Samvinnan - 01.08.1967, Qupperneq 44

'eir strekktu eins og aðrir til útlanda
þetta sumar til að vera hamingjusamir.
Fyrst reyndu þeir í Kaupmannahöfn, en
þar fannst þeim það of dýrt og of skipu-
lagslaust. Þaðan fóru þeir til Parísar. Þar
sem þeir gátu verið hamingjusamir unz
þeir voru komnir að niðurlotum. Síð-
an héldu þeir til eyjarinnar Ibiza til að
hvíla sig. Þeim hafði verið bent á San
Antonio sem rólegan stað og þar settust
þeir að innan um nokkur evrópsk skáld,
sem lifðu á banönum og eplum og syntu
í sjónum. Sum höfðu konur sínar hjá
sér. Þetta fólk var orðið eirrautt af sól-
bruna þegar þeir komu. Það gekk yfirleitt
í stuttbuxum og sumir mennirnir voru
skeggjaðir og sjórinn glitraði í rauðbrún-
um hýjungnum framan í þeim þegar þeir
ráku kollana upp úr til að blása og snýta
sér eftir að hafa stungið sér fram af lágri
bátabryggjunni. Konur þeirra stungu sér
líka fram af bátabryggjunni. En þegar
menn þeirra sneru heim í hvítkalkaðar
kompur sínar til að yrkja um fallvalt-
leika og einmanakennd, enska rigningu
oo: óttann við stríð, stálust bær til að fá
sér teinsteikt geitanýru í matsal hótels-
ins. Þeir sem voru konulausir lögðu sig
mun meira fram við suddann í mannlíf-
inu. Stundum sendu þeir einstaka tímariti
á meginlandinu kvæði af bví beir voru
ekki eins hamingjusamir og hinir. Yrði
beim of þungt að sitja svona og vrkja
brugðu beir sér margir saman í leigubíl til
Ibiza. Það var enga hamingju að hafa í
San Antonio.
Þeir tveir, sem komnir voru norðan af
íslandi. dasaðir og með nárastrengi eftir
París, horfðu út yfir bátabrvgeinna og
bláa vikina á daginn og virtu fvrir sér
skáldalífið á aðalgötunni og í sjónum.
Þeir voru enn í nokkrum vandræðum með
matseðilinn á hótelinu og drukku flóaða
mjólk út í kaffið á morgnana án bess að
fá rönd við reist af því beir kunnu ekki
spænsku. Annars var betta ákaflega
bægilegur staður með skuggasælli verönd
sem sneri hvítkölkuðum steinbogum að
sjónum. Markaðurinn var við hliðina á
hótelinu og með því að sitia alveg úti við
steinbogana gátu beir horft á ljóðafólkið
kaupa ávexti. Tveir garðasvilar Francos
með svört húfustélin smellt upp í hnakk-
anum eigruðu letilega fram og aftur eftir
aðalgötunni, framhjá markaðnum og
bátabryggjunni og hótelinu. Þeir heilsuðu
aldrei neinum og litu hvorki til hægri eða
vinstri. Tveir og tveir skiptust á við að
gæta þesarar einu götu í San Antonio.
Og þeir voru allir með fýlusvip eins og
þeir hefðu hernumið staðinn.
Stundum fengu félagarnir sér göngutúr
eftir aðalgötunni, eins og garðasvilarnir.
Þeir voru í dökkum fötum og leyfðu sér í
mesta lagi að bera jakkann á handleggn-
um og þeir urðu fegnir í hvert sinn sem
þeir mættu bændakonum úr nágrenninu.
Þær voru huldar þykkum svörtum og skó-
síðum pilsum og báru hvítar og efnis-
miklar skýlur á höfði. Þessar konur voru
einu manneskjurnar fyrir utan garðasvil-
ana sem þeir sáu sómasamlega klæddar.
Sjálfir höfðu þeir ekki hugsað sér að
ganga naktir í útlöndum eins og þetta
fólk sem var að busla í víkinni og virtist
fara beint úr rúminu í sjóinn. Það hvarfl-
aði ekki að þeim að fara í stuttbuxur og
kasta sér fram af bátabryggjunni. Þaðan
sem þeir komu henti enginn sér fram af
bryggju til annars en fremja sjálfsmorð.
Og þannig leið vika í San Antonio. Það
var setið á veröndinni og horft út á vík-
ina, þar sem stöku eirrauður belgur kom
upp úr blámanum fullur af lífsþrótti og
teinsteiktum geitanýrum með banana-
glært skáld einhvers staðar í kjölfarinu.
Það var horft á fólkið á aðalgötunni og
svörtu gömlu bílskrjóðana, sem ýmist
voru að koma eða fara til bæjarins Ibiza.
