn hjallann. Þaö
er fyrsti sigurinn. En hann er líka dýrmætastur, — for-
spjall og eggjan aö öllum sirgum, sem vinnast kunna í
félagslífi æskunnar. Og sigrarnir eru í rauninni óteljandi
og veröa aldrei skráöir — nema þá á milli línanna í lífs-
bók einstaklingsins. Að ni.una þá alla er ekki hægt, að
skilja þá alla er ekki hægt, aðeins undirvitunch hirfnæmra
sálna finnur áhrif þeirra. Og hver veit, neraa jrað sé ein-
mitt bezt ?
En hvað sem jrví líður, eitt kemur alltaf og krefur ein-
hverrar úrlausnar, ekki sizt á minnisstæðum, spyrjandi
tímamótum. Það er orðiö : m a n s t u, spurningin: manstu?
minningaleiftrin: manstu! Og hver er sá ungmennafélagi.
sem ekki man og minnist rnargs, er hugurinn flýgur til baka
og rifjar upp liðnar stundir í hópi vormanna dalsins?
Er joá ekki Irjart yfir jreim stundum, er ekki ljómi sól-
gullinna æskuheima um þær minningar —■ er ekki sjóður
liðinna æskustunda ennþá geymdur einhversstaðar í göml-
um fylgsnum, sem opnast eins og meö töfrasprota, ef litiö
er urn öxl?
Hvert er svar þitt, ungmennafélagi ?
Sé það neitun, átt þú enn eftir að njóta og skilja hug-
sjónir og innri byggingu vormannsins. Og þá átt þú mikiö
eftir —i meira en þú hefir efni á. Andlegt tómlæti æskunn-
ar hjá þeim, sem ungir eru aö árum — eða hafa verið
ungir — og liafa átt kost á aö kynnast vorheimi ung-
mennafélagsskaparins, veröur aldrei bætt með neinu öðru
verðmæti. Væri svo unr þig, myndi ákveðið rúm í hug-
heimi þínum tómt, ákveðinn hluti af sálrænni sjón þinni
blindur. —- Eg vona, að svarið frá öllum félögum „Ólafs