Sjómannablaðið Víkingur - 01.10.1980, Blaðsíða 37

Svanur Geirdal:
Segir fátt af einum...
— Það var enn nokkur stund í
rismál í Víkurþorpi.
Enginn sást á ferli og ekkert
hljóð heyrðist utan reiðilegt garg
kríunnar er barðist um æti í fisk-
úrgangi fyrir neðan salthúsið og
dvínandi hljóðið í vélum trillanna,
er héldu út á flóann.
En það var góð stund síðan
Leifi gamli, hafði farið á stjá.
Þetta var hans vani, hann gat
Svanur Geirdal er fæddur í
Grímsey, og ólst þar upp og
bjó þar fram að fermingu.
Hann fór þá að heiman til að
vinna fyrir sér. Hann byrjaði
til sjós 18 ára gamall, en fór í
Stýrimannaskólann í Vest-
mannaeyjum 1958. Svanur var
til sjós á ýmisskonar skipum,
fiskiskipum og flutningaskip-
um fram til 20 ára aldurs. Hóf
hann þá störf við lögregluna á
Akranesi og hefur starfað þar
síðan.
ekki sofið eftir að sól var komin á
loft og renndi geislum sínum inn
um þakgluggann á Bragganum.
Svo var líka kominn tími til að
fara á sjóinn.
Hann smeygði sér í buxur,
lausgirti sig, fór berfættur í kloss-
ana og gekk út fyrir.
Alltaf á sama stað, enda var
hann auðkenndur sökum grósku,
létti hann á sér, rumdi ánægjulega
við síðasta dropann og leit síðan
til lofts til að spá i veðurfar dags-
ins.
Innst í víkinni var spegilsléttur
sjór en er utar dró gáraði austan-
golan nokkuð og myndi sennilega
bæta í það er liði á daginn með
hafrænunni, jafnvel orðið strekk-
ingur með kvöldinu.
Ekki var skýhnoðri á lofti og er
hann leit til bryggjunnar sá hann
að bátarnir voru allir farnir svo
sjálfsagt var að fara að koma sér af
stað.
Komið var fram í áttundu viku
sumars og fram að þessu hafði
gefið réttsæmilega, en allvel fisk-
ast.
Hann sá til ferða tveggja báta,
er stefndu vestur á „slóðimar“,
annar þeirra var örugglega hann
Jói á Blikanum, hann fór oftast
tímanlega pilturinn sá og fiskaði
vel, enda hörkusjómaður.
Þeir fóru nú oftast nær á undan
honum nú orðið en hann hélt
lengur úti og kom venjulega lang-
síðastur að. Og ekki var nú undr-
ast um hann Leifa gamla í Bragg-
anum eða útivist hans orðlögð þó
að hann kæmi allt að tveim tímum
seinna að landi en síðasti bátur.
Hann fór nú inn fyrir, setti pott
með vatni á olíuvélina, kveikti
undir. Klæddi sig meðan vatnið
hitnaði. Fór í vaðmálsbuxur
þykkar, ullarpeysu, sokka og í
leðurklossa.
Inni var allt harla fábrotið og
bar glöggt vitni um það allur um-
gangur að hér vantaði konuhönd.
I einu horninu var rúmbálkur og
voru sængurföt dökkleit svo erfitt
var að sjá hvort hrein væru eður
ei.
Borð er hann mataðist við, tveir
stólar, kommóða stóð upp við þil
og á henni stóð útvarpstæki og
nokkrar myndir voru þar, myndir
af börnum og konu á miðjum
aldri; er myndin var tekin, ungleg
en fremur stórskorin að sjá með
dapurlegt andlit, er gæti átt erfitt
með bros. Ekkert á gólfi utan
gæruskinn fyrir framan rúmið.
Föt héngu á snögum og stólbök-
um eftir þörfum.
Vatnið var farið að sjóða og
hellti hann nú upp á könnuna.
Hann vildi hafa kaffið sterkt, not-
aði mikið export. Fékk hann sér í
könnu ekkert meðlæti, utan
sykurmola er hann bruddi hátt,
drakk svart.
Síðan kveikti hann sér í pípu, en
það var nú í rauninni eini mun-
aðurinn, er hann veitti sér nú-
orðið. Þó kom það fyrir að hann
fékk sér flösku, átti hana lengi,
drakk ekki öðruvísi en út í kaffi.
Það var gott svefnmeðal og eins er
hann var með gikt eða þreytuverki
í skrokknum þá var eins og svíaði
aðeins undan brjóstvirtunni. Nei
hann hafði aldrei verið mikið fyrir
vín, en hafði þótt gott að fá í
staupinu, er hann var að skemmta
sér. Hafði í rauninni aldrei komið
sér út á dansgólfið öðruvísi en
svolítið hreifur.
VÍKINGUR
37