Samvinnan - 01.08.1967, Qupperneq 45

Samvinnan - 01.08.1967, Qupperneq 45
— Guð almáttugur, það eru komnir ís- lendingar, sagði annar þeirra. Þeir flýttu sér niður stigann og í gegnum anddyrið og út á götuna. Það var komið töluvert af fólki á hornið hjá ísbarnum, þar sem hljómsveitin var að spila, og sumt af því hafði fengið sér sæti við borðin. Þeir sáu engan líklegan þeim megin. Á horninu bar mest á dökkklædd- um miðaldra matrónum. Þær leiddu ung- ar stúlkur, sem höfðu brugðið svörtum þunnum slæðum yfir stórliðað hárið. Þær greiddu það niður með vöngunum og voru fölar og hljóðlátar og létu matrónurnar stýra sér inn undir Ijósaperurnar og upp á pallinn. Svo horfðu þeir upp eftir göt- unni. — Ef við sjáum ljóshærðan eða rauð- hærðan mann, þá skulum við svífa á hann, sagði annar þeirra. Það getur aldrei orðið verra en þurfa að þrasa við Skandinava eða íra. — Hvað eruð þið að segja, strákar? var sagt við hlið þeirra. Þeir litu báðir við í einu. Þeir sáu þrekinn pilt með dökkt liðað hár og bindislausan með skyrtuna opna í hálsinn og fjögurra lítra flösku í hálmkörfu undir hendinni. — Á hvaða skipi eruð þið? sagði pilturinn. — Engu skipi. Við erum á ferðalagi. — Heyrðu, Bjarni, hérna eru tvær túr- istablækur að heiman, sagði pilturinn. — Nei, nú er það svart maður, sagði sá sem kallaður var Bjarni. Maður hélt að öllum ferðalögum lyki á Mallorca. Sælir, sælir. — Við skruppum hingað frá París, sagði annar félaganna. Við erum hér upp á eigin spýtur. Við erum eiginlega að hvíla okkur. — Og við komum hingað til að verða þreyttir, sagði pilturinn. — Eru fleiri? spurði annar félaganna. — Fleiri? hváði pilturinn. Heil skipshöfn. Hinir eru farnir að skoða hafnarmann- virkin. Það er alltaf þeirra fyrsta verk þegar þeir koma hingað. Þeir eru svo óþreyttir. — Við erum hérna fyrir handan að taka salt, sagði Bjarni. — Heyrið þið, sagði pilturinn. Mér er ómögulegt að standa svona upp á end- ann. Eigum við ekki að koma okkur upp á pallinn. — Komið þið bara, sagði Bjarni. — Er þetta ekki eingöngu fyrir Spán- verja? spurði annar félaganna. Pilturinn, sem hafði verið lagður af stað, snerist á hæli og virti þá fyrir sér. — Spánverjana, sagði hann. Hér eru eng- ir Spánverjar. Þetta er sérstök þjóð. Þeir eru bara kaþólskir, þess vegna hegða þeir sér eins og Spánverjar. Þetta eru eyjar- skeggjar eins og við, fullir af gamalli menningu. Flaskan í hálmkörfunni hafði sigið í handarkrikanum. Hann brá fingri í lykkjuna við stútinn og vingsaði henni. Þeir sáu að hún var tóm. — Segi ég ekki satt, Bjarni? sagði piltur- inn. — Ég veit ekkert um þetta, sagði Bjarni. Þú getur logið þessu öllu mín vegna. Ég trúi bara því sem ég sé, og það eru kven- menn þarna uppi á pallinum. — Þetta eru allt hreinar meyjar, sagði pilturinn, — kerlingarnar líka. Þær eru ýmist hafnar yfir það, eða þá að þær verða svo fullar játningar og iðrunar að María fyrirgefur uppátækið. Þeim hlýtur að vera voðalega heitt innan undir öll- um þessum svörtu pilsum. Þeir gengu upp á pallinn og fengu sér sæti við yztu borðaröðina í kringum dans- gólfið. Pilturinn setti hálmkörfuna undir borðið. Svo sneri hann sér að öðrum félaganna og sagði: — Þú ættir að geta náð þér í kvenmann. Það er vandalaust fyrir mann með svona langt og mjótt andlit. Eg er ekki að narr- ast. Þú gætir alveg eins heitið Jesús María. Það er algengt nafn í kaþólskum löndum, svona eins og Jón heima á ís- landi. — Ég er ekki í neinum vandræðum, þakka þér fyrir, sagði sá langleiti. Það var eins og pilturinn hefði ekki heyrt þóttann í rödd hans. Hann sneri sér að hinum félaganum. — En svona venjulegur maður eins og þú hefðir aftur á móti verið kallaður Jósep. Það er af því að venjulegir menn eru alltaf kokkálaðir. — Hættu þessu helvítis