Samvinnan - 01.08.1967, Qupperneq 45

— Guð almáttugur, það eru komnir ís-
lendingar, sagði annar þeirra.
Þeir flýttu sér niður stigann og í gegnum
anddyrið og út á götuna. Það var komið
töluvert af fólki á hornið hjá ísbarnum,
þar sem hljómsveitin var að spila, og
sumt af því hafði fengið sér sæti við
borðin. Þeir sáu engan líklegan þeim
megin. Á horninu bar mest á dökkklædd-
um miðaldra matrónum. Þær leiddu ung-
ar stúlkur, sem höfðu brugðið svörtum
þunnum slæðum yfir stórliðað hárið. Þær
greiddu það niður með vöngunum og voru
fölar og hljóðlátar og létu matrónurnar
stýra sér inn undir Ijósaperurnar og upp
á pallinn. Svo horfðu þeir upp eftir göt-
unni.
— Ef við sjáum ljóshærðan eða rauð-
hærðan mann, þá skulum við svífa á
hann, sagði annar þeirra. Það getur
aldrei orðið verra en þurfa að þrasa við
Skandinava eða íra.
— Hvað eruð þið að segja, strákar? var
sagt við hlið þeirra. Þeir litu báðir við í
einu. Þeir sáu þrekinn pilt með dökkt
liðað hár og bindislausan með skyrtuna
opna í hálsinn og fjögurra lítra flösku
í hálmkörfu undir hendinni.
— Á hvaða skipi eruð þið? sagði pilturinn.
— Engu skipi. Við erum á ferðalagi.
— Heyrðu, Bjarni, hérna eru tvær túr-
istablækur að heiman, sagði pilturinn.
— Nei, nú er það svart maður, sagði sá
sem kallaður var Bjarni. Maður hélt að
öllum ferðalögum lyki á Mallorca. Sælir,
sælir.
— Við skruppum hingað frá París, sagði
annar félaganna. Við erum hér upp á
eigin spýtur. Við erum eiginlega að hvíla
okkur.
— Og við komum hingað til að verða
þreyttir, sagði pilturinn.
— Eru fleiri? spurði annar félaganna.
— Fleiri? hváði pilturinn. Heil skipshöfn.
Hinir eru farnir að skoða hafnarmann-
virkin. Það er alltaf þeirra fyrsta verk
þegar þeir koma hingað. Þeir eru svo
óþreyttir.
— Við erum hérna fyrir handan að taka
salt, sagði Bjarni.
— Heyrið þið, sagði pilturinn. Mér er
ómögulegt að standa svona upp á end-
ann. Eigum við ekki að koma okkur upp
á pallinn.
— Komið þið bara, sagði Bjarni.
— Er þetta ekki eingöngu fyrir Spán-
verja? spurði annar félaganna.
Pilturinn, sem hafði verið lagður af stað,
snerist á hæli og virti þá fyrir sér.
— Spánverjana, sagði hann. Hér eru eng-
ir Spánverjar. Þetta er sérstök þjóð. Þeir
eru bara kaþólskir, þess vegna hegða þeir
sér eins og Spánverjar. Þetta eru eyjar-
skeggjar eins og við, fullir af gamalli
menningu.
Flaskan í hálmkörfunni hafði sigið í
handarkrikanum. Hann brá fingri í
lykkjuna við stútinn og vingsaði henni.
Þeir sáu að hún var tóm.
— Segi ég ekki satt, Bjarni? sagði piltur-
inn.
— Ég veit ekkert um þetta, sagði Bjarni.
Þú getur logið þessu öllu mín vegna. Ég
trúi bara því sem ég sé, og það eru kven-
menn þarna uppi á pallinum.
— Þetta eru allt hreinar meyjar, sagði
pilturinn, — kerlingarnar líka. Þær eru
ýmist hafnar yfir það, eða þá að þær
verða svo fullar játningar og iðrunar að
María fyrirgefur uppátækið. Þeim hlýtur
að vera voðalega heitt innan undir öll-
um þessum svörtu pilsum.
Þeir gengu upp á pallinn og fengu sér
sæti við yztu borðaröðina í kringum dans-
gólfið. Pilturinn setti hálmkörfuna undir
borðið. Svo sneri hann sér að öðrum
félaganna og sagði:
— Þú ættir að geta náð þér í kvenmann.
