Sjómannablaðið Víkingur - 01.10.1980, Blaðsíða 39

Hann yrði að komast út á
hraunið, í svona blíðu var allt í
lagi að fara tvo tímana. Hann
þyrfti að komast það langt að
Hraunsnefið bæri í Gilbúann. Þar
voru mið, sem hann vissi um og oft
hafði gefið honum góðan afla.
Vænn fiskur, stóð á fimmtugu en
það var betra að fá færri og stærri.
Þarna hafði hann stundum sett í
lúður, ekki mjög stórar, flestar
innan við hundrað pund en það
gætu nú alltaf leynst stærri in-
nanum. Það væri gaman að sjá
framan í vinina þarna í kamb-
inum ef hann kæmi með eina
stóra að landi.
En til hvers var þessi metingur
og stolt í honum. Til hvers að vera
að sýnast og sanna að honum væri
ekki öllum lokið og enn væri
töggur í honum. Var þetta ekki
óþarfi og til einskis að vinna.
Hann var orðinn gamall maður,
eldri en hann leit út fyrir að vera,
eldri en árin sögðu til um. Hann
var útslitinn maður.
Það var annað hérna áður fyrr,
þá vildi hann að konan og börnin
væru hreykin af honum.
Hans sælustu minningar voru,
er hann minntist þess, er hann
heyrði glaðar raddir barnanna
sinna, er hann renndi að bryggj-
unni.
Sá þau koma hlaupandi niður
stíginn og fram bryggjuna.
Drengirnir tveir á undan og Sigga
litla augasteinninn hans, reyndi af
öllum mætti að fylgja þeim eftir.
Þá flýtti hann sér upp á bryggjuna
og tók á móti drengjunum með
kossi og vinalegri stroku á gló-
kollana. En er Sigga litla kom,
greip hann hana í fangið og þrýsti
henni að sér og hún skríkti af
hamingju. Hún lagði vangann að
saltstorknu skegginu og tók um
háls honum. Þá fannst honum að
hann væri ríkur maður og þyrfti
ekki að kvarta yfir sínu hlutskipti í
lífinu.
Anna konan hans kom sjaldan á
VÍKINGUR
bryggjuna, það var hennar, hún
var þannig gerð, afar hlédræg. Og
þó hún Anna hans bæri ekki til-
finningarnar utan á sér að öllu
jöfnu, þá var hann ekki fjarri því
að hún væri ögn hýrari í viðmóti,
er hann kom að landi með góðan
afla og þá var til allnokkurs unnið.
Já, Anna hafði reynst honum
góð kona og traust í hvívetna.
Þau höfðu ekki safnað pening-
um en haldist vel á og alltaf haft
nóg fyrir sig. Börnin gátu þau stutt
til mennta og voru þau öll þrjú
búin að koma sér vel fyrir. Eitt var
búsett í sjávarplássi skammt frá og
tvö voru búsett fyrir sunnan.
Eftir að Anna lést fannst hon-
um húsið of stórt fyrir hann einan
svo hann seldi það og keypti
Braggann, sem hann fékk fyrir
lítinn pening, en átti góðan afgang
fyrir sig og gat sent barnabörn-
unum glaðning öðru hvoru.
Hann gat ekki að honum fannst
sagt annað en að hann hafi verið
heldur lánsamur í þessu lífi.
Heilsugóður alla tíð og margir
voru þeir jafnaldrar hans, er fyrir
löngu voru komnir í land og dúll-
uðu í tímavinnunni, ef þeir gerðu
þá nokkuð.
Hann hrökk upp, hafði alveg
gleymt sér um stund, hvað var
hann annars að rifja þetta allt upp
núna. Hann leit á úrið og sá að
hann átti aðeins eftir um kortérs
stím.
Hann leit í kring um sig, þetta
var nú meiri renniblíðan.
Enginn bátur var sýnilegur en
langt í vestri sá hann flutninga-
skip, það hnussaði í Leifa, járn-
dunkur tautaði hann. Hann gat
ekki litið á þessi ferlíki sem skip,
þau voru dauð ekki með lífræna
eiginleika eins og tréskipin. Hann
fór fram hjá nokkrum fuglager-
um. Svartfuglinn kafaði í sífellu,
en múkkinn synti í hringi og rýndi
ofan í sjóinn, hann gat ekki kafað.
Þarna voru sílatorfur. Oft var
hægt að setja í fisk með því að
renna í þessar torfur og gat þá
staðið á höndum, en stundum var
það mikil ferð á sílinu að erfitt var
að fylgja því eftir.
Nú var kominn tími til að gera
sig kláran.
Hann setti stýrið fast, fór fram í
og opnaði stefnisskápinn og tók
þaðan út handfæri, upphá stígvél,
stakk þyrfti hann ekki í þessu
veðri.
Hann gerði færið klárt. Það var
eins og nýtt, enda lítt dregið, síðan
í vor. Hann hafði fyrir venju að
byrja alltaf með allt nýtt í byrjun
hvers úthalds. Það var ekki hægt
að treysta gömlu færi. Önglarnir
voru spegilgljáandi, Mustad og
sön, það voru þeir einu réttu.
Hann skoðaði sigurnaglann, er
tengdi færið við sökkuna, aðeins
sakkan var gömul. Hún var hnoð-
uð nokkuð og steinar úr ýmiskon-
ar botnlagi höfðu fest upp í enda
hennar.
Hann hringaði niður færið, batt
enda þess við miðþóftuna. Það var
föst venja hjá honum þó hann
minntist þess ekki að hafa misst
það allt út. Allur var varinn góður.
Vaðbeygjan hékk við borðstokk-
inn í spotta og stakk hann henni á
sinn stað.
Þá var að skera beituna. Hann
braut stykki úr pönnunni og
breiddi síðan yfir hana aftur.
Hann skar stórt, henti hausn-
um, skar það sem eftir var í fjóra
bita.
Vænn fiskur vildi væna beitu,
að hann talaði nú ekki um flat-
fiskinn.
Verst væri nú ef hákarlinn færi
að snuðra af beitunni, en hann
vildi nú helst eitthvað úldið eða þá
unglingakjöt af rauðhærðum eins
og haft var eftir fransmönnum.
Hann gáði nú vandlega að
miðum og sá að hann var kominn.
Hann drap á vélinni, seildist eftir
blöndukútnum fékk sér góðan
slurk, þurrkaði úr skegginu á
erminni, tróð í pípuna og kveikti í.
39