þrasi, sagði Bjarni. — Ég er bara að reyna að vera skemmti- legur, sagði pilturinn. Þeir virtu hann ekki viðlits, heldur horfðu á fólkið sem var að dansa og það sem sat við borðin. Ungu mennirnir voru spengi- legir og kurteisir og þegar þeir buðu upp, þá hneigðu þeir sig fyrst fyrir matrón- unni, sem kinkaði kolli og brosti. Stúlk- urnar létu slæðurnar falla af hárinu áður en þær stóðu upp og piltarnir leiddu þær inn á gólfið og héldu þeim dálítið frá sér og dönsuðu fullir alvöru, þar sem matrón- urnar sáu til þeirra. Svo komu þeir aftur með þær inn milli borðanna, þegar laginu lauk, og héldu þannig um hendur þeirra að gómarnir aðeins snertust. Sumar stúlknanna höfðu roðnað svolítið í vöng- um, kannski vegna troðningsins eða þá af því einhverju hafði verið hvíslað í gegnum fiðluverkið, sem var handa þeim einum. — Þetta er alltof siðlátur staður, sagði pilturinn upp úr eins manns hljóði. — Eru nokkrir aðrir staðir? sagði sá langleiti. — Ég veit ekki hvað þið skoöið á svona ferðalagi, sagði pilturinn. Dómkirkjur? — í og með, sagði sá langleiti nokkuð drýldinn. — Hvernig voru dómkirkjurnar í París? sagði pilturinn. — Farðu og líttu á hafnarmannvirkin eins og hinir, sagði Bjarni. — Þú segir mér ekki eitt eða neitt, bátsi, sagði pilturinn. Nú er ég í landi. Þú getur sjálfur málað og rústbarið og bangað eins og þig lystir hér í Ibiza. Eg hef feng- ið nóg af hafnarmannvirkjum. Félagarnir litu hvor á annan. Það var eins og rofað hefði til í svip þeirra. Þeir stóðu báðir á fætur. — Ég held við fáum okkur göngutúr fyrir svefninn, sagði sá langleiti. Pilturinn stóð líka á fætur. Svo mundi hann eftir flöskunni í hálmkörfunni und- ir borðinu. Hann seildist eftir henni og stakk fingrinum í lykkjuna. Hann hneigði sig fyrir þeim félögum. — Það var gaman að hitta ykkur, sagði hann. Það er ekki á hverjum degi sem sjómenn lenda á svona siðlátu horni í lífinu. Svo sneri hann sér að bátsmanninum, sem enn sat við borðið og var að horfa á stúlkurnar. — Kemur þú með að kaupa á flöskuna, Bjarni? Bátsmaðurinn þagði og hélt áfram að horfa á stúlkurnar. — Umreiknað á gengi þá kostar lítrinn fjórar krónur af þessu glundri, sagði pilt- urinn. Og nú er röðin komin að þér að borga á flöskuna. Félagarnir tuldruðu eitthvað og lyftu höndum í kveðjuskyni og röltu af stað niður hafnarbakkann. Pilturinn lagði flöskuna í hálmkörfunni á borðið fyrir framan bátsmanninn. Síðan sneri hann sér við og kallaði á eftir þeim félögum: — Ef þið ætlið að fara að huga að dóm- kirkjunni í Ibiza, þá er hún fimmta hús á vinstri hönd, þegar gengið er niður þennan hafnargarð. Gjaldið er tuttugu og fimm pesetar. Það er skítur og ekki neitt umreiknað á gengi. 45
Qupperneq 1
Qupperneq 2
Qupperneq 3
Qupperneq 4
Qupperneq 5
Qupperneq 6
Qupperneq 7
Qupperneq 8
Qupperneq 9
Qupperneq 10
Qupperneq 11
Qupperneq 12
Qupperneq 13
Qupperneq 14
Qupperneq 15
Qupperneq 16
Qupperneq 17
Qupperneq 18
Qupperneq 19
Qupperneq 20
Qupperneq 21
Qupperneq 22
Qupperneq 23
Qupperneq 24
Qupperneq 25
Qupperneq 26
Qupperneq 27
Qupperneq 28
Qupperneq 29
Qupperneq 30
Qupperneq 31
Qupperneq 32
Qupperneq 33
Qupperneq 34
Qupperneq 35
Qupperneq 36
Qupperneq 37
Qupperneq 38
Qupperneq 39
Qupperneq 40
Qupperneq 41
Qupperneq 42
Qupperneq 43
Qupperneq 44
Qupperneq 45
Qupperneq 46
Qupperneq 47
Qupperneq 48
Qupperneq 49
Qupperneq 50
Qupperneq 51
Qupperneq 52
Qupperneq 53
Qupperneq 54
Qupperneq 55
Qupperneq 56
Qupperneq 57
Qupperneq 58
Qupperneq 59
Qupperneq 60
Qupperneq 61
Qupperneq 62
Qupperneq 63
Qupperneq 64
Qupperneq 65
Qupperneq 66
Qupperneq 67
Qupperneq 68

x

Samvinnan

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Samvinnan
https://timarit.is/publication/340

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.