Andvari - 01.07.1960, Qupperneq 47

aNdvaiu
ÍFARARTÁLMt
141
[il mikils trafala, en öll kennileiti hurlu í dimmu og snjóglýju. Þarna áttu að
vera grasteigar og móar með liolt inn á milli. Ofar tóku við mýrasund. Þar
runnu glaðværir lækir í sólskini á vorin.
Logndrífan hélzt eklci lengi. Hvassir vindsveipir tóku allt í einu að þyrla
utjöllinni og það kólnaði í veðri.
Jeppinn skreið áfram með sæmilegum lnaða neina þar sem garnlar lannir
lólust undir nýsnævinu. Þar hentist hann til og stóð svo fastur. Og það tók langan
tinra að nudda honum gegnum þá skafla.
Frostið herti og skafrenningurinn jókst. Það varð stöðugt verra að eygja
veginn. Ég nam staðar og horfði andartak í skafrenninginn út um rúðuna.
— Sjálfsagt viturlegast að snúa við, sagði ég.
— Er þess nokkur þörf ennþá? sagði hann. Og það var hæðnishreimur
1 röddinni.
— Það versnar stöðugt. Gilin verða fljótlega ófær.
— Varla svo fljótt. Það er skammt upp á háheiðina og úr því er undan-
hald suður af. Eftir að kemur niður í Fjalldalinn er ekkert til trafala.
Og áfram héldum við. Ég setti í lággír og ók í þriðja hágír, en varð brátt
að draga úr ferð og skipta niður. Stöðugt varð erfiðara að sjá veginn. Skaf-
renningurinn blindaði og snjóbirtan gerði allt að ógreinilegri fannbreiðu. Við
konuunst upp í Gilin og skaflarnir urðu dýpri. Skafmoldin steyptist yfir
lePpann og byrgði alla útsýn. Það var farið að skafa inn á vélina.
— Ég held ekki veginum, sagði ég. Er hættur að sjá hann.
Fylgdarmaður minn hneppti að sér úlpunni og dró hettuna yfir höfuð sér.
— Ég geng á undan, sagði hann. — Hefurðu skóflu, ef við skyldum
Ku'fa að kasta frá hjóli?
Skóflan var aftur í og hann tók hana með sér. Hann gekk nokkurn spöl
a undan til þess að kanna veginn og hvarf mér strax út í hríðina. Ég grillti
brátt í hann aftur, þar sem hann kom til baka, gekk að jeppanum og opnaði
Irurðina.
— Þetta er allt fært cnnþá, sagði hann. — Verstur er skafrenningurinn.
Fru kveikja og kerti vel varin?
— Ég veit það ekki. Eitthvert gums var látið á þau til varnar í haust,
sagði ég.
— Óvíst hvað það nægir, sagði hann. — Það getur orðið vont að eiga
við það, opni maður vélarhlífina fyllist allt af snjó.
— Við förum varlega og lofum vélinni að þurrka sig aðra stundina,
sagði ég.
— Ekki víst hvað það er lengi hægt, sagði hann.