J7
SMÁSAGA EFTIR
INDRIÐA G. ÞORSTEINSSON
Teikning
Barbara Stasch
Og á matmálstímum var potað með fingri
einhvers staðar á matseðilinn og hlustað
á þjóninn, sem lauk alltaf máli sínu með
því að segja: no comprenden, no? Og
stundum fengu þeir kjöt sem þeir vissu
ekki á nein deili og stundum fengu þeir
hráan skelfisk í forrétt fljótandi í sjó.
Þeir borðuðu þetta allt án þess að gera
múður, og héldu áfram að loka augunum
og láta ráðast hvar fingurinn nam við
matseðilinn. Þegar kvöldaði sátu þeir yfir
koníaki eða þá þeir fengu sér muskatell,
sem fór í magann á þeim eins og baunir
eða rúgbrauð. Þeir kunnu að biðja um
þetta tvennt og svo vino rosso. Það kom
með matnum í hádeginu og gerði þá
syfjaða, og það kom með kvöldmatnum.
Það gerði minna til af því þá var orðið
svalara og hægt að rölta það úr sér á
aðalgötunni.
Og síðan kom nýr morgunn og nýr heitur
dagur með langsetum á veröndinni og
konum úti á víkinni. Kannski var það
vegna þeirra sem annar sagði upp úr eins
manns hljóði, að þeir hefðu verið nógu
lengi í San Antonio. Hér væri ekkert við
að vera og ekkert að sjá nema þennan
stuttbuxnalýð og garðasvilana. Menn
yrðu daprir af að hanga á svona slöppum
stað. Kannski væri fjörugra í Ibiza. Hún
væri þó stærri bær. For helvede, bætti
hann svo við. Eða hvað sögðu þær í París:
Merde.
Þeir fengu sér einn af þessum gömlu
svörtu bílum og komu til Ibiza eftir að
farið var að skyggja. Þegar þeir höfðu
fengið herbergi á hótelinu og borðað fóru
þeir út til að skoða staðinn. Hótelið stóð
alveg frammi við höfnina. Á horninu
handan götunnar var einskonar ísbar
með stórum trépalli sem sneri út að
breiðum og malbikuðum hafnarbakkan-
um. Stólum og borðum hafði verið komið
fyrir á pallinum og Ijósaperur héngu í
snúrum kringum sviðið. Vegna þess hve
bjart var af perunum sýndist myrkur
hvíla yfir hafnarmannvirkjunum og þeir
áræddu ekki að ganga í þá áttina, heldur
sneru við þarna á horninu og héldu inn
í bæinn. Loftið var kyrrt og hlýtt og þægi-
iegur ilmur barst til beirra í gegnum
perlutjöldin sem voru fyrir kráardyrun-
um við götuna. Þegar beir höfðu gengið
nokkra stund virtist þeim staðurinn vera
alveg eins hljóðlátur og Sa.n Antonio, og
beir hurfu með nokkurri tregðu heim á
hótelið. Herbergi þeirra voru á annarri
hæð með stórum frönskum gluggum, sem
sneru út að götunni. Þeir settust inn í
annað þeirra og höfðu gluggann opinn og
minntust Parísar í hálfkveðnum orðum
í daufu skininu frá Ijósanerunum úti á
horninu. Þannig leið nokkur stund og
beir voru báðir dálítið syfjaðir af bví beir
höfðu drukkið vino rosso með matnum.
Allt í einu heyrðu þeir hliómsveit bvrja
að leika danslag. Það barst til þeirra með
miklum andsogum frá fiðlum.
— Þetta er einkennilegt pláss, sagði ann-
ar beirra.
Fiðlurnar héldu áfram að beyta ekkanum
yfir bá unz lagið dó út með miklu strokki.
Um leið heyrðu þeir mannamál neðan af
götunni. Gluggi var onnaður á húsinu
gegnt þeim. Innan við hann sat maður
á skyrtunni með sólgleraugu og sneri í
þá vanganum. Hann var dökkbrúnn og
það gljáði á feitina í sléttgreiddu hári
hans í birtunni frá loftljósinu yfir hon-
um. Herbergið virtist autt fyrir u.tan
þennan eina mann. Þeir sáu ekki á hvað
hann var að horfa. Hann sat bara hreyf-
ingarlaus og starði fram fyrir sig í gegn-
um sólgleraugun. Þeir horfðu á hann og
biðu bess að hann hreyfði sig meðan beir
hlustuðu á tvö lög til viðbótar sem einnig
voru full af ekkasogum.
— Hver vill koma með að skoða hafnar-
mannvirkin? var sagt niðri á götunni og
þeir stukku báðir á fætur samtímis.
44