Náttúrufræðingurinn - 1935, Qupperneq 57

NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN 45
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiimmiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimmimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiMiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiik
Fuglafár.
Eg vil geta þess, sem nákunnugur maður hefir sagt mér ný-
lega. Hann á heima hér suður undir Höfða, og hefir glöggar gætur
á fuglum og öðrum dýrum (er veiðimaður). Hann segir, að mikil
mergð af ungum svartfugli (langvíu) hafi horfallið þar í víkinni
nú undanfarinn mánuð (janúar 1934) eða lengur. Haftirðill hefir
og fallið þar í hrönnum, segir hann. Hann telur orsökina vera
hungur og enga aðra, og færir það til, að selur hafi varla sézt þar
í allt haust, og ekki fengizt þar bein úr sjó. Segir hann ennfremur,
að þetta komi oft fyrir í ördeyðu vetrum, líka hér niðri við höfn-
ina. Skarfar hafa þó verið hér nokkuð suður frá í haust (skaut
6 einn daginn), en hann kveður þá óstöðuga, og telur orsökina vera
bjargarleysi. Æðarfugl hefir og verið þar nokkur, og ber ekki á
því, að hann hafi fallið.
Getur ekki verið að ræða um farsótt í svartfuglinum og haf-
tirðlinum, sem aðrir fuglar taka ekki? Fuglarnir eru svo magrir,
að þeir eru varla hrafnamatur, en þó bjargast krummi við þá.
Hann er þar í stórhópum alla daga, hoppar um hrönnina og held-
ur veizlu. Ekki er getið um nein slæm eftirköst hjá honum.
Þessi fugladauði er leiðinlegt fyrirbrigði, og virðist samrým-
ast illa þeirri mildu tíð, sem verið hefir í allan vetur. Eg vek at-
hygli á þessu, ef hér skyldi vera um rannsóknarefni að ræða.
Vestmannaeyjum, 1. febr. 1934.
Páll Bjarnason.
Tvöfalt hænuegg.
Fyrir nokkru kom til mín maður, eg held hann hafi verið úr
Skerjafirði, og sýndi mér óvanalega stórt egg, sem hann kvað
hænu hafa orpið. Skurnin var brotin og tóm, en innan í henni var
önnur skurn, einnig tóm, og kvað maðurinn eggið hafa verið tvö-
falt. Innri skurnin var mun minni en sú ytri, heldur minni en
venjulegt hænuegg, en því miður var ytri skurnin svo mikið brot-
in, að auðvelt var að taka innri skurnina úr og láta hana í aftur.