Samvinnan - 01.08.1967, Blaðsíða 33

hún alls ekki að horfa framan
í okkur. Hún reyndi að hafa
bakið í okkur allan tímann sem
hún var inni, jafnvel þegar hún
var að baksa við náttborðin
sem eru alveg við nefið á okk-
ur eins og gefur að skilja.
Þetta er gríðarlega erfiður dag-
ur hjá þeirri litlu, en í fyrra-
málið verður hún áreiðanlega
byrjuð að brosa dálítið og ekki
á morgun heldur hinn þá verð-
ur hún ugglaust byrjuð að
glettast við okkur eins og eldri
stúlkurnar og að leika við
hvern sinn fingur, því að svona
er unga fólkið.
9. DAGUR.
Fyrir tveimur þremur kvöld-
um var einn af forvígismönn-
um dátasjónvarps fyrir íslend-
inga að kenna okkur laxveiði-
kúnstir í íslenska sjónvarpinu
með alvöruþrungnum svip og
þó nokkrum tilburðum. Sjón-
varpstækið er á ganginum
niðri á fyrstu hæð af því bað
er ekki í önnur hús að venda.
Ég er hræddur um að ég hafi
horft og hlustað á laxveiði-
kennsluna með hálfgerðri ó-
lund. Mér fannst þetta allt
nokkuð langsótt. Ef ég væri
laxveiðimaður, þá mundi ég
ekki kæra mig um að hafa
svona mikið í kringum bað.
Mér var einu sinni boðið í lax-
veiðitúr á truntum og öllu sam-
an, og við fórum einfaldlega á
dúndrandi fyllirí. Þetta var
osköp einfalt. Nú skildist mér
á fyrirlesaranum að það væri
mesta goðgá að renna fyrir lax
hér norður á íslandi án þess að
hafa til dæmis neyðarblys í
fórum sínum. Ef maður bein-
brotnaði við veiðiskapinn (eða
var kominn að því að
drukkna?) þá þreif maður
neyðarblysið úr skjóðu sinni og
skaut því beint upp í himin-
hvolfið, og bá komu félagarnir
víst í blóðspreng eða menn
úr nærliggjandi sveitum og
smelltu á mann spelkum elleg-
ar drösluðu manni á þurrt.
Laxveiðifræðimaðurinn upp-
lýsti í upphafi máls síns eins
og íslenskum ræðumönnum er
gjarnt að hann hefði alltof
nauman tíma til umráða, og
þar af leiðandi kvaðst hann
aðeins ætla ,,að stikla á stærstu
aðalatriðunum". Eru þá líka til
„lítil aðalatriði" eða hvað og
svo „miðlungsstór aðalatriði“
og þar fram eftir götunum?
Svo talaði hann um að menn
ættu „einnig líka“ að gera eitt-
hvað sem ég man ekki lengur
hvað var af bví mér fannst
hann komast svo skrýtilega að
orði, ov veiðistöng sem hann
hampaði framan í okkur á
sjónvarpsskerminum var þetta
og þetta margir „jardar" a
lengdina en ekki metrar og
sentimetrar eins og íslending-
ar eiga þó frekar að venjast.
Er nú ekki einfaldara að fara
bara á fyllirí á truntum? Ég
var áreiðanlega ekkert blíður
á svipinn undir lexíunni, og
kannski var ég bara búinn að
bíta það í mig að hafa allt á
hornum mér undir fyrirlestrin-
um, og það var kannski ekki
sérlega drengilegt. Er þetta
með neyðarblysið kannski ekki
eins neyðarlegt og mér finnst?
Ég held persónulega að ef ég
sæi flugeld á lofti um laxveiði-
tímann, þá mundi ég bara
segja: „Helvíti er hann fullur,
þessi“. Mér finnst þar að auki
að ef við viljum endilega vera
að bisa við neyðarblys á landi,
þá væri okkur skammar nær
að skjóta svosem hundrað
stykkjum á loft vegna sjón-
varpsins frá Keflavíkurflug-
velli svo að dæmi sé nefnt, af
því ég veit ekki betur en það
sé algert heimsmet með sjálf-
stæðri þjóð að hún hleypi stór-
veldi umyrðalaust inn á heim-
ili s'n með allt það í farangr-
inum sem því þóknast.
10. DAGUR.
Þá höfum við hér í þéttbýlinu
loksins fengið að horfa framan
í stjórnmálamennina okkar
þegar þeir eru að skammta
okkur kosningavellinginn með
rjóma út á við hljóðnemann,
en ekki fannst mér það merki-
legur matur. Það er hald
manna í svæsnustu sjónvarps-
löndunum að almenningur
hneigist æ meira að því að
velja frambjóðendur eftir
smettin i fremur en talandan-
um, og ef það er satt þá er
ég ansi hræddur um að býsna
margir af þingmönnunum
okkar þurfi að láta dubba upp
á smettið.
