Andvari - 01.05.1961, Síða 20

18
GlSLl GUÐMUNDSSON
ANDVARl
um hafa staðið. Ég á hér ekki fyrst og fremst við þær persónulegu tilfinningar,
sem sérhver maður vekur í umhverfi sínu, vináttu eða óvilcl, og það, sem þar
er á milli, heldur efnivið þann, sem í slíkunr manni er og mótun hans, með
hverjum hætti hún verður og að hverju hún miðar.
Mér þykir ekki sennilegt, að það beri við héðan af. að maður, sem þrosk-
azt hefir til mennta í bernsku og æsku á sama hátt og í samskonar jarðvegi og
Þorkell Jóhannesson, skipi þann sess, sem hann skipaði að lokum meðal íslenzkra
vísindamanna og í æðstu menntastofnun þessa lands. Því hefir verið að þessu
vikið sérstaklega hér að framan. Sjálfur varð hann glöggt dæmi þess, sem vænta
mátti, ef hægt var að njóta hvors tveggja til hlítar, þjóðlegs uppeldis og þjóð-
legrar menntunar, eins og hún bauðst bezt á íslenzkum sveitaheimilum, og
þess, sem nútímamenntun og nútímamenning, innlend og erlend, getur í té
látið. Án annars hvors hefði Þ. J. ekki orðið sá, senr hann varð. Hvorttveggja
mótaði á sinn hátt hug hans og persónuleika.
Um hann þykir mér svo að lokum hæfa að bæta því við, er hér fer á
eftir: Hann var jafnlyndur alvörumaður og gat þó verið manna glaðastur og
þá léttur í máli. Mælskumaður gat hann ekki talizt á þann hátt, er verið hafa
sumir lrændur hans, en snjallyrði hans, er hann stundum brá fyrir sig í við-
tölum, áttu óvíða sína líka. Hann var gæddur sérstæðri græskulausri kímnigáfu,
sem oft vakti gleði og gaman. Gat þó leynzt broddur í, ef tilefni var til; var þó
maður óáleitinn. Svipurinn heiður, svo sem vænta mátti um svo góðan dreng,
og alvaran í yfirbragði fljót að breytast í þá viðmótshlýju, sem honum bjó í
brjósti. Rausnarmaður var hann og vildi láta vanda vel til allra hluta, fvrir-
hyggjusamur og skyldurækinn. Hann var mikill unnandi fegurðar í vmsum
myndum, smekkvísin óbrigðul, skilningurinn skarpur og mildur, skapið traust.
Ég tel það réttmæli um hann, að hann hafi verið vitur maður, góðgjam og
hreinlyndur, tryggur sonur ættbyggðar sinnar og ættjarðar. Og vinum sínum
var hann sá vinur, er ekki gleymist.