Náttúrufræðingurinn - 1935, Qupperneq 33

NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN 21
IIIIIIIIIIIIMIIIIIIIItllllllllllllllSIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIlllllllllllllIlllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllliiliiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiinii
að „standa lengur á öndinni“ en þeir? Þegar litið er á lífsháttu
t. d. æðarfuglsins og skúmsins finnst mér harla ósennilegt að
skúmurinn þyldi lengra kaf; hallast miklu frekar að þeirri
skoðun að hið gagnstæða sé réttara.
V.
Eg þykist hafa séð óræk merki þess, að sumir skúmarnir
eru margfalt betri veiðifuglar en aðrir, enda er það í fullu sam-
ræmi við það, sem á sér stað með aðrar fugla_ og dýrategundir,
t. d. fálkana og refinn. Það segir sig og sjálft, að ekki muni
allir skúmar drepa t. d. æðarfugl; ef þeir gerðu það, er eg fyrir
mitt l.eyti hræddur um, að varpið í Lóni gengi fljótt til þurðar.
Rétt tel eg að geta þess hér, að sjaldan hefi eg orðið var við
fleiri „morðingja“ á einu vori en 3, sem eg drap alla, — þá tók
og íyrir æðarfugladrápið, er þeir voru dauðir. Hefi eg ætíð
lagt allmikið kapp á að lóga þessum náungum, en gengið mis-
jafnlega fljótt, sumir falla við fyrstu tilraun, aðrir eru þræl-
styggir. Eina frásögn um viðureign mína við skúm set eg hér
mönnum til gamans, má og vera, að í henni finnist atriði, sem
eru þess verð að þau falli eigi í gleymsku.
Eitt vor, um varptímann, ber óvanalega mikið á ræflum af
æðarblikum, drepnum af skúm. Brátt varð eg þess vísari að
fuglarnir voru aðallega drepnir að morgunlagi og stundum á
kvöldin. Eg var nú stöðugt á varðb.ergi, hafði byssuna með mér
hvert sem eg fór, og eftir nokkra athugun þóttist eg sjá, að
hér væri eigi nema einn skúmur að verki, en það svo harðvítugt
dýr að drepa, að slíkt hafði eg aldrei séð áður. Hann var líka
óvenjulega skynugt dýr, reyndi t. d. aldrei að veiða fugl, nema
einangra hann fyrst, og svo styggur, að eigi var viðlit að koma
á hann skoti, hvorki sitjandi né fljúgandi, hvort heldur maður
var á bát eða stóð á þurru landi. En einkennilegt var það, að
hann leit aldrei við kollunum, en drap ávallt blika, og þeim
vægði hann sannarlega ekki. Loks var það einn morgun í sunnan
golu og sólskini, er eg kom frá því að vitja um silunganet, að
eg sé dólginn steypa sér að nokkrum blikum, sem flugu fram
hjá mér, einangra einn þeirra á svipstundu, og neyða hann til
að kafa. Eftir óvanalega fá lcöf hafði skúmurinn náð drápstaki
á blikanum, og þá hófst úrslitabardaginn. En þetta hefir víst
verið gamall bliki með harða hauskúpu, því í þetta sinn var