Það er vandalaust fyrir mann með svona
langt og mjótt andlit. Eg er ekki að narr-
ast. Þú gætir alveg eins heitið Jesús
María. Það er algengt nafn í kaþólskum
löndum, svona eins og Jón heima á ís-
landi.
— Ég er ekki í neinum vandræðum, þakka
þér fyrir, sagði sá langleiti. Það var eins
og pilturinn hefði ekki heyrt þóttann í
rödd hans. Hann sneri sér að hinum
félaganum.
— En svona venjulegur maður eins og
þú hefðir aftur á móti verið kallaður
Jósep. Það er af því að venjulegir menn
eru alltaf kokkálaðir.
— Hættu þessu helvítis þrasi, sagði
Bjarni.
— Ég er bara að reyna að vera skemmti-
legur, sagði pilturinn.
Þeir virtu hann ekki viðlits, heldur horfðu
á fólkið sem var að dansa og það sem sat
við borðin. Ungu mennirnir voru spengi-
legir og kurteisir og þegar þeir buðu upp,
þá hneigðu þeir sig fyrst fyrir matrón-
unni, sem kinkaði kolli og brosti. Stúlk-
urnar létu slæðurnar falla af hárinu áður
en þær stóðu upp og piltarnir leiddu þær
inn á gólfið og héldu þeim dálítið frá sér
og dönsuðu fullir alvöru, þar sem matrón-
urnar sáu til þeirra. Svo komu þeir aftur
með þær inn milli borðanna, þegar laginu
lauk, og héldu þannig um hendur þeirra
að gómarnir aðeins snertust. Sumar
stúlknanna höfðu roðnað svolítið í vöng-
um, kannski vegna troðningsins eða þá
af því einhverju hafði verið hvíslað í
gegnum fiðluverkið, sem var handa þeim
einum.
— Þetta er alltof siðlátur staður, sagði
pilturinn upp úr eins manns hljóði.
— Eru nokkrir aðrir staðir? sagði sá
langleiti.
— Ég veit ekki hvað þið skoöið á svona
ferðalagi, sagði pilturinn. Dómkirkjur?
— í og með, sagði sá langleiti nokkuð
drýldinn.
— Hvernig voru dómkirkjurnar í París?
sagði pilturinn.
— Farðu og líttu á hafnarmannvirkin
eins og hinir, sagði Bjarni.
— Þú segir mér ekki eitt eða neitt, bátsi,
sagði pilturinn. Nú er ég í landi. Þú getur
sjálfur málað og rústbarið og bangað
eins og þig lystir hér í Ibiza. Eg hef feng-
ið nóg af hafnarmannvirkjum.
Félagarnir litu hvor á annan. Það var
eins og rofað hefði til í svip þeirra. Þeir
stóðu báðir á fætur.
— Ég held við fáum okkur göngutúr fyrir
svefninn, sagði sá langleiti.
Pilturinn stóð líka á fætur. Svo mundi
hann eftir flöskunni í hálmkörfunni und-
ir borðinu. Hann seildist eftir henni og
stakk fingrinum í lykkjuna. Hann hneigði
sig fyrir þeim félögum.
— Það var gaman að hitta ykkur, sagði
hann. Það er ekki á hverjum degi sem
sjómenn lenda á svona siðlátu horni í
lífinu.
Svo sneri hann sér að bátsmanninum,
sem enn sat við borðið og var að horfa á
stúlkurnar.
— Kemur þú með að kaupa á flöskuna,
Bjarni?
Bátsmaðurinn þagði og hélt áfram að
horfa á stúlkurnar.
— Umreiknað á gengi þá kostar lítrinn
fjórar krónur af þessu glundri, sagði pilt-
urinn. Og nú er röðin komin að þér að
borga á flöskuna.
Félagarnir tuldruðu eitthvað og lyftu
höndum í kveðjuskyni og röltu af stað
niður hafnarbakkann. Pilturinn lagði
flöskuna í hálmkörfunni á borðið fyrir
framan bátsmanninn. Síðan sneri hann
sér við og kallaði á eftir þeim félögum:
— Ef þið ætlið að fara að huga að dóm-
kirkjunni í Ibiza, þá er hún fimmta hús
á vinstri hönd, þegar gengið er niður
þennan hafnargarð. Gjaldið er tuttugu
og fimm pesetar. Það er skítur og ekki
neitt umreiknað á gengi.
45