Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1980, Qupperneq 53

Útgerðarmenn
Vélstjórar
Önnumst allar
raflagnir og viögeröir
í skipum
og verksmiðjum
Sítnar:
13309 og 19477
OLÍUVERZLUIM ÍSLANDS HE
HAFNARSTRÆTI 5 • REYKJAVÍK
SÍMI 24220
MEIRI
ENDING
MINNA SLIT
BP M©bil
SMUROLÍUR OG SMURFEITI
sem stúlkan hafði beðið um og
greiddi það um leið og hann kom
aftur. Stúlkan horfði undrandi á
mig.
„Ætlar þú ekkert að fá?“ spurði
hún.
„Það er hér“, sagði ég og benti á
appelsínið. Hún horfði nú ennþá
fastar á mig.
„Nó money? I have“, sagði hún
skilningsrík.
„I have plenty“, svaraði ég. Hún
leit á mig rannsakandi augnaráði.
„O, I understand“, sagði hún
svo, tók glasið sitt, strunsaði burt
eins og skúta á lensi fyrir fullum
seglum og settist við borð innar í
salnum. Ég gafst uþp. Strákarnir
virtust hafa rétt fyrir sér. Ég drakk
appelsínið og skundaði út. Rétt
fyrir utan mætti ég stúlku, sem
auðsjáanlega ætlaði inn á krána.
Ég bauð henni gott kvöld og hún
staðnæmdist. Við horfðum hvort á
annað. Hún var yfir meðallag há,
ýturvaxin en samsvaraði sér hið
besta. Rauðhærð og lagleg í and-
liti. Það var eins og við hefðum
þekkst langa lengi.
„Ætlar þú þarna inn?“, áræddi
ég að spyrja.
„Bara eins og þú vilt“, svaraði
hún.
„Má ég vera hjá þér í nótt?“,
hrökk allt í einu út úr mér.
„Mín er ánægjan, en það kostar
pund“, sagði heiðurskvinnan og
brosti. Síðan tók hún undir hönd
mína og leiddi mig að trammi sem
staðnæmdist þarna skammt frá.
Við ókum í á að giska tuttugu
mínútur, án þess að ég hefði hug-
mynd um hvert ferðinni væri
heitið. Allskonar hugsanir ásóttu
mig meðan á þessu ferðalagi stóð.
Á þessum degi hafði ég staðist
margar freistingar en þarna var ég
kolfallinn fyrir þessari rauðhærðu
þokkadís. Og hér var ég á leið út í
algera óvissu. Hvað skyldi kærast-
an segja, ef hún frétti nú þetta?
Frétti, nei, ég mundi halda mér
saman og enginn af félögum mín-
VÍKINGUR
53