Skinfaxi - 01.11.1940, Blaðsíða 28

108
SKIXFAXI
Hallgr. Jónsson, frá Ljárskógum:
Manstu.,.. ?
i.
Minningarnar þjóta um hug-
ann. Þær þyrlast í hvirfingu
um íylgsni hugarheimanna,
hlæjandi, leikandi léttar, ögr-
andi og ákafar, léttstígar og
hvíslandi, heilnæmar, hress-
andi, meS djörfum svip áleit-
innar æsku. Þær rugla alt
heilabúiö, tæta sundur allt sam-
hengi og vefjast hver um aöra
í mjúkri, svifléttri hreyfingu
og svo skjótar í förum, aö hönd
og penni fálma næstum örvona
viS aö hemja þær og handsama
til tjóSurs á pappírnum. — En
er þá ekki tilgangslaust aö
sitja meö sveittan og úlfgráan
skallann, viö aö reyna að beizla
þessar vinsælu ótemjur ungmennafélagans ?
Manstu. .. . ! Viö þetta eina orö er sem hljómi marg-
raddaður söngur, — söngur sólbjartra vona, söngur djarfra
en hyllingakenndra hugsjóna, söngur vorsins í víöfeðmum
skilningi þess, s'öngur morgunsins, er sólin ljómar um dagg-
skreyttan blómsturvöll, í einu oröi: söngur æskunnar, þeg-
ar nýtt líf, nýr sjónhringur, nýjar órættar vonir, nýtt starf,
nýr og bjartur en ókunnur heimur o])nast ungum og síþyrst-
um sjónum Vormannsins.
Er ekki gott aö geta látiö hugann reika og lilusta —
hlusta á heilaga óma táknrænnar þagnar, sem talar frá
minningaheimi liöinna ára og atvika, einmitt nú, þegar
tíminn hefir máö gamla brodda, — sem auðvitað voru einn-
ig til, — þegar birtan er oröin svo heiö, aö skuggarnir
fölna, vonbrigöin gleymast — og glötuðu tækifærin gera
lítiö annað en rétt aðeins minna á forna tilveru?
Manstu .... ! Manstu gamlar, gengnar slóöir, sem aldrei
íennir yfir, þrátt íyrir moldviðri hversdagslífsins? Þær eru
Hallgr. Jónsson.