Sjálfur útvarpsstjór-
inn stjórnaði þessum sjón-
varpsumræðum (hann er eins
konar spariþulur sjónvarps) en
því fór víðs fjarri að stjórn-
málamennirnir fengju fullt hús
hér á spítalaganginum. Kven-
fólkið forðaði sér nálega meö
tölu, og menn pískruðu saman
um „fasta“ sjónvarpsliði eins
og Steinaldarmennina og
Harðjaxlinn, og fæstir voru
hrifnir af því að fá stjórnmála-
mennina okkar færða upp á
disk í staðinn. Við sem erum
sjúklingar hérna erum vitan-
lega ekki eins snargáfuð núna
og við eigum vanda til, því að
það er hálfgert slen í mann-
skapnum eins og vonlegt er, og
kannski þessi stjórnmálaþátt-
ur hafi fengið hlýlegri viðtök-
ur úti í bæ þar sem menn gátu
látið fara vel um sig í skauti
fjölskyldunnar í lungamjúk-
um hægindastól og með kaffi-
könnuna við olnbogann. Hér
er allt fremur fábrotið eins og
gefur að skilja. En ég er sann-
arlega engu nær um ástandið
á skútunni eftir þennan sjón-
varpsþátt, og hvernig 4 líka
annað að vera? Annar helm-
ingur málflytjenda sló því
föstu að hér væri allt í kalda-
koli en hinn helmingurinn var
jafn handviss um að menn
busluðu þvert á móti hunangið
í geirvörtur. Mér fannst það
athyglisvert hvernig talsmenn
flokkanna umgengust tölur.
Þegar ég var unglingur kross-
uðu menn sig ef þeir nefndu
hærri tölu en hundrað þús-
undir, en nú fleygðu þessir
menn í sjónvarpinu þúsund
milljónum á milli sín eins og
þeir væru að leika sér að tapp-
anum í eldhúsvaskinum sínum.
Þegar sækjandinn segir að það
sé svart sem verjandinn kallar
hvítt, þá byrjar ævinlega eitt-
hvað innan í mér að jagast við
háttvirta ræðumenn, og mér
finnst liggja í augum uppi að
einhver sé annað hvort að
Ijúga að mér vitandi vits ell-
egar hann sé allt í einu geng-
inn af göflunum. Það er nú
allt sem ég hef upp úr þessum
stjórnmálaerjum í útvarpi og
sjónvarpi, þó að illt sé frá að
segja, og ýmsir sem ég þekki
hafa svipaða sögu að segja.
Þessi stjórnmálaþáttur var þó
forvitnilegur að því ieyti að
nú fengu menn semsagt að
horfa beint framan í stjórn-
málamennina á meðan þeir
létu dæluna ganga, og sjúkl-
ingunum hérna kom saman um
að sumir hefðu tekið sig betur
út en aðrir í sjónvarpinu. Mér
fannst einn bestur og annar
verstur: það var ekkert upplit
á manninum og hann var nán-
ast afundinn á svipinn. Hann
minnti mig eftir á að hyggja á
herbergisfélaga minn (mag-
inn) þegar hann kom úr skoð-
uninni um daginn og þeir
höfðu gert sér lítið fyrir og
látið hann gleypa myndavél.
Það var engu líkara en að þessi
stjórnmálaforingi hefði gleypt
heilt sjónvarpstæki,
11. DAGUR.
Maður verður hálf rykfallinn
í kollinum á sjúkrahúsi, því að
maður er eins og inni í skurn,
og þar að auki lifir maður nán-
ast eftir stundatöflu, því að
annað kæmi vitanlega ekki til
greina á svona stað. Maður
getur hérumbil sett úrið sitt
eftir atburðum dagsins: stofu-
ganginum, gjöfinni fimm sinn-
um á dag, heimsóknum hjúkr-
unarkvenna og gangastúlkna,
hinum kærkomnu gestastund-
um. Þetta er hálfgert Litla-
Hraun þó að starfsfólkið sé allt
af vilja gert. Stundum þegar ég
er hálfnaður með reyfarana
sem eru einhverra hluta vegna
eina lesningin sem ég kæri mig
um á sjúkrahúsi, þá uppgötva
ég allt í einu að ég man ekki
einu sinni hvað söguhetjan
heitir hvað þá feiti þjónninn
með skuggalega augnaráðið
sem er alltaf að hrella hana
lafði Gvendólínu; og ég má
byrja á byrjuninni aftur og
setja á mig líkin og líkurnar.
En hérna er á hinn bóginn
gagnlegur skóli fyrir þá sem
vilja læra á annað borð. Hér
er skóli til lækningar á hóf-
lausri sjálfsmeðaumkun. Ein-
ungis forhertustu væluskjóður
geta farið héðan sýtandi af
sömu einlægninni eins og þeg-
ar þær komu. Því að hér eru
sannir krossberar innan um
sjúklingana og hér er mörg
þrautagangan gengin á enda
bak við lokaðar dyr. Ef menn
fara ekki heim til sín taLsvert
hugsi, þá er eitthvað bogið við
hjartað í þeim.
12. DAGUR.
Nú er ég búinn að vera suð-
ur í Fossvogi þar sem konur í
hvítum kyrtlum tók'i röntgen-
myndir af hausnum á mér. Það
var einmitt hérna sem þeir
létu herbergisfélaga minn
sporðrenna myndavélinni. Nýja
borgarsjúkrahúsið hefur ekki
beinlínis þotið upp með amer-
ískum hraða, en það verður
ekki dónalegt þegar það kemst
í gagnið ef endirinn verður
eitthvað svipaður upphafinu.
Ég fór um þrjá sali á leið minni
á fund þeirra hvítklæddu. Það
væri barnalegt að kalla þetta
ganga eða stigapalla, og nú má
anddyrið í bændamenningunni
vestur á Melum sannarlega
fara að vara sig og Loftleiða-
menn gerast kotungslegir þyk-
ir mér. Þeir í Fossvoginum hafa
dritað spegilfögrum borðum
um salina með djúpum hæg-
indastólum í kring og gólfin
eru klædd djúpbláum gólf-
ábreiðum út í ystu horn.
Framhald á bls. 66.
33