Sjómannablaðið Víkingur - 01.10.1980, Blaðsíða 43

andi og ekki víst hvað þeir entust.
Stundum var færið eins og lárétt í
sjónum og mikil átök, en hann brá
því á hnýfilinn og tókst að halda
því.
Nú hlaut að fara að líða að því
að eitthvað færi að örla á skepn-
unni. En hann gerði sér fulla grein
fyrir því að það örðugasta yrði, er
kæmi að því að innbyrða hana. Ef
þetta skyldi reynast hákarl, sem
hann var orðinn vantrúaður á, þá
myndi hann bara hengja hann
aftan í og keyra með hann svo
lengi sem færið héldi. Honum var
ekkert sárt um að missa hákarl, en
ef þetta væri lúða þá skipti öðru
máli. Lúða var einhver sá virð-
ingarmesti dráttur, er úr sjó
fékkst. Og sá er kom með stórlúðu
að landi skapaði umræðuefni
manna á meðal lengi á eftir.
Allt í einu slaknaði svo á færinu
að það var eins og endinn væri
laus, ekki einu sinni sakka á hon-
um. Var nú skepnan farin af, jæja
það varð þá að hafa það. Hann
næði allavega færinu.
En hvað var þetta, það brá fyrir
dökkum skugga á svona fimmtán
faðma dýpi. Hann rýndi niður í
sjóinn. Þama fékkst úr því skorið,
þetta var stórlúða, sú stærsta sem
hann hafði nokkurntímann séð,
og hafði hann þó séð margar
vænar.
Hún synti upp á fleygiferð.
Hann dró inn slakann eins hratt
og hann gat. Ef hún sneri sér við,
styngi sér niður aftur og hefði
slaka til þess, þá myndi hann ekki
halda henni.
Var hún ekki að reyna að vinna
slaka? Það var hennar eina lífsvon
ef hún ætti að geta rifið sig lausa.
Nú var það vandamálið með
ífæruna. Hann hafði gogg, en
hann gagnaði lítið. Hann yrði að
hafa eitthvað sterkara í hönd-
unum svo hann gæti haldið henni
á meðan hann veitti henni bana-
stunguna.
Þá datt honum skyndilega í hug
VÍKINGUR
að þarna frammi í skápnum hjá
honum var lítið akkeri með fjór-
um krækjum og kaðalspotta við-
festan, ef hann gæti smeygt einni
krækjunni undir tálkn á lúðunni
og keyrt hana að borðstokknum
og sett fast, þá hefði hann mögu-
leika.
Þetta flaug gegnum huga hans á
andartaki, enda lítill tími til
vangaveltna, lúðan var að koma
upp á yfirborðið.
í fyrstu hélt hann að hún myndi
koma upp hinumegin við bát-
inn, það væri nú verra því ekki
mætti slakna á taum. Hann yrði
að láta hana halda ferðinni. Hann
tvíefldist og tók á af öllum kröft-
um. Blóð streymdi í stríðum
straumum úr höndum hans, litaði
borðstokkinn og færið, en hann
skeytti því engu, virtist ekki finna
sársaukann og tókst að ná lúðunni
sín megin.
Hann vissi að hún tæki við-
bragð um leið og hún ræki haus-
inn uppúr.
Hann yrði að geta krækt í hana í
fyrstu tilraun, kraftar hans voru á
þrotum, kannske löngu búnir,
vissi það eitt að þetta voru fjörbrot
hans og lúðunnar.
Um leið og lúðan rak hausinn
uppúr, þá togaði hann í tauminn
af öllum kröftum með vinstri
hendinni, greip akkerið með þeirri
hægri, renndi sér útfyrir borð-
stokkinn eins langt og hann þorði
án þess að missa jafnvægið.
Honum tókst það. Hann náði
að húkka undir tálknið. Hann
sleppti taumnum og greip báðum
höndum um akkerið. Keyrði lúð-
una eins langt uppúr eins og hann
gat og setti fast.
Viðbrögðin voru æðisgengin.
Hún hreinlega þurrkaði sig
uppúr sjónum, þessi mikli
skrokkur og honum datt ekki
annað í hug en hún færi með
stykki úr borðstokknum og tæki
þóftuna með.
BÆJAR-
ÚTGERÐ
REYKJAVÍKUR
Hafnarhúsinu
við Tryggvagötu.
Sími: 24345 (5 línur)
Símnefni: BÚR
Telex: 2019
Útgerð:
Bv. Bjami Benediktsson
RE210
Bv. Ingólfur Amarson
RE201
Bv. Snorri Sturluson
RE219
Bv. Hjörleifur
RE211
43