Skinfaxi - 01.11.1956, Blaðsíða 19

SKINFAXI
115
fyrir, að hafa verður þolinmæði, að gefast ekki upp,
þó allur hagnýtur árangur baráttunnar komi ekki
fram strax. En hugsjón er ekki hægt að skipta i liluti,
annaðhvort er hún ekki til i hjörtum manna, eða hún
skapar órjúfandi einingu og bræðralag.
Við höfum alltaf talið það lán fyrir íslendinga að
geta átt viðskipti og samvinnu við bræðraþjóðir okk-
ar á Norðurlöndum, og við bæði höfum og getum
margt af þeim lært. En skerfur sá, sem við getum
lagt til norrænnar samvinnu á verklega sviðinu er
kannske ennþá minni en sá, sem við getum lagt fram
á veltvangi hugsjónanna. Og ef það er rétt, sem Bjarni
M. Gíslason segir, að við myndum svíkja vini okkar
á Norðurlöndum, ef við slökuðum á kröfunum um
handritin, ætti það Jjlátt áfram að vera hamingju-
alriði að skipa okkur i fylkingu þeirra. Og við höf-
um enga ástæðu til að rengja liann. Allar þær raddir,
sem borizt hafa hingað um viðleitni danskra manna
til að leysa liandritamálið fyrir íslands liönd, sanna
mál hans. En athygli okkar á þessum hlutum hefur
hingað til að meslu leyti horfið í hít annarra og óþjóð-
legri umsvifa.
Norræn samvinna felst fyrst og fremst í því, að
Norðurlandaþjóðirnar eru frjálsir aðilar með ákveðn-
ar skyldur gagnvart hver öðrum, og þessar skyldur
felast í gagnkvæmum skilningi á þjóðmálum hvers
annars. Enn þá herjast lýðskólarnir dönsku fyrir því,
að þetla komi fram á virkan hátt, og þeir hafa sam-
vinnu um það við aðra lýðskóla á Norðurlöndum.
Lýðskólamennirnir dönsku eru ötulustu talsmenn
þess, að Danir skili Islendingum handritunum heim.
Gætir þar vafalaust áhrifa frá Bjarna M. Gíslasvni,
sem mest hefur starfað meðal þ,eirra.
Bók Bjarna ber það með sér, að hann hefur kynnl
sér málið að dýpstu rótum. Rödd lians er því skýr og
þróttmikil, og málstaður íslands túlkaður af þekk-