Andvari - 01.05.1961, Síða 33

ANDVARI
SAGA UM HAMINGJll
31
Ég hló að gamla manninum, því að ég trúði á ástina. Hann gal mér horn-
auga, hretti brúnir dálítið, en svo hló hann einnig, heldur óglöðum hlátri.
„Við sjáum, livað setur,“ tautaði hann.
Ég fylgdist með samdrætti Rolfs og Grete, því að það var ég, sem hafði
kynnt þau hvort l'yrir öðm, og bæði voru mér þakklát fyrir það. Svo komu
þau til mín dag einn, ljómandi af gleði, og tilkynntu mér fyrstum manna
trúlofun sína.
Það var jafnræði með þeim, sem kallað er, og fjölskyldur beggja mjög
ánægðar. Strax var larið að búa undir brúðkaupið, hús keypt í útjaðri hæjar-
ins, mátulega stórt hús í ljómandi fallegum garði. Ættingjar og vinir gáfu
þeim flest það, sem þau þurftu á að halda innanhúss, og auðvitað skorti þau
engin föng, er við fé rná kaupa. Indælt var að fylgjast með tilhugalífi þeirra,
hamingjan ljómaði af þeirn báðum, það var líkt og morgunbjarmi kringum þau.
Svo kom brúðkaupið, mikil og fögur gleðihátíð, og síðan langt og skenmitilegt
lerðalag til útlanda. Þetta gat ekki byrjað betur.
Mér þótti gaman að koma til þeirra í fyrstunni; þótt húsið væri nálægt
bænurn, var garðurinn svo stór og vel gerður, að maður var líkt og utan við
heiminn, þegar komið var inn í hann. Hann var sannkallaður Eden, og ungu
hjónin hamingjusömu gerðu sitt til, að gestinum fannst hann vera kominn
í paradís. Þau voru raunverulega hamingjusöm, það leyndi sér ekki; þau gátu
hlátt áfram ekki hvort af öðru litið.
Þau sýndu mér húsið, sem foreldrar þeirra höfðu látið byggja; þar var
stórt og fallegt bamaherbergi. Ég gat ekki varizt brosi, er ég sá það, og sagði
eitthvað á þá leið, að það liði nú víst ekki á löngu, áður en þyrfti að taka þetta
í notkun. En þá hristu þau bæði höfuðið mjög ákveðin á svip. — „Ekki að
tala um,“ sagði unga frúin og roðnaði dálítið um leið. „Ég get ekki hugsað
niér að eiga ham fyrst um sinn; þá yrðu strax færri stundimar, sem við Rolf
gætum verið saman.“
Eiginmaðurinn ungi tók í sama streng: „Ég gæti ekki hugsað mér, að
Grete gengi með barn, og því síður, að lnin fæddi það; ég yrði miður mín af
hræðslu um hana allan tímann.“
Þetta lagast nú af sjálfu sér, hugsaði ég. En annað var ég dálítið smeykur
við: þau höfðu bæði of lítið að gera. Þótt ég hefði ekki rnikla reynslu, vissi ég
mætavel, að það er hverjum manni nauðsynlegt að hafast eitthvað að, ganga
að einhverju starfi daglega. Það átti raunar að heita svo, að Rolf væri með-
eigandi í fyrirtæki föður síns og skyldi mæta þar á skrifstofunni að minnsta
kosti einhvern tíma dagsins. Og reyndar kom hann þangað öðm hverju, ef
til vill daglega, en Grete var oftast með honum, og ég er hræddur um, að