Skinfaxi - 01.11.1940, Blaðsíða 30

110
SKINFAXI
])á“ verSi hiö sama; liið bjarta og djarfa já þess vormanns,
sem hefir fimdiö sjálfan sig samræmast þeim anda, sem
hugsjónir Vormanna íslands fá sitt göfuga verömæti frá.
— og sé nú svari'ö já frá öllum, hversu bjart er þá ekkí
um æsku þessarar byggöar!
II.
Manstu ! — manstu ? Spurningin feemur enn. Og hún knýr
mig til aö reyna að klófesta einhver brot frá liönum tím-
um, einhverjar menjar og minni frá samverunni viö vor-
menn dalsins í „Ólafi pá“. Þaö er „játningin mín“ til „Ól-
afs pá“ — eina afmælisgjöfin, sem honum berst frá mér.
Ef til vill næ ég aðeins tökum á því lítiifjörlegasta. — Ger-
ir það nokkuð til? Skynjunin nær oít svo skammt út fyrir
eigin takmörk og mat einstaklingsins á atvikum og áhrif-
um er svo breytilegt. Þess vegna má vel vera, að það, sem
mér finnst verðmætt, virðist öörum lítilfjörlegt, og það,
sem athygli mín festist ekki við að þessu sinni ætti sízt
að gleymast. Fyrir slíkt verður ekki synt, því að hver
einstaklingur hefir sinn ákveöna sjónarhól. Og sjónarsviö-
in — sjónvídd og kenndir sálarinnar hjá hverjum einum
— hefir sín ákveðnu einkenni og takmörk, að einhverju
leyti — litlu eða miklu — ólík öllum öðrum.
Manstu! kallar að mér úr öllum áttum. — Manstu fyrsta
daginn í félaginu þínu? Ef til vill man ég ekkert jafn-
glöggt —• og hvað ég fann þá hjartanlega til minnar eigin
smæðar! Allan fundinn sat ég hlustandi —• og þegjandi,
sagði aðeins já eða nei öðru hvoru, með handauppréttingu.
— Ég fór heim að kveldi, bæði ríkari og fátækari en ég
fór að heiman, — ríkari að áliti á hinum nýju félagssyst-
lcinum mínum, ríkari að nýjum lnigsunum og viðfangsefn-
um, en fátækari að áliti á sjálfum mér. Og sagan endurtók
sig. Ég hlustaði — hugsaði og reyndi svo að mynda mér
ákveðnar skoðnanir í samræmi við eigin ályktanir. En allt
gróf þetta um sig, einnhversstaðar innan í mér. Og smám
sarna óx mér svo kjarkur, að taka virkan þátt i félags-
störfunum. Að lokurn fóru svo leikar, að mér fannst ég
verða að leggja fram ítrustu krafta. Það kom einhvern-
veginn ósjálfrátt, einliver skipun innanfrá, sem ég varð
að fullnægja, ekki á þann hátt, að ég yrði, nauðugur, vilj-
ugur, heldur af hinu, að það var mér óviðráðanlega ljúft
og nauðsynlegt. Ég veit ekki hvernig stendur á því, að ég
get ekki fundið viðeigandi orð til að lýsa þessu — þessum