Skinfaxi - 01.11.1956, Blaðsíða 15

SKTXFAXI
111
stundum ofgert Kröftum sínum. En það var fjarri
skapgerð lians að lilífa sér í nokkru. Hann var kominn
af traustum og merkum bændaættum, og tók sjálfur
upp merki forfeðra sinna, að erja jörðina, svo hún
mætti bera ríkulegan ávöxt. Hann efaðist aldrei um frjó-
mátt móður jarðar, og hennar ótæmandi auðlindir.
1 æsku naut Jón engrar skólamenntunar fram yfir
venjulegan fermingarundirbúning. Hann var ágætlega
greindur, stálminnugur og fróðleiksfús. Það er því
auðvelt að gera sér í hugarlund, að eflaust hefði hann
kosið sér, að öðru vísi hefði til skipazt. Mér er kunnugt
um, að hann lét sig miklu varða að synir hans gætu
notið þess, sem hann fór sjálfur á mis. Nýlega hefur
elzti sonur hans, Guðmundur, lokið stúdentsprófi.
Þótt Jón nyti ekki skólamenntunar, varð hann prýði-
lega sjálfmenntaður maður. Hann hafði yndi af lestri
góðra bóka og braut gjarnan efni þeirra til mergjar.
Á uppvaxtarárum Jóns, á fyrsta og öðrum tug aldar-
innar, fór ungmennafélagshreyfingin sigurför um landið
og gi’eip hugi ungra Islendinga og hvatti þá til dreng-
skapar og dáða.
Jón varð einn af stofnendum ungmennafélags sveitar
sinnar. Og U.M.F. Hrunamanna hafði brátt óvenjulega
mörgum góðum liðsmönnum á að skipa. Meðfæddir
hæfileikar Jóns hlutu að skipa honum í fylkingarbrjóst,
þar sem liann beitti sín. Ungmennafélagshrevfingin
var hinum unga manni kærkominn skóli, og bætti hon-
um að nokkru upp, að hann hafði ekki notið skólamennt-
unar í æsku. 1 ungmennafélaginu voru rædd af eld-
legum áhuga, eins og æskufólki er títt, mörg framfara-
og menningarmál, bókmenntir og aðrar fagrar listir.
Þótt Jón væri hlédrægur að eðlisfari, varð hann brátt
einn bezti ræðumaðurinn á fundum félagsins. Hann
hafði svo að segja drukkið í sig með móðurmjólkinni
tign og þrótt tungunnar og tileinkað sér með vaxandi
þroska auðlegð sagna og ljóða. Og honum var í blóð