Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1980, Side 50

spyrja mig hvort ég ætti ekki
wisky. Ég þverneitaði því að
nokkur slíkur vökvi væri um borð í
skipinu. Hann hélt þó áfram að
nuða í mér og kvaðst vera óskap-
lega kvefaður. Cold, Cold, endur-
tók hann i sífellu. Ég var nú ekki
sérlega sterkur í enskunni og hélt
að hann væri að kvarta um kulda
og játaði því þó að mér fyndist
reyndar ekkert kalt, í það minnsta
á íslenska vísu. En svo þegar hann
fór að benda ofan í kok á sér, fór
mér að þykja ótrúlegt að honum
væri mjög kalt þar niðri. Ég fór því
að basla við að gera honum skilj-
anlegt að það væri kannski frekar
von um wisky þegar við færum út
aftur. Hann var fljótur að skilja
það. En svo brá hann sér allt í einu
í annan ham og varð nú óskap-
legur vesældartónn í máli hans.
Hann sagði að markaðurinn væri
á núlli og engin sala. Við þessar
vofeiflegu fréttir setti mig hljóðan.
Ætlaði þá allt að ganga á aftur-
fótunum í þessum túr? Hafði ég
kannski gert regin skyssu að landa
ekki í Aberdeen, þar sem ég hefði
getað skotið mér bak við storminn
eða að fiskurinn hefði legið undir
skemmdum vegna veltings? Jæja
það varð þá bara að hafa það. Ég
hafði allavega gert skyldu mína og
farið eftir fyrirmælum. En það
yrði annað en gaman að horfast í
augu við stýrimanninn eftir að
hafa selt fyrir tvö til þrjú hundruð
sterlingspund. Þetta setti nú
kórónuna á allt saman. Þótt skap
mitt færi niður á núllpúnkt eins og
markaðurinn, þá ákvað ég samt að
steinhalda kjafti um þessar hrak-
smánarlegu fréttir, því að ég sá á
svip rórmannsins að hann hafði
ekkert skilið. Ég var ekki í skapi til
að halda uppi samræðum það sem
eftir var leiðarinnar. Þegar hafn-
sögumaður spurði hversvegna
neglt væri fyrir gluggana og engin
hurð fyrir brúnni, svaraði ég stutt-
lega:
„Röff see in the Atlantic
50
ocean.“ „En hvað kom fyrir
kompásinn?“ spurði hann.
„Röff see“, svaraði ég fýldur. Ég
þóttist sjá b'rosleiftur í augum hans
og hugsaði. Hann er svo sem ekki
að hafa samúð með manni, Tjalla
garmurinn.
Það var komið myrkur þegar
við komum upp til Húll og hafn-
sögumaður skipaði að láta akkerið
falla. Ég gaf stýrimanni skipun um
það. Akkerið var losað. Það
hreyfðist ekki. Svo öskraði stýri-
maður: „Akkerið fast.“ Nú var
mér nóg boðið og ég öskraði á
móti:
„Gáið í keðjukjallarann, bölv-
aðir aularnir ykkar“, og stein-
gleymdi að ég var að tala við
gamalreyndan siglingamann.
Tjallanum líkuðu öskrin vel, en
þegar hann sá að þau dugðu ekki,
fór hann að ókyrrast. Skipið rak og
var fljótlega komið út fyrir legu-
plássið. Hann fór að hoppa í
brúnni og öskra: Lagó, La-gó.
Þegar ekkert virtist duga, sagðist
ég ætla að skreppa framundir. Ég
hljóp fram í lúkar. Stýrimaður
stóð á brúninni á keðjukjallar-
anum og góndi niður. Ég þeytti
honum frá í illsku og stökk niður.
Ég sá fljótlega hvað hafði komið
fyrir. Keðjan, sem átti að vera
neðst, var komin efst. Hún hafði
bókstaflega snúist við. Ég stökk
aftur upp í brú og skýrði hafn-
sögumanni frá þessum staðreynd-
um. Hann glápti á mig vantrú-
aður.
„Fór skipið á hvolf eða hvað?“,
spurði hann. „Hvað tekur langan
tíma að laga þetta?“ bætti hann
við.
„Alltaf klukkutíma", svaraði ég.
Lítill hafnarbátur fylgdist með
okkur, hefur líklega átt að flytja
hafnsögumanninn frá borði. Hann
kallaði til mannanna í bátnum og
þeir ræddu um ástandið. Þetta
braut í bága við fastar reglur og ef
það er nokkuð sem Englendingum
er ógeðfellt, þá er það að breyta út
af föstum venjum.
„Jæja, það er víst ekki um ann-
að að ræða, við förum inn í
Dokk“, sagði hann fýldur á svip.
Ég skildi að þetta var afskaplega
erfið ákvörðun.
Þegar við kvöddumst á bátaþil-
farinu spurði hann með skelmis-
glampa í augum:
„Hvað myndir þú gefa þeim,
sem segði þér að þú mundir selja
fyrir sjö hundruð pund og standa
við það?“ Það kom fát á mig.
Hafði bölvaður tjallinn þá verið
að plata mig? En ég varð allt í einu
svo glaður að ég rauk á hann og
faðmaði hann að mér.
„Ég . .. ég mundi gefa honum
Wisky flösku, kannski tvær“, sagði
ég-
„Þakka þér fyrir, við sjáumst!
Ég fer með þig út“, sagði hann og
við tókumst fast í hendur.
Ég sagði stýrimanni að hífa alla
akkeriskeðjuna upp á lúkarsgólfið
og sjá til þess að hún yrði lögð vel
niður.
„Ég hef nú séð akkeriskeðju
fyrr, en þú hefur kannski einhver
ráð með að snúa henni við aftur á
heimleiðinni.“ Ég vildi ekki rífast
við mér eldri og reyndari mann,
svo að ég þagði. En þetta voru einu
orðin, sem á milli okkar fóru í
þessari Englandssiglingu.
Um klukkan fimm að enskum
tíma var byrjað að landa og ég var
að sniglast um löndunarplanið
allan tímann. Verðið var með
besta móti og ég var í sólskins-
skapi, en ekki yrtum við stýri-
maður hvor á annan enda þótt
hann væri þarna líka eins og hon-
um bar. Um morguninn, þegar
löndun var lokið, var mér ekið upp
á skrifstofu Boston Deepsee. Þar
var ég kynntur fyrir forstjóranum
og fékk að vita um söluna. Sjö-
hundruð og fjörutíu pund. Mjög
gott sagði forstjórinn og bauð mér
vindil. Ég afþakkaði. Cigarettu þá.
Ég afþakkaði aftur. Wisky þá. Ég
VÍKINGUR