Sjómannablaðið Víkingur - 01.10.1980, Blaðsíða 14

undanförnu, eins og reikningar
þess bera mér sér.
— Hvað er að frétta frá
Seyðisfirði?
— Atvinnuástandið þar hefur
verið fremur gott, þótt að loðnan
hafi brugðist, því að síldin hefur
komið í staðinn, góð síld og nálæg.
Það er ævintýralegt þegar trillu-
karlarnir eru að draga inn 20
tunnur af síld einir á báti.
— Hvað veiðar stundar þú?
— Ég hef verið bæði far- og
fiskimaður, en í sumar var ég við
handfæraveiðar. Það er sáluhjálp-
aratriði að geta skroppið á hand-
færi.
Jón Hjaltason, matsveinn á
Jón Hjaltason, fyrsti matsveinn
á Akureyrartogaranum Kaldbak,
því þekkta aflaskipi, brá sér fram á
ganginn í Lindarbæ þegar umræður
um Matsveinarfélagið stóðu hvað
hæst á laugardaginn eftir hádegi,
og spjallaði við okkur.
— Nú er réttarstaða matsveina
innan félaganna til umræðu, sagði
hann. Margir þeirra vilja vera í
sínum gömlu félögum áfram, og
því ekki hlynntir því að ganga í
Matsveinafélagið. Þetta er sjónar-
mið sem ég skil, því gömlu félögin
þeirra hafa bækistöðvar sínar á
þeirra heimaslóðum, og því fljót-
gert að leita til þeirra ef þess þarf,
og það kostar bæði peninga og
tíma að leita til stéttarfélags í
Reykjavík með mál sín — og tím-
inn er mikils virði þegar maður
hefur kannski ekki nteira en
nokkra tíma í landi milli túra.
En varðandi þetta þing, sem er
14
annað þing Sjómannasambands-
ins sem ég sit, þá gleður það mig
að sjá fleiri vinnandi sjómenn hér
á þinginu en áður, og þar að auki
yngri. Slíkt bendir til þess að
gróska sé á ný að færast í störf
Sjómannasambandsins, og það er
góðs viti. Hér á árum áður voru
vinnandi sjómenn virkari í sínum
félagasamtökum, en svo datt það
niður, enda jókst vinnuálag, og
vertíðaarskiptin urðu ekki eins
skýr og áður var, þannig að menn
áttu ekki eins vel heimangengt.
Hér virðist mér vera málefnaleg
samstaða um flesta hluti sem
snerta öryggismál og lífskjör sjó-
Kaldbaki:
manna almennt. Hannes Hafstein
frá Slysavarnafélaginu flutti hér
greinargott erindi á þinginu, og ég
stakk því að honum, að nauðsyn-
legt væri að gera kvikmynd um öll
öryggisatriði um borð í skipum og
setja hana á snældu, sem síðan
væri hægt að sýna um borð, því
það er staðreynd, að flest skipanna
hafa nú orðið tækjabúnað til að
sýna myndsnældur. Ég trúi því að
hér bíði þarft verkefni úrlausnar.
— En segðu mér eitthvað af
Kaldbaki.
—Kaldbakur er eitt af allra
bestu sjóskipum sem ég hef verið á
um dagana. Að vísu má segja að
margt um borð mætti vera vand-
aðra, en það er vel farið með
skipið og yfirmenn eru ungir og
áhugasamir og úrvals mannskapur
um borð — að sjálfum mér nátt-
úrlega undanskildum, segir Jón og
kímir.
— Við á Kaldbak styðjum þá
Þátttaka í'félagsstarfinu að aukast aftur
ákvörðun sjávarútvegsráðherra að
setja á veiðibann yfir jól og ára-
mót. Þetta er raunhæf friðunarað-
gerð, svo ekki sé nú minnst á þau
sjálfsögðu mannréttindi að menn
geti verið heima hjá sínum nán-
ustu um mestu hátíð ársins. Þar
að auki er dýrt að vinna fisk sem
berst á þessum dögum, þannig að
ég held að það gæti orðið allra
hagur að taka sér frí um jólin.
— Það er sagt að sjómenn borði
vel.
— Já, það er rétt þeir borða vel.
Þeir eru kannske ekkert hrifnir af
fiski, en það er skiljanlegt. Sjó-
menn verða að borða vel, því þetta
er erfiðisvinna, sem þeir eru í. Hjá
Útgerðarfélagi Akureyrar, sem
gerir út Kaldbak er skilningur
þessu og það er mjög vel skaffað
hjá félaginu, ekki hægt að segja
annað.
— Hefur þú verið á sjó alla þína
starfsævi?
— Ég byrjaði sextán ára gamall
til sjós, á skipi sem hét Brís, og var
síðan lengi hjá útgerð Valtýs Þor-
steinssonar, en var síðan sex ár í
landi sem verslunarmaður hjá
KEA. Svo stóðst ég ekki mátið og
fór á sjóinn aftur. Það er ein-
kennilegt, og víst enginn sem kann
VÍKINGUR
Jólafrí sjálfsögð
mannréttíndi