Skinfaxi - 01.11.1940, Blaðsíða 34

n i
SKINFAXI
þaÖ kalla ég ofstæki, er menn halaa sig betri og meiri en
aöra, einungis vegna þess, að þeir hafa einhverja sérstaka
skoöun eöa trú eða tilheyra vissum mannflokki. Slíkt of-
stæki stendur mönnum fyrir þrifum og þroska.
Hitt er ekki ofstæki, þó aö við séum trú því, sem vísirid-
in hafa sannaö og allir vita, að nautn áfengis og tóbaks er
manriinum skaðleg, og því látum við félög okkar taka af-
stööu gegn þessum eiturnautnum. Viö förum ekki i neinn
mannjöfnuö viö þá góöu menn, sem neyta áfengis og tóhaks,
að öðru leyti en því, að við vitum það, að við bindindis-
menn erum ekki sýkilljerar þessara skæðu pesta. Við meg-
um ekki til þess hugsa, að æskulýðsfélögin, sem við hyllum
og vinnum fyrir, verði úthreiðslustöðvar þeirra. Unga fólk-
inu er það svo mikils virði, að því verði hjálpað til að velja
rétt líka á þessu sviði, að félögin okkar mega á engan hátt
glepja það. Einungis með því, að stuðla að hamingju fólks-
ins, vinna félögin sér tilverurétt og heztu manna hylli.
Fallnir stofnar.
Björn Þorsteinsson
frá Óseyri.
Fæddur 22. maí 1916, en lézt
16. júlí 1939.
Það var sumar og sól í hug og hjarta, er ég frétti lát
Björns frá Óseyri. Þá varð dimmt og kalt.
Og var það ekki að vonum? Hann var horfinn út i móð-
una miklu á miðjum þroskaaklri, þessi hugljúfi, ungi sveit-
ungi minn, með sólskinsbrosið og hjarta, hreina augna-
ráðið; þessi kjarkgóði og þróttmikli unglingur, sem var
svo líklegur til starfs og dáða. Allar vonirnar, sem ástvin-
ir hans höfðu við hann tengt, voru i einu vetfangi að engu
orðnar.