Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1980, Síða 44

veður og ég vonaðist til að sjá land
fyrir dimmingu. Ég var svo sem
ekkert sérlega taugaóstyrkur. Ef
við værum of vestarlega myndum
við sjá Butt of Lewis. En værum
við of austarlega, sæjum við
Orkneyjar. Það var dumbungur en
nærri logn. Klukkan tólf var kall-
að á mig að borða. Ég vissi að
kokkurinn gat búið til góðan mat
og hlakkaði til að nú myndi hann
gera okkur dagamun.
Þessi matsveinn var um sextugt,
svartur á brún og brá, lítill vexti og
svo boginn í baki að höfuðið
myndaði hérumbil níutíu gráða
horn við fæturna. Hann sagðist
vera svona illa leikinn eftir liða-
gikt. Aftur á móti sagði fyrsti vél-
stjóri, sem var danskrar ættar og
talaði ekki sem allra besta ís-
lensku, að hann hefði orðið svona
af sýfilis.
í skipi þessu var kolakynt elda-
vél. Vegna beygjunnar var höf-
uð matsveinsins alltaf yfir eld-
hólfunum. Þar sem höfuð hans var
vaxið þykku hrokknu hári, vildi
það mjög skitna. Ekki var þá að-
staða til hárþvotta, svona yfirleitt í
fiskiskipum og síst í þeim sem
byggð voru fyrir aldamótin nítján
hundruð.
Fyrsta vélstjóra var sérstak-
lega uppsigað við þennan á-
gæta matsvein. Þóttist hafa lært
þrifnað í sínu föðurlandi, enda
eini íslendingurinn sem væri af
aðalsættum. Það var satt, mat-
sveini hætti til að svitna geysilega,
enda ekki að furða þar sem höfuð
hans var stöðugt yfir eldhólfunum.
Margur svitadropinn entaði því
tilveru sína á heitri eldavélinni og
settist síðan aftur að á hrokkin-
hærða kollinum . . . eða lenti í
einhverjum pottinum. Nú var
hurðin fyrir eldhólfinu nákvæm-
lega í hæð við miðju mannsins,
hurðin hitnaði ofsalega og sá hiti
leitaði á sérstakan stað á líkam-
anum. Þetta orsakaði óþolandi
kláða, sem ekki var hægt að yfir-
vinna með öðru en klóra þennan
viðkvæma stað. Nú, fyrrnefndur
vélstjóri fullyrti að hendur mat-
sveinsins væri ýmist á þessum
svitasækna stað eða á kartöfl-
unum, sem hann væri að flysja.
Þrátt fyrir þetta var mér mun
hlýrra til matsveinsins, en þess
hrokagikks sem vélstjórinn var, en
hann var óvenju illyrtur, enda
sagðist hann bölva af hreinni list.
Ótöluleg mergð af rottum var í
skipinu, enda höfðum við túrinn
áður verið með kött til að minnsta
kosti að halda þeim í skefjum. En
okkur til hrellingar féll hann út-
byrðis og drukknaði. Þetta skeði í
blíðskaparveðri rétt áður en við
komum í Pentil. Varð hann öllum
á skipinu harmdauði. Fyrsti vél-
stjóri fuliyrti að hann hefði fyrir-
farið sér vegna hræðslu við rott-
urnar. Þetta voru svartrottur, mun
smávaxnari en hinar brúnu, en
þeim mun herskárri.
Nú var sest að jólaborði. Mat-
sveinninn hafði verið svo hugul-
samur að kaupa eitt jólakerti, en
svo vorum við óvanir slíkum
munaði að þetta eina kerti megn-
aði að skapa hina ákjósanlegustu
jólastemningu. Menn voru þögulir
og hátíðlegir. Annar vélstjóri sat á
móti mér við borðið. Stillilegur
maður og fátalaður og virtist
aldrei verða uppnæmur þótt eitt-
hvað bjátaði á. Fyrst kom á borðið
steikt lambalæri og brúnaðar
kartöflur.
Fyrsti vélstjóri byrjaði strax að
skoða kartöflurnar í krók og kring,
bar þær upp að augunum og
heyrðist tauta fyrir munni sér:
„Djöfuls vandræði að hafa ekki
stækkunargler.“
„Hvern déskotann þykist þú
Þú ætlar þó ekki að telja mér trú um það,
að þú hafir klætt hana úr eingöngu til
þessa?
44
VÍKINGUR