Samvinnan - 01.04.1971, Blaðsíða 55

Gamlir Kúwaítbúar taka lífinu með mikilli ró i sólarbreiskjunni.
var hann þrjú ár í Bandaríkjunum, þar
sem hann hafði eigin sportbíl og ibúð og
var á sífelldum þönum.
Margir segja að rann hafi smitazt af
dvöl sinni vestan hafs, en sjálfur segir
Verzlunargata í Kúwaítborg.
hann að Kúwaít sé líka að breytast.
Landið fjarlægist Evrópu meir og meir,
og yfir því er hann bæði glaður og hrygg-
ur. Þjóðin sé smámsaman að finna sinn
eigin lífsstíl, segir hann.
Engir skattar
Skrifstofa Anwars er ákaflega iburðar-
mikil. Einkaritari hans læsti hurðinni
þegar við fengum áheyrn hjá honum, og
við hurfum næstum í stóran, fjólubláan
stólinn. Ljósgrænt gólfteppi, sem náði útí
öll horn, var þykkara en nokkurt teppi
sem ég sá á íslandi. Á veggnum hékk stór
mynd af Emírnum, landsdrottninum, sem
er góður vinur Anwars. Hann fer oft í
kurteisisheimsóknir til Emírsins, sem
sagður er hafa 200 milljónir króna i tekj-
ur á degi hverjum. Hvort það er rétt, veit
víst enginn nema hann sjálfur, en hann
hefur að minnstakosti það miklar tekjur,
að þegnar hans þurfa ekki að greiða
skatta og fá ókeypis skólagöngu, læknis-
hjálp, tannlækningar og margt fleira,
sem við verðum að greiða fyrir.
Menn mega ekki halda að i Kúwait búi
bara ríkt fólk. Þar er líka að finna betl-
andi bedúina, þó betlarar séu að vísu ekki
eins áberandi og í öðrum arabalöndum.
Hinir mörgu fiskimenn, sem áður stund-
uðu sjóinn, hafa lika átt erfiða daga. Þeir,
sem ekki gátu skipt um starf, halda
áfram að róa til fiskjar, en það gefur lítið
í aðra hönd, og á bryggjunum má sjá blá-
snauða fiskimennina hjá bátum sínum.
Svipur þeirra lýsir kjarkleysi og uppgjöf,
þar sem þeir liggja og sleikja sólina við
vegarbrúnina. En ekki stunda þeir betl.
Til þess eru þeir alltof stoltir.
Stuðningur við skæruliða
Einsog stendur eru átökin við austan-
vert Miðjarðarhaf meginvandamál Kú-
waíts. Kúwaít tekur ekki beinan þátt i
þeim. í landinu eru einungis fimm þotur
og enginn her, svo það greiðir Egyptum
og Jórdönum fé til að berjast. Ásamt
Líbýu og Saúdí-Arabíu greiðir Kúwait
árlega 135 milljón sterlingspund til
stríðsrekstursins. Auk þess eru særðir
skæruliðar sendir til Kúwaíts á kostnað
ríkisins, og þeir fá góða hjúkrun í stærsta
sjúkrahúsinu, A1 Sabah. Að fengnum bata
dveljast þeir um hríð í landinu til að afla
nýrra skæruliða og peninga.
Mörg stór samtök stunda fjársöfnun
fyrir skæruliða. Söfnunarbaukar eru í
mörgum verzlunum, og yfir þeim hangir
gjarna auglýsingaspj ald með föllnum
hermanni. Meðal efnakvenna i Kúwaít er
það líka orðið metnaðarmál uppá síðkast-
ið að gera eitthvað fyrir skæruliðana.
Norðurlandabúar, sem heima eiga í Kú-
waít, skýra frá því, að þessar konur gangi
á milli húsa með happdrættismiða. Kona
nokkur kom til sænskrar konu og bað
hana kaupa happdrættismiða til ágóða
fyrir sjóð sem kaupir peysur handa
skæruliðum. Þegar sænska konan færðist
undan, var henni hótað sprengjuárás á
húsið þar sem hún bjó. Endaþótt Kúwaít-
búar kæri sig ekki um stríð, styðja þeir
eindregið þjóðernisstríð araba.
Hitt er svo annað mál, að þetta litla
ríki yrði ekki stór biti að gleypa fyrir
nágrannarikin írak eða íran, og ekki er
því að neita, að þau hafa talsverðan
áhuga á olíumilljörðunum. En friður ríkir
i Kúwaít enn sem komið er, og þróunin
þar er óhemjulega ör, þráttfyrir óveðurs-
blikur bæði í austri og vestri. 4
55