Andvari - 01.05.1961, Blaðsíða 36

34
KRISTMANN GUÐMUNDSSON
ANDVAllI
að gela þeim eitthvað sterkt, svo að þeir soíni rólega. Nei, þetta er bölvað,
það er rétt hjá þér, ungi maður, þetta er bölvað! Við skulum sjá til.“
Hann leit á mig hálfvonzkulega, sýndist mér. — „Láttu eins og ekkert
sé,“ sagði hann. „Haltu áfram að koma til þeirra, taktu vel eftir því, sem gerist
á næstunni, svo geturðu komið til mín og sagt mér, ef eitthvað breytist. Ég
ætla að heimsækja þau á morgun.“
Ég þakkaði honum undirtektirnar, en var samt dálítið utan við mig,
því að ég var að hugsa um, hvað hann ætlaði að gera, og hvort hann gæti
aðhafzt nokkuð, sem dygði. Ég var fjarska forvitinn, en lét samt líða nokkra
daga, áður en ég heimsótti Rolf og Grete aftur.
Þau tóku vel á móti mér eins og venjulega, en ég sá strax, að á þeim
hafði orðið einhver stórkostleg breyting. Þau voru bæði þögul og alvarleg,
naumast að þeim stykki bros, þótt ég reyndi að vera eins fyndinn og ég gat.
Þetta var í fyrsta sinn, sem mér fannst einhvern veginn, að ég væri ekki alveg
velkominn hjá þeim. Ég sá, að unga frúin var föl og tekin, og það var komið
eitthvað algjörlega nýtt í svip og fas Rolfs, svona líkt og hann væri að hlusta
cftir einhverju, sem hann byggist þá og þegar við að heyra. Mér varð á að
spyrja, hvort þau væntu gestakomu.
Þau urðu hæði nrjög undarleg í framan og litu snöggt og hálflaumulega
hvort á annað. Svo hristu þau höfuðið samtímis.
Hver fjandinn er nú á seyði? hugsaði ég, og mér var alls ekki rótt. En
hvað svo sem það kunni að vera, þá var ekki um að villast, að þessi ungu
hjón höfðu á ný fundið hanringju sína. Mér hlýnaði um hjartað, er ég sá,
hvernig þau litu hvort á annað, og hvernig hendur þeirra mættust ósjálfrátt
öðru hverju. Það var ekki vafi, að allur ágreiningur þeirra á rnilli var gjör-
samlega úr sögunni, og að ást þeirra var heitari og hreinni en nokkru sinni
fyrr. Sú vitneskja blátt áfram ljómaði af þeim báðum, enda þótt mér byði í
grun, að um leið hefði einhver skuggi lagzt yfir gleði þeirra. — Mér datt
Kuld gamli í hug: Hverjum fjáranum skyldi karlinn hafa fundið upp á? —
En við því var ekkert svar að fá. — Llngu hjónin voru svo upptekin hvort af
öðru, að þau sinntu mér ekki meira en ýtrasta nauðsyn krafði, og hvorugt
hreyfði mótmælum, er ég reis upp til að kveðja og fara rnína leið. .
Vika leið, áður en ég sá þau aftur. Þá mætti ég þeim á götu í borginni.
Þau leiddust og þrýstu sér hvort að öðru, eins og þau væru nýtrúlofuð; enn var
sami alvörusvipurinn yfir báðurn, og fölvinn á andliti frúarinnar hafði sízt
minnkað. Þau tóku vingjarnlega undir, er ég heilsaði þeim, en námu ekki
staðar, sem þau voru þó vön að gera undir slíkum kringumstæðum; hvorugu
þeirra stökk bros. Ég varð svo hissa, að ég stóð líkt og glópur á götunni og