Sjómannablaðið Víkingur - 01.10.1980, Blaðsíða 44

En Ránin var traustbyggð og
innviðir hennar héldu.
Lúðan hamaðist ákaflega, vatt
sig í boga, lamdi sjóinn með
sporðinum svo boðaföll mynduð-
ust, en það var henni ekki nóg þar
sem hausinn var fastreyrður við
borðstokkinn.
Hann stökk til, greip hnífinn
með báðum höndum og keyrði
hann af afli í lúðana þar sem hann
taldi að hann næði til hjartans.
Hendur hans runnu til á hálu
hnífsskaftinu og fram á blaðið.
Hann fann er hnífseggin sargaði á
beini og gaf frá sér reiðiöskur en
herti samt takið með hnífinn, allur
sársauki var nú gleymdur, fann
ekki lengur fyrir honum, þetta var
nautn.
Blóðstraumurinn vall undan
tálknunum og skar sig fagurlega
úr á hvítri hlið lúðunnar. Sjórinn
litaðist purpurarauður í kring um
bátinn. En er hann leit á hendur
sínar, haldandi um hnífskaftið og
blaðið á kafi undir tálkni lúðunn-
ar og blóðstrauminn er rann þar
frá þá vissi hann ekki hvað var
blóð úr honum og hvað úr lúð-
unni.
Hin frumstæða hvöt mannsins,
veiða, sjá blóð og sigra höfðaði nú
til hans.
Hvort sem andstæðingurinn var
fjandmaður, dýr eða fiskur sem
þessi.
Að sigra eða deyja, það var lífið,
frumhvöt mannsins, er fylgir
honum frá vöggu til grafar.
Hann gaf frá sér stunu, blandna
sælu og trega. Sælu yfir að hafa
unnið í þessari viðureign og trega
yfir að vita að þama hafði hann
komist næst uppruna sínum, brú-
að bilið á augnabliki milli manns
og dýrs svo öll þróunarkenningin
varð fánýt, meðvitaður þess að
þetta fengi hann ekki að upplifa
aftur.
Átök lúðunnar linuðust smátt
og smátt. Það fóru kippir um
vöðvamikinn skrokkinn og seinast
44
bærðist sporðurinn til, létt og
tígulega, eins og blævængur í
hendi hefðarmeyjar.
Því varlokið.
Hann dró út hnífinn, henti
honum frá sér, vissi ekki hvort
hann lenti innbyrðis eða utan. Það
skipti engu máli.
Er hann reis upp frá borð-
stokknum rak hann upp sárs-
aukavein. Honum tókst að rísa
upp og skall afturyfir sig og lenti
ofan á fiskkösinni, en það gat verið
verra, fiskurinn var mjúkur við-
komu.
Er hann rankaði við sér þá gerði
hann sér ekki grein fyrir hversu
lengi hann hefði legið þama.
Hann leit á klukkuna og sá að
langt var liðið á dag.
Hann leit á hendur sínar, þaktar
storknuðu blóði. Þær voru illa
skornar. Hann yrði að finna ein-
hverja druslu til að binda um þær.
Hann komst upp á hnéin og
mjakaði sér út að borðstokknum.
Haus lúðunnar var upp úr sjó.
Þvílíkt ferlíki, hún var jafnvel
mun stærri en honum hafði virst í
fyrstu. Eitt var á hreinu, hann gæti
aldrei innbyrt hana.
Nú tók hann eftir því hvað bát-
urinn hallaðist ískyggilega, enda
auk þyngsla lúðunnar var allur
fiskurinn kominn út í sama borð.
Hann yrði ókeyrandi svona og
nú var hann byrjaður að kula
verulega á austan og það yrði
skvettingur á landleiðinni, uns
hann kæmi undir tangann, úr því
gæti hann haldið inn með vík-
unum í sléttum sjó.
Hann yrði að ganga betur frá
lúðunni, ef hann ætlaði að hafa
hana fyrir utan þá yrði hann að
festa hana betur. Hann fékk sér
spotta og sló á sporðinn og batt
upp á síðuna.
Þá var að rétta bátinn. Hann
kastaði fiskinum yfir og skorðaði
hann, það munaði verulega um
það. Svo yrði hann að sitja, helst á
borðstokknum alla leið í land.
Var það furða þó að Ránin hans
hallaðist. Þetta flykki á síðunni
var vart undir fimm hundruð
pundum.
Hann kúplaði nú að og tók
stefnu til lands. Fljótlega tók að
gefa á lægra borðið og hann varð
að fara að ausa.
Hann fann til undarlegs magn-
leysis, svimi sótti að honum þar
sem hann bograði við austurinn.
En hann skyldi aldrei gefast
upp, ekki meðan hann héldi sér
uppi, en hvað yrði það lengi?
— Bátarnir tíndust að hver af
öðrum.
Flestir höfðu aflað sæmilega,
enginn vel.
Þeir höfðu líka haft sig í land
með fyrra' fallinu, vildu forðast
austan strekkinginn og ágjöfina.
llla við að standa í austri.
Er þeir voru að aka síðustu
hjólbörunum með aflann á vigtina
við salthúsið, hafði einhver orð á
því að ekki ætlaði Leifi gamli að
vera snemma í landi, frekar en
fyrri daginn.
Hann skilar sér eins og hann er
vanur, þó seint verði, sagði Einar á
Sæfaranum. Við þurfum varla að
hafa áhyggjur af honum Leifa.
Bara að hann komi sér uppundir
áður en hvessir meira. Þetta var
svo ekki meira rætt að sinni og
hélt nú hver til síns heima, í rjúk-
andi kaffið og stofuylinn. Þeir
gætu slappað vel af, það var ekki
útlit fyrir að róið yrði að morgni.
Um miðnættið hringdi síminn
hjá Einari á Sæfaranum.
I símanum var vaktmaðurinn í
frystihúsinu. Kvað hann Leifa
ókominn og hlyti eitthvað að hafa
hent gamla manninn.
Einar tók undir það og kvaðst
skyldu koma strax niðureftir. Bað
hann vaktmanninn að hringja í
nokkra formenn, er hann tiltók og
biðja þá að koma niður að höfn.
Þeir ræddu málin undir salt-
húsveggnum í skjóli.
Hann var orðinn spænuhvass
VÍKINGUR