Andvari - 01.05.1961, Page 21

HANNES PÉTURSSON:
SIGIÐ í HEIÐNABERG
Seig ég í björg, niðrí blakka eyju,
brimóttan vegg fyrir opnu hafi,
hékk milli svarrandi sjávar og himins
á svimandi djúpi, í örmjóum vaði,
mönnum bundinn mjóþœttum vaði.
Seig ég í björg hinnar vondu vœttar,
válegan bústað loðinnar krumlu;
aleinn á flugi við úrgar snasir,
aleinn á flugi hjá myrkum skútum.
Dordingull hékk ég í lœblöndnu lofti.
Seig ég í blakkan, brimóttan hamar,
bundinn mönnum örveikum þrœði,
dragandi feng úr loðinni lúku,
í leitandi grœðgi, á skimandi flugi;
hékk milli svarrandi sjávar og himins.
Gekk ég á hólm við gráhœrða loppu,
geiglausum hug í válegan bústað.
Seig ég of djarft fyrir dimmum gáttum?
Var dordingulsþráðurinn einum of veikur?
Birtust mér augu, brugðið var sveðju,
blikandi egg.
Ég er tekinn að hrapa!