Skinfaxi - 01.11.1963, Síða 36

takast að fela þebkingu sína. Fulltrúi auð-
valdsins í persónu geðveikralæknisins, sem
raunar virðist ekki vera of geðheiil, kemst
að leyndarmálum snillingsins og hyggst
hagnýta þau sér til auðsældar.
Segj a má því, að það, sem einu sinni
hefur verið hugsað, verði ekki aftur tekið.
Gísli Halldórsson túlkaði af venjuiegri
snilld sinni hinn mikla 'hugsuð, sem fómar
allri Jífshamingju sinni til þess að leitast
við að bjarga mannkyninu frá tortímingu
vegna uppgötvana hans sjálfs. Regína
Þórðardóttir lék geðveikralækninn, óhiugn-
anlegustu persónu leiksins og vafalaust þá
minnisstæðustu. Óhugnanlegri persónu er
örðugt að hugsa sér í læknabúningi en
Regínu og er ekki lítið átak að túlka svo
hið neikvæðasta í manneðlinu, að manni
finnist það standa augliti til auglitis við
sig.
Þjóðleikhúsið hóf leikárið á heldur létt-
vægum gamanleik, „Hún frænka mín“ eftir
Patrick Dennis.
Þá kom ástralska leikritið „Sautjánda
brúðan“, er sýndi einn mikilvægan þátt
hinnar eilífu lífslygi. Fólkið, sem ekki vill
viðurkenna að það getur ekki alltaf verið
ungt, en neitar að taka afleiðingunum af
þeim staðreyindum, sem hækkandi aldri
fylgja.
Róbert Amfinnsson vann þar enn einn
mikinn leiksigur í hlutverki Barney, ann-
ars verður leikritið þegar stundir líða
sennilega minnisstæðast vegna þess, að
áströlsk stúlka, er stundaði íslenzkunám
við háskóla Islands, skoraði Gunnar Dal á
hólm og vildi berjast vi'ð hann á málþingi
í einhverju samkomuhúsi borgarinnar.
Gunnar mæltist undan þessari hólmgöngu,
enda ójafn leikur, þar sem ungfrúin var
þaullesin í áströlskum bókmenntum, en
Gumnari þær að vonum lítt kunnar.
Jólasýning Þjóðleikhússins var Pétur
Gautur, sem einn traustasti leikstjóri
Norðmanna, frú Gerda Ring, setti á svið.
Var það mikill leiklistarviðburður og
ánægjulegt að sjá hversu vel tókst. Gunn-
ar Eyjólfsson lék Pétur Gaut með miklum
ágætum og hlaut Silfurlampann að laun-
um, ikom þar þó einnig til álita leikur hans
í Andorra, enda vandséð í hvoru leikritinu
meðferð hans var betri.
Það er enginn hægðarleikur að glíma við
þursamennskuna bæði í sjálfum sér og
öðrum.
Ibsen gerir þursamennskunni ógleyman-
leg skil er hann lætur Dofrann segja:
„En meðal vor, þar sem myrkt er öll
dægur
er máltækið: þursi, ver sjálfum þér
nægur.“
örðugt mun vera að lýsa þröngsýni van-
þekkingarinnar öllu betur en benda á að
þar sem hún ríkir er myrkt öll dægur og
máltækið „þursi, ver sjálfum þér nægur“.
Þursaliðið er enn á ferli í öllum löndum, að-
eins mismunandi fjölmennt og valdamikið,
en það snýr bökum saman og berst fyrir
tilveru sinni. Við áhrif þursamennskunnar
á orð og gerðir vilja þó fæstir kannast
fremur en Pétur Gautur að leikslokum.
Arndísi Björnsdóttur, sem lék Ásu,
skorti nokkuð á til að túlka þann skaphita,
sem Ibsen ætlaði henni, hins vegar var
dauðastundin hjá Arndísi sérstaMega
hugnæm.
Jón Sigurbjöamsson var myndugur
Dofri með djúpa og mikla rödd, en hefði
36
SKINFAXI