Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1980, Qupperneq 52

„Nú, þú pantaðir þetta sjálfur“,
sagði maðurinn.
„Þetta er eintómur misskilning-
ur og ef þú stoppar ekki þetta
rennsli strax, tek ég skipið undan
krananum og tek kol annars-
staðar. Talaðu við Boston
Deepsea og segðu þeim að ég vilji
aðeins fá „Hard coal“ það sem
eftir er í lestina og kolaboxin“,
þrumaði ég og var reiður. Innst
inni viðurkenndi ég þó að eiga
sökina, en að koma heim með
tóman salla, það var útilokað, að
mér fannst. Maðurinn hlýddi
nöldrandi þó, fór í skúr þar nálægt
og hringdi. Þegar hann kom aftur
og sagði: „All right“, var málið
leyst. Ég hrósaði happi að hafa
getað forðað algjöru slysi. Þegar
lokið yrði við að kola, þurfti að
leiðrétta kompásinn, taka kost,
vatn og tollvaming. Ég lét mat-
sveininn um að panta vistir, en
arkaði aftur upp á skrifstofu
löndunarfélagsins, fékk tuttugu
pund í viðbót orðalaust. Síðan
settist ég inn í sjoppu og fékk mér
te og kex. Ég notaði mér borðið,
sem ég sat við, og skrifaði hjá mér
hvað hver háseti hafði fengið
mikla peninga og svo yfirmenn.
Síðan fór ég í búðir og keypti mér
góðan yfirfrakka sem kostaði þrjú
pund. Ekki veitti af, því að í Húll
var þá átta stiga frost en logn og
bjart veður. Nú fyrst gat ég gefið
mér tíma til að skoða umhverfið.
Ég gekk meðfram höfninni og
horfði lengi á hvernig stóru skosku
hestarnir unnu. Þeir voru hafðir í
„gertunnum“ og drógu út bómumar
á stóru flutningaskipunum. Það
var eins og þeir ynnu þetta vél-
rænt. Þegar bóman var komin í
rétta stöðu, stóðu þeir í viðspyrnu
og hver vöðvi hnyklaðist og þessir
vöðvar voru ekkert smásmíði. En
einhvem veginn fann ég til með
þeim og fannst þetta ómannúðleg
meðferð. Ég rölti inn í kvik-
myndahús, sem sýndi allan daginn
en fannst myndin drepleiðinleg og
fór út aftur. Ég fór nú að hugsa til
kvöldsins. Ég átti tæpast annars
kost en að fara með strákunum á
einhveija knæpuna og dauðlang-
aði til að prufa hvort þær ensku
væru í einhveiju frábrugðnar
þeim íslensku. En sá var hængur á
að ég var trúlofaður heima á ís-
landi. Ég átti í miklu hugarstríði út
af þessu máli og hugsaði með mér
að líklega væri best að bíða og vita
hvort ég yrði fyrir nokkurri freist-
ingu, sem reynslan yrði svo að
skera úr um hvort ég stæðist.
Um kvöldið héldum við hópinn,
kyndararnir, hásetamir og ég.
Hina vissum við ekkert um. Við
settumst inn á sjoppu, sem okkur
leist vel á. Strákarnir byijuðu strax
að þjóra en ég bað um appelsín.
Þeir komu að borðinu einn eftir
annan og spurðu hvem þremilinn
þetta ætti að þýða, allir hér inni
vissu nú þegar hver væri skip-
stjórinn þeirra og skipstjóri sem
aðeins drykki appelsín, væri ann-
aðhvort viðrini eða veikur af
syfilis.
„Ég er nú lang yngstur af ykkur,
ég er ekki byrjaður ennþá“, sagði
ég og reyndi að afsaka mig.
„í guðs almáttugs bænum,
gerðu okkur ekki þessa skömm“,
sagði annar kyndarinn. „En, en
gætir þú hjálpað mér um tvö pund
í viðbót?“
Ég fór í veskið og rétti honum
tvö pund.
„Spurðu hina hvort þá vanti
ekki líka“, sagði ég um leið og
hann skálmaði til félaga sinna.
Strax komu tveir og fengu sín tvö
pundin hvor. Nú komu tvær
stúlkur inn. Önnur þeirra gekk
rakleitt að borðinu til mín. Ég
spurði hæversklega hvað hún vildi
drekka:
„Einn tvöfaldan wiský", svaraði
hún. Á meðan við biðum eftir
þjóninum, spurði ég hana hvað
hún tæki fyrir nóttina.
„Eitt pund“, svaraði hún. Nú
kom þjónninn og ég pantaði það
EINKASALAR
HÉRÁ LANDI
FYRIR HIN
HEIMSÞEKKTU
„LION“ vélþétti.
Framleiðendur:
JAMES WALKER
& Co. Ltd.
Woking, England.
52
VÍKINGUR