Sjómannablaðið Víkingur - 01.10.1980, Blaðsíða 41

þá væri best að láta sig hverfa
niður í hið blágræna myrkur, er
þó var svo fullt af lífi. Honum
fannst stundum eins og að hann
ætti ekki færri kunningja þarna
niðri og þeir jafnvel skildu hann
betur heldur en margur í landi.
Hann hafði líka allt sitt líf byggt
afkomu sína á þeim þarna niðri,
þeim væri ekki ofgott að fá
skrokkinn af honum að síðustu.
Það var ekki endalaust hægt að
taka án þess að gefa í staðinn.
Eftir nokkra stund reis hann
upp og gagnsetti vélina, hann
hafði ákveðið að kippa, færa sig
aðeins austar. Það myndi ekki
dýpka neitt sem héti.
Hann festi nú tauma á stýris-
sveifina, er léku í litlum blökkum
á borðstokkunum. Taumarnir
náðu fram í miðjan bát og gat
hann nú haft stjórn á honum af
miðþóftunni.
Hann skar nú meiri síld.
Eftir korters stím stöðvaði hann
og drap á vélinni.
Það var komin austan kæla, en
hún var ekki meiri en svo að hann
var bara þakklátur fyrir svalann,
og rekið yrði það lítið að það yrði
vart til baga.
Hann varð ekki var.
Hafði hann nú keyrt út úr fisk-
inum? Hann færi þá bara aftur til
baka.
Honum leið vel. Það var langt
síðan hann hafði verið svona vel
upplagður á sjó. Hann fór meira
að segja að gá til fjalla og rifja upp
ömefni og kennileiti. Hún var
fögur landsýnin núna. Skaginn
með gínandi Þverfellið yfir sér,
var tignarlegur, eins Ennishyrnan.
Þetta voru útverðir, er hann bar
traust til og honum hafði oft
fundist eins og þeir fylgdust með
sér og oft í þoku og dimmviðri
hafði það orðið honum til bjargar
að hafa séð þessa risa gnæfa upp
úr sortanum og vissi þá jafnan um
leið hvar hann var staddur.
Þetta var það dauðalegt að
VÍKINGUR
hann var sestur á miðþóftuna,
hreyfði færið aðeins letilega öðru
hvoru.
Nokkrir múkkar syntu við
bátshliðina í von um æti. Tók
hann innan úr fiski og henti til
þeirra. Allir þurfa að éta. Einstaka
svartfugl brá fyrir á leið til lands
og höfðu þeir raðað sílum í nef sér
á snilldarlegan hátt. Heima biðu
svo ungarnir með gapandi gogg-
ana. Einn smáhlekkur í lífskeðj-
unni.
Skyndilega var kippt ofsalega í
færið.
Leifi gamli stóð óklár að slíku
ógnarátaki.
Færinu var brugðið um hægri
hendina og svo var átakið mikið
að honum var hreinlega kippt upp
af þóftunni og út á borðstokkinn.
Skall með miklu afli með brjóstið
á borðstokknum og fann til níst-
andi sársauka.
Hendin með færinu kipptist út-
fyrir og við það losnaði færið af
henni, en vettlingurinn fór með.
Færið rann út með gífurlegum
hraða, hann reyndi að hafa tök á
því, en það reyndist ógemingur,
enda skipti það engu, hann myndi
ekki halda við það hvort sem var.
Snöggvast flaug honum í hug að
bregða hnífnum á færið og var
byrjaður að teygja sig eftir hon-
um, en hætti við. Látum það fara á
enda, en myndi það halda eða
þóftan? Annaðhvort hlaut að gefa
sig.
Nú var færið runnið á enda og
tók í þóftuna. Vaðbeygjan tættist í
sundur, en hvorutveggja hélt,
færið og þóftan. Það var ekki laust
við að hann fyndi til augnabliks-
stolts. Nú kom sér vel að færið var
nýtt.
Um leið og strekktist á færinu
lagðist báturinn á hliðina og hélt
hann að hann myndi snarast yfir.
Hann fékk sjógusu framan á sig og
í einhverju ofboði henti hann sér
yfir í hina síðuna og við það réttist
báturinn svolítið, en þó vætlaði
innfyrir.
En nú skeði hið merkilega, bát-
urinn var dreginn út á hlið, þvers-
um á þó nokkrum hraða.
Hann hékk nú orðið hálfur út
fyrir borðstokkinn og hélt að öllu
væri lokið. Nú var of seint að ætla
að skera á færið, hann náði ekki til
hnífsins í þeirri aðstöðu sem hann
var, enda hlaut hnífurinn að hafa
fallið niður í austurinn, því hann
sá hann hvergi.
Skyndilega rétti báturinn sig.
Það hafði slaknað á færinu.
Hann hentist upp. Hann yrði að
koma færinu fram á, af miðþóft-
unni, því ef þetta endurtæki sig,
þá myndi báturinn aðeins dragast
áfram og ekki hætta á að honum
hvolfdi.
Hann reyndi að losa færið,
hann mátti engan tíma missa,
hann yrði að vera búinn að festa
það fram í áður en skepnan
strekkti á aftur. Hann myndi ekki
halda því í eina sekúndu hvað þá
meira.
Hann gat ekki losað færið. Það
hafði herst svo að hnútnum við
átökin að hann var óleysanlegur.
Hann skimaði eftir hnífnum, en sá
hann hvergi. Hann varð að finna
hnífinn, það gat verið um líf eða
dauða að tefla að hann finndi
hann. Hann lagðist á hnén og
þuklaði niður í austurinn, hann
var hvergi finnanlegur. Hann
skyldi þó ekki hafa lent í fiskstí-
unni, guð minn góður, hvernig átti
hann að finna hann þar, eins og
fiskurinn var búinn að kastast til.
Hann rótaði til í fiskinum, gróf sig
niður úr kösinni og fann hnífinn.
Hann skar færið með einu hnífs-
bragði og hentist með endann
fram á.
Fram í barkanum var járn-
hringur, er landfestar voru
bundnar í. Hann smeygði færinu
inn í hringinn, tróð því meðfram
tóginu, er fyrir var og tókst að
binda það. Nú mátti þetta djöfuls
41